Levant (vent)
|
|
Quel articul chì l'è scrivüü in Lumbard, cun l'urtugrafia insübrica ünificada. |
El Levant a l'è el vent ch'al bufa de l'Est vers Ovest. In di temp antich al se ciamava Apeliote o, in möd prusimaa, Euro[1].
La so inflüenza in Italia la se fa sentì in söl Tiren e 'nsö la part sentru-meridiunal de l'Adriatich.
Quand che'l vent al tö urigen in del senter del Mediteraneo al largh di Isuj Balear, al bufa vers Ovest per giüntà la so massima intensità travers el Strecc de Gibiltera.
A l'è un vent fresch e ümid, purtadur de scighera e precipitaziun, recugnussüü cumè causa de particular furmaziun de niguj de sura de la Baia e la Roca de Gibiltera, indue la pö fà devegnì el mar scalmanaa e trumb marin.
El vent al pö manefestass in d'un qualsessia temp de l'ann, ma de solet le se ved in tra lüj e utuber. De invern, el Levant a l'è despess cumpagnaa de piöv fort.
El nomm del vent al ven del levant intendüü 'me Est, el punt cardinal de induve al tö urigen. Al pö vess ciamaa anca breva, vent che al ven scunfundüü cunt el Libecc-Sirocch.
Riferimencc
[Modifega | modifica 'l sorgent]- ↑ Fiori Fabio, Anemos. I venti del Mediterraneo. Mursia, Milan, 2012. Pag. 49.