Dialogi mortuorum

Dialogi mortuorum (Graece: Νεκρικοί διάλογοι, nekrikói diálogoi) Luciani Samosatensis sunt scaenae triginta conexae quasi uno dramate tantum quae in Inferis evolventur.

Personae brevium colloquiorum heroes et dei et philosophi et viri illustres sunt, non distincta habentes corpora neque utī metaphysica ambulantes simulacra, sed ut idola corpore vacantia (ἀσώματον εいぷしろんἴδωλον, asómaton éidolon in scripto). Censura locorum communium et reprehensio usitatarum opinionum sunt praecipua operis argumenta quae praesertim a Menippo Gadarensi, mortuo inter mortuos, more Cynicorum explicantur; in exemplum, sic Diogenes Sinopensis de divitibus eloquerit:

“

Divitibus autem, Pollux carissime, a nobis hoc defer: cur aurum, stulti, servatis? cur vobismet ipsis poenā afficitis numerando fenora ac infinita cumulando talenta, quoniam vobis necesse mox erit pervenire huc obulum unum retinentibus?

”

Index dialogorum

Triginta series colloquiorum, quorum decem dialogorum persona princeps Menippus Gadarensis est, quinque autem Diogenes Sinopensis.

Diogenes et Pollux Charon et Menippus Mortui Plutoni de Menippo Menippus et Cerberus Menippus et Hermes Menippus et Aeacus Menippus et Tantalus Menippus et Chiron Menippus et Tiresias Menippus et Trophonius

Diogenes et Hercules Philippus et Alexander Diogenes et Alexander Hermes et Charon Pluto et Hermes Terpsion et Pluto Zenophantes et Callidemidas Cnemon et Damnippus Simylos et Polystratus Charon et Hermes et mortui alii

Crates et Diogenes Diogenes et Antisthenes et Crates Aiax et Agamemnon Minos et Sostratus Alexander et Hannibal (et Minos et Scipio) Achilles et Antilochus Aeacus et Protesilaus Pluto et Protesilaus Diogenes et Mausolus Nireus, Thersites et Menippus

Bibliographia

• Iohannes Teophilus Lehmann, Luciani Samosatensis Dialogi mortuorum, in usum scholarum, Lipsiae, 1813.