Մեներգ, փոքրածավալ վոկալ ստեղծագործություն, հեղինակային երգ` մենակատարման համար (ի տարբերություն խմբերգի), մեծ մասամբ՝ նվագակցությամբ։ «Մեներգ» անվանումը լայն ընդգրկում ունի, մաս կազմելով օպերայի, կանտատի կամ օրատորիայի՝ մեներգը մոտենում է արիային, կամերային երգարվեստում զուգադրվում ռոմանսի հետ, տարբերվելով դրանցից համեմատաբար պարզ բովանդակությամբ, սովորաբար տուն-տուն կառուցվածքով, ժանրային բազմատեսակությամբ։ Մեներգի օրինակներ են՝ Իշխան Տոմսկու երգը Պ․ Ի․ Չայկովսկու «Պիկովայա դամա», Շեյխի երգը Ա․ Սպենդիարյանի «Ալմաստ» օպերաներից, Սոլվեյգի երգը Իբսենի «Պեր Դյունտ» դրամայի համար է․ Դրիգի գրած երաժշտությունից, Մոր երգը Դ. Կաբալևսկուռեքվիեմից, «Օրորոցային» Ա․ Հարությունյանի «Հայրենիք» կանտատից ևն։ Մեներգեր են նաև Բեթհովենի «Հեռավոր սիրուհուն» շարքի երգերը, Շուբերտի, Բրամսի, Լիստի և այլոց վոկալ-կամերային այն գործերը, որոնք երգի ու ռոմանսի միջանկյալ ձևն ունեն, ինչպես նաև ձայնի և դաշնամուրի համար Կոմիտասի մշակած ժող․ երգերը («Հով արեք», «Գարուն ա», «Քելեր, ցոլեր» և այլն)։
Այս հոդվածի կամ նրա բաժնի որոշակի հատվածի սկզբնական կամ ներկայիս տարբերակը վերցված է Քրիեյթիվ Քոմմոնս Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) ազատ թույլատրագրով թողարկված Հայկական սովետական հանրագիտարանից (հ․ 7, էջ 461)։
