Motörhead

„Моторхед“ води овде. За други истоимени поими, видете Моторхед (појаснување).

Motörhead
Моторхед во живо на Red's, Едмонтон, Алберта, Канада
Основни податоци
Потекло	Лондон, Англја
Жанр(ови)	хард рок, хеви метал
Години на активност	1975–2015
Продукциска куќа/ќи	Сенкчуари, СПВ, Епик рекордс, ГВР, Бронз
Мрежно место	www.imotorhead.com
Членови	Леми Фил Кампбел Микеј Ди
Поранешни членови	Лери Валис Еди Кларки Брајан Робертсон Вурцел Лукас Фокс Фил Тејлор Пит Гил Томи Алдриџ

Motörhead (се чита: Моторхед) се анлиска рок група формирана во 1975 година од басистот, пејач и текстописец Јан Фрејзер Килмистер, познат главно по неговото уметничко име Леми, кој остана единствениот постојан член. Бендот често е нарекуван прв или еден од првите членови на новиот бран на Британскиот хеви метал, кој го реенергизира хеви металот кон крајот на седумдесеттите и почетокот на осумдесеттите година. Обично моќното трио, Моторхед имаше значителен успех во почетокот на осумдесеттите години со повеќе успешни синглови на топ-списокот на најдобрите 40 во Велика Британија. Албумите „Претерување“, „Бомбаш“, „Кец лист“ и особено „Нема спиење до Хамерсмит“, ја зацементира репутацијата на Моторхед како еден од првите рок бендови од Британија. Моторхед се типично класифицирани како хеви метал, и вметнувањето на елементи од панк-рокот во жанрот им помогна да бидат пионери на спид металот и треш металот. Стилот на Моторхед остана ист низ целата кариера на бендот, претпочитајќи да свират, во што уживаат и најдобро го прават тоа; нивното ценење на стариот рокенрол рефлектира во некои од нивните повремени преработки. Текстовите на Моторхед опфаќаат теми како што се војна, доброто наспроти злото, злоупотребата на моќта, мешан секс, злоупотреба на супстанции, и најпознато, коцкање. Името „Моторхед“ се однесува на корисниците на дрогата амфетамин. Карактеристичното лого на бендот, долгунестото лице на череп, со зголемени рогови од крмак, синџири и боцки, беше создадено од уметникот Џо Петањо во 1977 година за омотот на албумот „Моторхед“ и се најде во голем број варијации на омотите на наредните албуми. Логото е наречено „Прасе на војната“ и „Остар заб“. Бендот е рангиран на 26 место на „Најдобрите изведувачи на хард рок“ на ВиЕјчУан.

