pey

Kurmancî

Bilêvkirin

• IPA^(kilîd): /pɛj/
• Deng (Bidlîs)^ⓘ
• Kîtekirin: pey

Hoker

pey

1. dû, dûv

   Ez rê dizanim, li pey min werin.

2. piştî

   Li pey biharê, havîn tê.

3. gor

   Ew li pey qanûna kevn hat sizadan.

Ji wêjeya klasîk

• Ez telbeya ava heya tê bûn teya ki j'badeya
  Cama xwiya bo 'işweya yar lew peya -pey tên sebeq
  Canê Melê ji qal û belê bend im welê der kagulê — (Melayê Cizîrî, Dîwana Melayê Cizirî, ~1640)

Herwiha

• pê (3)

Jê

• (navdêr) peyketin
• (navdêr) peyçûn
• (rengdêr) peyçûyî

Etîmolojî

hevreha farisî pey, belûçî ped, avestayî pedhe-, sanskrîtî pede- ji proto-îranî.

Werger

• Erebî: ^?خلف‎
• Farisî: به دنبال‎, در پی‎
• Îngilîzî: in earnest → en
• Tirkî: aleyhte konuşma, arka → tr, art → tr, erte → tr, depozito → tr, ^?peş → tr, ^?göre → tr

Tirkî

Navdêr

pey

1. peşînek, beh, bey, beyh
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)