Essentia
Essentia est natura vel substantia cuiusdam entis. Quo nomine Sergius Plautus Stoicus exeunte saeculo primo a.C.n. notionem Aristoteliam q.e.
Initio quidem essentia in dubium vocata esse videtur propter duritiam nimiam, ut Quintilianus prae se fert dubitatores admonens: "Multa ex Graeco formata nova, ac plurima a Sergio Plauto, quorum dura quaedam admodum videntur, ut ens et essentia: quae cur tanto opere aspernemur nihil video, nisi quod iniqui iudices adversus nos sumus: ideoque paupertate sermonis laboramus."[3] Etiam Senecae visum est hoc vocabulum defendere: "Quid enim fiet, mi Lucili? Quomodo dicetur
Sed Laurentius Valla in Dialecticis disputationibus (1439) essentiae et substantiae usus distinctionem constituere voluit, "ne ambagibus sermo implicetur".[6] De essentia in Latinitatem medii aevi recepta disputavit de Ghellinck (1942). Apud Spinozam, "Per attributum intelligo id, quod intellectus de substantia percipit, tanquam eiusdem essentiam constituens.[7]
Nexus interni
Notae[recensere | fontem recensere]
Bibliographia[recensere | fontem recensere]
- de Ghellinck, J. 1942. L'entrée d'essentia substantia et autres mots apparentés, dans le latin médiéval. Bulletin du Cange: Archivum Latinitatis Medii Aevi 16: 77-112.