Историја

1975-1977 – Раните години – албумот „Моторхед“

Леми беше отпуштен од Хоквинд во мај 1975 година, поради, како што тој вели, „земање на погрешни дроги“. Беше уапсен под сомнеж дека поседува кокаин на канадската граница и помина пет дена во затвор, што предизвика бендот да откаже некои настапи во Северна Америка. Потоа сам, Леми реши да направи нов бенд под името Моторхед, инспириран од последната песна што ја имаше напишано за Хоквинд. Целта на Леми беше, како што изјави: „да се концентрира на музиката: гласна, брза, градска, арогантна, параноична, рокенрол зависен од брзина... ќе биде толку гласна што ако се преместиме во соседната куќа до вас, вашата жива ограда ќе умре“. На препорака од Мик Фарен, тој ги регрутира Лери Волас (од Пинк Ферис) на електрична гитара и Лукас Фокс на тапани. Според Леми, првата проба на бендот беше во продавница за мебел во Челзи, Англија во 1975 година. Килмистер има речено дека тие крадеа музичка опрема, бидејќи немаа доволно. Нивниот прв ангажман беше како поддршка за Гринслејд во Роудхаус, Лондон, на 20 јули 1975 година. На 19 октомври, со 10 отсвирени настапи, тие беа предгрупа на Блу ајстер калт на Хамерсмит Одеон. Бендот потпиша договор со Јунајтед артистс на Ендру Лодер, човекот со кој работеше Леми во претходниот бенд, Хоквинд. Тие ги снимија првите сесии во студијата на Рокфилд во Монмаут со продуцентот Дејв Едмундс. На тие сесии Фокс покажа дека не е способен за бендот и го заменија со тапанарот Фил „Филти енимал“ Тејлор, близок познаник на Леми. Нивната продуцентска куќа не беше задоволна со материјалот и одби да го издаде, иако тој беше потоа издаден како „На условно“ во 1979 година, по што бендот доживеа успех. Во февруари 1976 година, откако одлучи дека им требаат двајца гитаристи, бендот организира аудиција за „Брзиот“ Еди Кларк. Волас, кој продолжи да оди на турнеја со повторно обединетите Пинк Ферис, се откажа после аудицијата и Кларк остана единствен гитарист. Ова трио, Леми – Кларк – Тејлор денес се смета за „класичната“ постава на Моторхед. Во декември, бендот го сними синглот „Leaving Here“ за Стиф рекордс, но Јунајтед артистс интервенираа за да го спречат издавањето бидејќи бендот беше сè уште во договор со нив, и покрај одбивањето да го издадат нивниот деби-албум. Првичните реакции на бендот беа негативни; во музичкото списание NME беа наречени „најдобриот најлош бенд на светот“. До април 1977 година, бидејќи седеа со скрстени раце и имаа малку публицитет, Тејлор и Кларк сакаа да се откажат, и по една кратка дебата, бендот се согласи да направи проштален концерт во клубот Марки во Лондон. Леми го запознаа со Тед Керол од „Чизик рекордс“ на кој му рече да донесе преносливо студио на настапот за да го сними за спомен. Керол не можеше да најде, но после шоуто отиде зад сцената и им понуди два дена во студиото на Ескејп за да снимат сингл со продуцентот Спиди Кин. Бендот ја прифати понудата, и наместо сингл тие снимија 11 недовршени песни. Керол им даде уште неколку дена во студијата Олимпик за да ги завршат вокалите и бендот доврши 13 песни за издавање како албум. Во јуни, Чизик го издаде синглот „Моторхед“, проследен со албумот „Моторхед“, во август, кој остана една недела на 43 место на британската топ-список на албуми . Бендот отиде на турнеја во Велика Британија заедно со Хоквинд во јуни, и потоа кон крајот на јули тие ја започнаа турнејата „Beyond the Threshold of Pain“ со Д Каунт бишопс. Во август, Тони Секунда го презеде менаџирањето на бендот и тие не можеа повеќе да седат повеќе време заедно, така што Кларк и Тејлор ја имаа формирано групата Д Магрс со Спиди Кин и Били Рат.

1978-1979 година – Патот до успех: „Претерување“ и „Бомбаш“

Во јули 1978 година, бендот се врати на менаџментот на Даглас Смит, кој договори снимање на еден сингл со Бронз рекордс. Синглот кој се сними, „Louie Louie“, беше издаден во септември достигнувајќи до 68 место на топ-списокот на најдобри синглови во Велика Британија, и бендот тргна на турнеја во Велика Британија за да го промовира, сними сесија на радио BBC 1 John Peel на 18 септември (овие песни беа подоцна издадени на албумот BBC сесии во живо) и се за првпат се појавија на телевизијата BBC на Top of the Pops на 25 октомври. Чизик капитулира со ново ниво на успех со тоа што повторно го издаде деби – албумот „Моторхед“ на бел винил со ЕМИ рекордс. Успехот на синглот достигна до бронза, продолжувајќи го нивниот договор, и повторно го однесе бендот во студио за да сними албум, овој пат продуцирант од Џими Милер во Раундхаус студијата. Претстава за тоа што бендот сними на албумот се доби на 9 март 1979 година кога бендот ја отсвири „Overkill“ на Top of the Pops за да го поддржи издавањето на синглот за албумот „Претерување“, кој беше издаден на 24 март. Тоа беше првиот албум на Моторхед кој се искачи на топ 40 на Британскиот список на најдобри албуми, на 24 место, а синглот достигна до 39 место на топ-списокот на најдобри синглови во Велика Британија. После овие изданија следуваше турнејата во Велика Британија „Претерување“ која започна на 23 март. Потоа, во јуни, тие издадоа сингл кој ја спари песната „No Class“ на страната А со претходно неиздадената песна „Like a Nightmare“ на страната Б. Не доживеа поголем успех од албумот и синглот но достигна до 61 на топ-списокот на најдобри синглови во Велика Британија. Во текот на јули и август, освен за паузата со фестивалот во Ридинг, бендот работеше на нивниот следен албум „Бомбаш“. Издаден на 27 октомври, тој се најде на 12 место на топ-списокот на најдобри албуми во Велика Британија. На 1 декември тој беше проследен со синглот „Bomber“, кој достигна до 34 место на топ-списокот на најдобри синглови во Велика Британија. Следуваше европската и британската турнеја „Бомбаш“, со Саксон како предгрупа. Во текот на турнејата „Бомбаш“, Јунајтед артистс снимија касети од сесиите во студијата Рокфилд во 1975-1976 година и ги издадоа како албумот „На условно“, кој во декември стигна до 65 место на топ-списокот на најдобри албуми во Велика Британија. На 8 мај 1980 година, додека бендот беше на европска турнеја, Бронз го издадоа „Златните години“, кој се продаде најмногу од сите нивни претходни изданија, достигнувајќи до осмо место на топ-списокот на синглови во Велика Британија. Меѓутоа, бендот сакаше тоа да се вика „Летајќи вечерва“. На 20 август, бендот (40 минути) и Грлскул (20 минути) беа снимени на настапот во живо во театарот Ројал во Нотингам на програмата Рокстејџ, емитуван на британската телевизија ATV, на 4 април 1981 година.

