Hákon 6. Magnússon
Hákon 6. Magnússon (1340 – 1380) var konungur Noregs 1355 – 1380 og konungur Svíþjóðar 1362 – 1364. Hann telst vera síðasti konungurinn af gömlu norsku konungsættinni.
Hákon var yngri sonur Magnúsar smeks, konungs Noregs og Svíþjóðar, og konu hans, Blönku drottningar. Hann ólst að mestu leyti upp í Noregi og var hylltur sem konungur landsins 1343 – 1344. Árið 1355, þegar hann var fimmtán ára, tók hann formlega við konungsvöldum en Magnús faðir hans stýrði þó enn um sinn nokkrum héröðum. Eiríkur, eldri bróðir Hákonar, var ríkisarfi Svíþjóðar. Hann gerði uppreisn gegn Magnúsi 1356 og frá 1357 stýrðu þeir feðgar Svíþjóð saman en Eiríkur lést skyndilega 1359. Árið 1362 var Hákon tekinn til konungs í Svíþjóð og stýrðu þeir feðgarnir landinu saman næstu tvö árin en árið 1364 voru báðir settir af og systursonur Magnúsar, Albrekt af Mecklenburg, gerður að konungi. Magnús var skömmu síðar tekinn til fanga og hafður í haldi í Stokkhólmi.
Þeir feðgar nutu þó áfram töluverðs stuðnings í Svíþjóð og héldu kröfunni um yfirráð þar til streitu. Því var sambandið við Svíþjóð mjög ótraust og einkenndist af skærum og stríði. Árið 1371 tókst Hákoni að fá föður sinn leystan úr haldi eftir sex ára varðhald og fór með hann heim til Noregs, þar sem Magnús drukknaði nokkru síðar.
Þegar Hákon var rúmlega tvítugur gekk hann að eiga Margréti dóttur Valdimars atterdags Danakonungs, sem þá var aðeins tíu ára gömul. Þau áttu einn son, Ólaf, sem fæddur var 1370. Þegar Valdimar afi hans dó 1376 var hann valinn arftaki hans og þegar Hákon 6. dó 1380 varð Ólafur einnig konungur Noregs. Hófst þá ríkjasamband Danmerkur og Noregs, sem entist í 434 ár, og jafnframt ríkjasamband Danmerkur og Íslands, sem stóð í 564 ár.
Heimildir
breyta- Fyrirmynd greinarinnar var „Håkon VI Magnusson“ á norsku útgáfu Wikipedia. Sótt 3. janúar 2010.
| Fyrirrennari: Magnús Eiríksson smek |
|
Eftirmaður: Ólafur 4. Hákonarson | |||