1980-1982 година – „Кец лист“ и „Железна тупаница“

Во текот на август и септември 1980 година, бендот беше во студиото Џексон во Рикменсврт, снимајќи со продуцентот Вик Мејл. Синглот „Ace of Spades“ беше издаден на 27 октомври 1980 година како претходник на албумот „Кец лист“, кој следуваше на 8 ноември. Синглот се искачи на 15 место, а албумот на 4 место на топ-листите во Велика Британија. Бронз го прослави нивниот статус златна плоча со тоа што издадоа ограничено издание од албумот во златен винил. Моторхед настапи двапати на Top of the Pops во октомври таа година со „Ace of Spades“, и меѓу 22 октомври и 29 ноември беа на нивната британска турнеја „Кец во твојот ракав“ со предгрупите Грлскул и Вардис, и исто така настапија како гости на детското шоу на ITV, Тисвас, на 8 ноември. Фотографиите на омотот, во „стилот на пустината во Аризона“, на албумот и на опаковката од турнејата беа направени во текот на една фото-сесија на една песочна дупка во Барнет. „Ace of Spades“, кој се смета за химна на Моторхед, „ги надмина сите на англиските музички топ-листи и им докажа на сите дека еден бенд може да успее без да ги жртвува својата моќ и брзина“. Напоредно со албумот „Кец лист“, Биг Бит, кој го наследи каталогот Чизик, спои четири неискористени песни од сесиите во студијата Ескејп од 1977 година и ги издаде под името „Пивопијци и возвишувачи на пеколот“, кој достигна до 43 место на топ-списокот на синглови во Велика Британија, во ноември. Бендот имаше повеќе хитови на топ-листите во 1981 година, со изданијата: „Масакрот на Свети Валентин“, нивна соработка со Грлскул – која достигна до 5 место на топ-списокот на синглови во Велика Британија во февруари; верзијата во живо на „Моторхед“, која се најде на 6 место на топ-списокот на синглови во Велика Британија во јули; и албумот беше преземен од „Нема спиење до Хамерсмит“, кој се најде на 1 место на топ-списокот на албуми во Велика Британија во јуни. Во текот на март 1981 година, бендот беше на турнеја во Европа, и последната недела од месецот тргнаа на британската турнеја „Кратка остра, болка во вратот“, од која беа снимени песните за „Нема спиење до Хамерсмит.“ Од април, па сè до јули, бендот за првпат отиде на турнеја во Северна Америка како гости за раната инкарнација на бендот на Ози Озборн, турнејата „Blizzard of Ozz“, но сепак можеа да настапат на Top of the Pops на 9 јули за промоција на синглот „Motorhead“. Во октомври, бендот сними песни во студиото на BBC, Мејда Вејл 4 за шоуто на Дејвид Јенсен, на 6 октомври. На 20 ноември, бендот започна турнеја низ Европа, со Тенк како предгрупа, по што Кларк им го продуцираше нивниот деби-албум „Валкани кучиња од Адот“ во студијата Рампорт, во декември и јануари. Помеѓу 26 и 28 јануари 1982 година, бендот започна да го снима нивниот албум, кој самите го продуцираа, во студијата Рампорт, пред да се преместат во студијата Морган за да ги продолжат сесиите во текот на цел февруари. На 3 април беше издаден синглот „Iron Fist“, кој стигна на 29 место на топ-списокот на синглови во Велика Британија, проследен со истоимениот албум „Железна тупаница“, издаден на 17 април и кој се искачи на 6 место на топ-списокот на албуми во Велика Британија. Тие беа последните изданија со поставата Леми, Кларк и Тејлор, иако така продолжија со турнејата „Железна тупаница“ од 17 март до 12 април – првата турнеја низ Северна Америка каде што тие беа хедлајнери од 12 мај до последниот ангажман на Кларк во Паладиумот во Њујорк, на 14 мај.

1982-1984 година – Заминувања од бендот и „Уште еден совршен ден“

Кларк си замина откако бендот ја сними „Stand By Your Man“, преработка од класиката на Тами Вајнет, во соработка со Венди О. Вилијамс и Д Плазматикс. Кларк чувствуваше дека песната се судира со принципите на бендот, одби да свири на снимката и даде отсавка, и подоцна го формира неговиот бенд, Фестуеј. Леми и Тејлор заѕвонија голем број телефонски броеви за да најдат гитарист, вклучувајќи и еден на Брајан Робертсон, од Тин Лизи, кој снимаше соло-албум во Канада. Тој се согласи да им помогне и да ја заврши турнејата со нив. Робертсон потпиша договор за еден албум, кој резултираше во „Уште еден совршен ден“ во 1983 година и двата синглови од истиот. „Shine“ и „I Got Mine“. Во јуни и јули, бендот исвири на пет настапи во Јапонија и од средината на октомври до средината на ноември тие беа на турнеја низ Европа. Од крајот на мај до почетокот на јули, бендот беше на турнејата „Уште една совршена турнеја“, по која следуваше американска турнеја од јули до август и уште една европска турнеја во октомври и ноември. Робертсон почна да предизвикува напнатост во бендот како резултат на неговата облека на сцена – шорцеви и балетанки и, згора на тоа, со отсечното одбивање да ги свири старите стандарди кои сите обожаватели на Моторхед очекуваа да ги чујат. Ова доведе до пријателски договор за да замине Робертсон, после неговиот последен ангажман со бендот во Метрополот во Берлин, на 11 ноември. После заминувањето на Робертсон, во 1983 година, потенцијални гитаристи од целиот свет му пратија на бендот касети. Групата се врати на концептот за двајца гитаристи со тоа што ги најми непознатите Вурцел и Фил Кембел (од Пержан Риск). Во февруари 1984 година, поставата со Леми, Кембел, Вурцел и Тејлор ја сними „Ace of Spades“ за епизодата „Бамби“ за британската телевизиска серија „Младите“. Беа испреплетени сцени од бендот каде што свири, кога ликовите брзаат кон железничката станица како пародија на комедијата на Битлси „Ноќта на еден напорен ден“. После таа снимка, Тејлор го напушти бендот, на што Леми се пошегува: „Дали јас ги напуштив или тие мене?“. Пред да им се придружи на Моторхед, Фил Кембел се имаше запознаено со тапанарот кој претходно свиреше во Саксон, Пит Гил, и триото реши да го викне за да видат дали тој би сакал да го посети Лондон. Пробата излезе добро и го изнајмија Гил.

1984-1985 година – „Без каење“

Бронз рекордс мислеа дека новата постава нема да успее и одлучија да „стават капаче“ на групата со тоа што издадоа компилација. Кога Леми дозна, тој го презеде проектот, одбра песни, инсистирајќи Моторхед да сними четири нови песни на крајот од двете страни на албумот. Во текот на сесиите, помеѓу 19 и 25 мај 1984 година, во студијата Британија Роу, Лондон, бендот сними шест песни за страната Б од албумот. Синглот „Killed by death“ беше издаден на 1 септември и се искачи на 51 место на топ-списокот на најдобри синглови во Велика Британија. Дуплиот албум „Без каење“ беше издаден на 15 септември и доби статус сребрен диск, качувајќи се на 14 позиција на топ-списокот на најдобри албуми во Велика Британија. Во наредните две години бендот беше изведен на суд против Бронз, сметајќи дека овие изданија не беа правилно промовирани, и продуцентската компанија им забрани да влегуваат во студио. Бендот зачести со турнеи за приход; на крајот на јули до крајот на август во Австралија и Нов Зеланд, кратка турнеја во Унгарија во септември, и турнејата „Смрт на патот“ за „Без каење“ од 24 октомври до 7 ноември. На 26 октомври, бендот имаше настап во живо на британската музичка програма Канал 4 The Tube со песните „Killed By Death“, „Steal Your Face“ и неемитуваната „Overkill“, пред да одат на следниот ангажман таа вечер. Од 19 ноември до 15 декември, бендот имаше турнеја низ Америка со канадскиот спид метал бенд Ексајтер и данскиот метал бенд Мрсифол фејт и од 26 до 30 декември настапија на 5 концерти во Германија. На 5 април 1985 година, ITV емитуваше три песни што беа снимени откако бендот го заврши настапот во живо на програмата The Tube. Една недела подоцна, бендот облечени во смокинзи, отсвирија три песни во живо на ЕСТ музичкото шоу на Канал 4. За прославата од десетгодишнината на бендот, беа организирани два настапи во Одеон Хамерсмит на 28 и 29 јуни, а на настап беше снимен и подоцна издаден под името „Роденденската забава“. Од почетокот на јуни до почетокот на август, бендот тргна на нивната турнеја во Шведска и Норвешка, „Никогаш не се стемнува“, проследена со американска турнеја од средината на ноември до крајот на декември.

1986-1989 година – „Оргазматрон“ и „Рокенрол“

Од 26 март до 3 април 1986 година, бендот беше на турнејата „Велигденска метал експлозија“ во Германија, Холандија и Данска, а во јуни отсвирија две свирки во Болоња и Милан, во Италија. Нивниот спор со Бронз рекордс беше најпосле решен во корист на бендот. Менаџментот на бендот отвори своја сопствена продуцентска GWR. Снимаа во студијата Мастер рок, Лондон и на 5 јули беше издаден синглот „Deaf Forever“ како вовед за албумот „Оргазматрон“, кој беше издаден на 9 август. На истиот ден, Анди Кершо ги интервјуираше Леми и Вурцел на радио 1 на BBC Саботното шоу во живо и тие ги отсвирија „Orgasmatron“ и „Deaf Forever“. Синглот достигна до 67, а албумот 21 место на топ-листите во Велика Британија. На 16 август, бендот настапи на Монстерс оф рок во Кесл Донингтон и беа снимени од радио 1 на ВВС за наредното Петочно рок шоу. Настапот заврши со слетувањето на два германски авиони од Втората светска војна. Истиот ден Леми беше снимен имитирајќи го неговиот комичен говор „Лоши вести“ за комичниот стрип на Питер Ричардсон, под името „Уште лоши вести“, бидејќи во Донингтон бендот настапи заедно со Рик Мејел, Питер Ричардсон, Најџел Пленер и Адријан Едмондсон. Во септември, бендот отиде на турнејата „Оргазматрон“ во Велика Британија, со младите Зодијак Мајндуорп и Лов Риекшн како предгрупа. Во октомври тие беа на турнеја во Америка, а во декември во Германија. Во 1987 година, во текот на снимањето на „Eat the Rich“ – во кое Леми, заедно со добро познатите комични глумци, како Роби Колтрејн, Кети Бурк и многу други музичати, имаше улога – Гил го напушти бендот и Тејлор се врати да настапи на „In House Club Band“ заедно со Вурцел и Кембел. Бендот ја напиша „Eat the Rich“ специјално за филмот, чија музика содржеше песни од „Оргазматрон“ и соло-синглот на Вурцел „Бес“. Вториот албум на бендот со GWR беше „Рокенрол“, издаден на 5 септември, после напорна работа во студио. Додека имаа неколку популарни песни и ја искористија „Eat the Rich“ како втора песна за албумот, бендот искоментира дека албумот беше виртуелно „составен“. На 2 јули 1988 година, Мотохед беа снимени на фестивалот Џајнтс оф рок во Хемелина, Финска. Песните беа издадени на 15 октомври под името „Нема спиење до Хамерсмит“. За страната А, бендот ја сакаше песната „Traitor“, но наместо неа беше одбрана „Ace of Spades“. Кога бендот ја забележа промената, одби синглот да биде дистрибуиран до музичките продавници, и беше повлечен и стана достапен само на турнејата „Нема спиење воопшто“ и на обожавателскиот клуб на Моторглавотресачи. Бендот повторно се почувсвува несреќен од нивната кариера, и потоа следуваше судски процес, кој не беше разрешен се од средината на деведесеттите.

1990-1992 година – Epic/WRG години: „1916“ и „Марширај или умри“

Откако се реши судскиот процес, бендот потпиша договор со Epic/WTG и втората половина од 1990 година ја поминаа снимајќи нов албум и сингл во Лос Анџелес. Пред сесиите за албумот, претходниот менаџер на бендот, Даг Смит, го издаде концертот за десетгодишнината на бендот, наспроти волјата на бендот, а претходно, во 1986 година, му имаа речено дека не сакаат да се издаде. Тие снимија четири песни во студио со продуцентот Ед Стејсиум, пред да одлучи да си замине. Кога Леми слушна еден микс од песната „Going to Brazil“, го замоли да им ги врати четирите песни. Стејсиум беше отпуштен, а Пит Соли беше најмен за да им биде продуцент. Според Стејсиум, приказната беше дека поради зависноста од дрога и алкохол на Леми, Стејсиум изгуби трпение и затоа си замина. Синглот „The One to Sing the Blues“, издаден на 5 јануари 1991 година, беше проследен со албумот „1916“, во февруари. Синглот, кој беше издаден на касета од 7 инчи, 12 инчи и це-де сингл, и достигна до 45 место на топ-списокот на најдобри синглови во Велика Британија, албумот се искачи на 24 место на топ-списокот на најдобри албуми во Велика Британија. Бендот беше на британската турнеја „It Serves You Right“ во февруари, по која следуваше турнеја „Lights Out Over Europe“, која заврши на почетокот на април, кога бендот се врати во Британија за да настапи на уште шест концерти. Во јуни, бендот имаше пет настапи во Јапонија и пет во Австралија и Нов Зеланд. Помеѓу јули и август, тие настапуваа низ САД со Џудас прист, Алис Купер и предгрупата Дејнџерес тојс на турнејата „Operation Rock ‘n’ Roll“. Бендот ја заврши година со шест настапи во Германија во декември. На 28 март 1992 година, бендот настапи на последниот ангажман на Тејлор на Ирвин Медоус, Ирвин, Калифорнија. Бендот сакаше Леми да го отпушти нивниот менаџер, Даг Бенкер, на некое време и после несакана посета од Тод Сингермен, кој инсистираше дека тој треба да продолжи да ги менаџира и покрај тоа што тој никогаш порано не менаџирал ниеден бенд. По некое време бендот се состана со Сингермен и одлучи да го најми него а да го отпушти Бенкер. Во текот на замената на менаџерите, бендот снимаше еден албум во студијата Мјузик грајндер, источниот дел на Холивуд, во текот на бунтовите во Лос Анџелес во 1992 година. Три тапанари учествуваа во снимањето на албумот „Марширај или умри“: Фил Тејлор, кој беше отпуштен бидејќи не научи да ја тропа „I Ain’t No Nice Guy“; Томи Олдриџ, кој го сними повеќето од албумот; и Мики Ди, кој ја сними „Hellraiser“, песна оригинално напишана од Леми за албумот на Ози Озборн, „Нема повеќе плачење“. На албумот „Марширај или умри“ гостуваат Ози Озборн и Слеш.

1993-1994 година – „Копилиња“

Леми го познаваше Мики Ди од времето кога Кинг Дајмонд беше на турнеја со Моторхед. Тој го имаше прашано Ди дали сака да им тропа на Моторхед, но Ди одби поради тоа што беше посветен на Кинг Дајмонд. Во тој момент, Ди беше слободен и се состана со бендот за да пробаат. Свирејќи ја песната „Hellraiser“, Леми веднаш помисли „тој беше добар од почетокот. Очигледно беше дека тоа ќе функционира“. После снимањето на „Hellraiser“ и „Hell on Earth“, првиот ангажман на Ди со Моторхед беше на 30 август во центарот Саратога перформинг артс. Новата постава тогаш тргна на турнеја заедно со Ози Озборн, Скју Сискин и Егзодус. На 27 септември, бендот настапи во Колосеумот во Лос Анџелес со Металика и Ганс ен роузес. Бендот беше на турнеја во Аргентина и Бразил во октомври и во декември заено со Саксон тргнаа на европската турнеја „Бомбаши и орли во ’92“. Моторхед настапија на два концерти во арената Обрас Санитариас во Буенос Аирес, во април 1993 година, низ Европа од почетокот на јуни до почетокот на јули, и се вратија во САД за да настапи на едно шоу во Њујорк Риц, на 14 август. За новиот албум бендот веќе имаше нов продуцент, за на крајот да го одберат Хауард Бенсон, кој ќе ги продуцира следните четири албуми на бендот. Бендот снимаше во студијата на А & M и Прајм тајм во Холивуд и албумот кој резултираше, „Копилиња“, беше издаден на 29 ноември 1993 година. Синглот „Don’t Let Daddy Kiss Me“ ја содржеше песната „Born to Raise Hell“ која исто така се појави на албумот и подоцна ќе биде преснимена во соработка со вокалистите Ајс Ти и фронтменот на Агли Кид Џо, Витфилд Крејн, и беше издадена како сингл. Како „Копилиња“ го пуштаа на радио, нивната продуцентска куќа, ZYX, не сакаше да плати за копии за промоција на албумот, па затоа бендот сам ќе ги продава копиите. Таа година тие направија уште една турнеја во Европа во текот на декември. Во февруари и март 1994 година, Моторхед отиде на турнеја низ САД со Блек сабат и Морбид Ејнџел. Во април, бендот ја продолжи турнејата низ САД до почетокот на мај, свирејќи на еден настап со Рамонс, на 14 мај на стадионот Велез во Буенос Аирес, каде имаше 50 000 публика. Бендот беше на турнеја во Јапонија на крајот мај и во Европа во јуни, август и декември.

1994-1995 година – „Жртвување“

Турнејата во 1995 година започна во Европа на крајот на април. Во јуни, бендот тргна на втора турнеја со Блек сабат, овој пат со Тијамат како предгрупа, додека бендот да се врати во Лос Анџелес , во студиото Чероки, во Холивуд, каде тие ќе снимаат албум. Во текот на сесиите стана јасно дека Вурцел не се труди доволно и по снимањето го напушти бендот. Насловната песна од албумот, „Sacrifice“, беше подоцна искористена во филмот „Tromeo and Juliet“, филм во кој Леми е раскажувачот. Бендот одлучи да продолжи како трио и во октомври и првите два дена од ноември имаше турнеја во Европа. Наредната недела во Јужна Америка одржаа тридневна турнеја. Подоцна таа година, Леми го прослави неговиот 50-ти роденден со бендот во Виски а го го во Лос Анџелес; Металика исто така свиреа на настанот со име „The Lemmy’s“. Во 1996 година, бендот започна турнеја во САД и на почетокот на јануари и до 15 февруари настапија на триесет места. Во јуни и јули имаа европска турнеја проследена со два настапи во Јужна Америка, во август.

1996-1997 година – „Сензација преку ноќ“

На почетокот на октомври 1996 година, започна турнеја низ САД со Дио и Спидбол со два настапи (Лос Анџелес и Холивуд) и заврши на 4 декември во Вашингтон. Дотогаш бендот го имаше снимено „Сензација преку ноќ“, во студиото Оушн и Трек хаус. Албумот беше издаден на 15 октомври и беше прв официјален албум на бендот како трио после „Уште еден совршен ден“ и најдобро дистрибуиран албум на бендот по долго време. Бендот ја заврши годишната турнеја со тринаесет концерти во Германија. Во текот на 1997 година, бендот засили со турнеи, започнувајќи го првиот дел од турнејата „Сензација преку ноќ“, на 12 јануари, во Лондон Асторија, каде музичари-гости беа синот на Фил Кембел, Тод Кембел, на „Ace of Spades“ и Брзиот Еди Кларк на „Overkill“. Европскиот дел траеше до март и беше проследен со четири концерти во Јапонија, од крајот на мај до 1 јуни, и американска турнеја со ВАСП до крајот на јуни. Во август, одржаа три концерти во Европа, после нив седум во Британија, кои завршија со шоу во академијата Брикстон, на 25 октомври, каде музичар-гостин беше Пол Индер, синот на Леми, на „Ace of Spades“. После тоа имаа четири настапи во Русија, во октомври, со што ја завршија 1997 година.

1998-1999 година – „Љубов со змиско каснување“ и „Се погласно од сите други“

Леми изјави дека турнеите им оделе исклучително добро, во некои земји како Аргентина и Јапонија настапувале во поголеми сали, и англиските промотери открија дека „можат да извлечат добар профит од настапите на Моторхед“. Според негово мислење, триото настапуваше одлично и беше крајно време да снимат уште еден албум во живо. На крајот снимија, но претходно беше снимен студискиот „Љубов со змиско каснување“, снимен во повеќе студија и издаден на 10 март 1998 година. На 3 април бендот, заедно со Џудас прист, ја започна турнејата „Љубов со змиско каснување“ во Јуниврзал амфитеатарот во Лос Анџелес. На 21 мај, Моторхед снимија настап во Д Докс, во Хамбург. Песните од овој настап беа подоцна издадени под името „Се погласно од сите други“. Бендот беше поканет на турнејата Озфест и настапуваше на концерти низ САД од почетокот на јули до почетокот на август, а во Европа од почетокот на октомври до крајот на ноември. Британскиот дел од турнејата беше наречен "No Speak With Forked Tongue", а предгрупи беа Груп Догдрил, Рејдиејтор и Сајко сквад, чиј фронтмен беше синот на Фил Кембел, Тод.

2000-2001 година – „Ние сме Моторхед“ и „25 и живи“

Во 1999 година Моторхед направија турнеја во САД од 20 април до 2 јуни, пред да преминат во студијата Каро во Брекел, Германија за да го снимаат нивниот следен албум, „Ние сме Моторхед“, кој беше издаден во мај наредната година. Додека беа сесиите за тој албум, бендот свиреше во Европа, а прв настап имаа во Фила форум во Асаго, близу Милан, каде Џејмс Хетфилд од Металика им се придружи на бендот на сцена за да ја свират „Overkill“. Во октомври и почетокот на ноември, бендот настапуваше низ САД со Нешвил пуси. До крајот на ноември бендот ја заврши нивната европска турнеја „Монстерс оф д милениум“ со Мановар, Дио и Лајонс шер, завршувајќи го милениумот со два настапи во Лондонската Асторија. На првиот настап од фестивалот Керенг Екс-фест предгрупа беа Бекјард бејбис, а на вториот гости вокалисти беа Скин, од Сканк Ананзи и Нина С. Елис од Скју сискин на „Born to Raise Hell“, и Ејс од Сканк Ананзи ја отсивири „Overkill“ заедно со бендот. Во мај 2000 година, изданието „Ние сме Моторхед“ и неговиот сингл, „God Save the Queen“, беа издадени на почетокот на турнејата „Ние сме Моторхед“ низ Јужна и Северна Америка, во текот на мај и јуни, по што следуваа девет настапи во Европа, во јули. Потоа тие имаа настапи во САД и Франција, па на 12 септември го издадоа дуплиот компилациски албум „Д Бест оф“. Одржаа уште четири настапи во Јапонија пред концертот за 25-годишнината на бендот, на 22 октомври во академијата Брикстон, во Лондон, каде гостуваа „Брзиот“ Еди Кларк, Брајан Меј, Доро Пеш, Витфилд, Ејс, Пол Индер и Тод Кембел. На настапот го имаше истото осветлување од „Бомбаш“. Настапот беше снимен и издаден наредната година, како ДиВиДи „25 & Alive Boneshaker“, а две години подоцна беше издадено и це-де од шоуто „Во живо од академијата во Брикстон“. Леми изјави дека причината за ДиВиДи-то е желбата „да се сними, што и да е тоа, за спомен. Не направивме ништо за десет, ниту за дваесет-годишнината, па затоа имаше смисла да се направи нешто за 25-годишнината“. После тоа следуваше турнеја во Западна и Источна Европа, во октомври, ноември и декември. Распоредот за источноевропската турнеја беше брутален – имаше две возења од по осумнаесет часа, седејќи грб со грб, и малку време пауза, а во Варшава, на еден настап, бендот не пристигна до 11 часот, се местеа до 1 часот по полноќ, а обожавателите чекаа.

2002-2003 година – „Испијанет“

После месец пауза, бендот почна да работи на нов албум во куќата на Чак Рејд во Холивуд Хилс. Овој албум, „Испијанет“, беше издаден наредната година. На 1 април 2001 година, бендот настапи со една песна на влезот на Трипл Ејч во Релманија Екс-севн, во Рилајнт Астродом во Хјустон. Вториот дел од турнејата „Ние сме Моторхед“ започна во мај, во Ирска, потоа во Велика Британија. Во Манчестер, предгруп на бендот им беа Голдблејд, а на двата настапи во Лондон, Пјур рабиш. На вториот настап во Лондон исто така настапија и Бекјард бејбис и Пол Индер, кој гостуваше на „Killed By Death“. Помеѓу јуни и август, Моторхед настапија на многу рок фестивали во Европа; меѓу кои и Греспоп метал митинг во Белгија, Кварт фестивал во Норвешка и Вакен опен ер, на 4 август, каде беа снимени четири песни за ДиВиДи-то „25 & Alive Boneshaker“. Бендот се врати во САД за да настапи на седум настапи од крајот на септември и почетокот на октомври. Во април 2002 година беше издадено ДиВиДи од некои настапи на Моторхед од седумдесеттите и осумдесеттите години како и некои снимки од бендот, издадени под името „Најдоброто од Моторхед“. Две недели порано, беше издаден албумот „Испијанет“ по што следуваше турнејата „Испијанет“. Настапуваа низ САД до крајот на мај, а европскиот дел траеше од јуни до август. Во октомври, бендот настапи на пет концерти во Велика Британија со Антракс, Скју сискин и Сајко сквад. Бендот продолжи да го промовира „Испијанет“ во април и мај 2003 година со настапи во САД, меѓу кои најпознати беа концертите со Ајрон Мејден и Дио. На 9 декември, го издадоа претходно снимениот албумот „Во живо од академијата Брикстон“.

Членови

Сегашни членови

• Јан 'Леми' Килмистер – вокал, бас гитара (1975–досега)
• Фил Кембл – гитара, бек вокал (1984–досега)
• Мики Ди – тапани, перкусии (1992–досега)

Леми Килмистер	Фил Кембл	Мики Ди

Членови во минатото

Извори

Литература

• Lemmy, White Line Fever. Simon & Schuster (2002). ISBN 0-684-85868-1
• Harry Shaw, Lemmy ... In his own words. Omnibus Press 2002. ISBN 0-7119-9109-X

Надворешни врски

• Матична страница
• Motörhead — AllMusic (англиски)
• Motörhead на Curlie (англиски)
• Interview with Lemmy 12/8/2010 German/Swiss/Austrian culture channel 3sat "Kulturzeit" Архивирано на 2 јуни 2011 г.
• Article on Motorhead in Sabotage Times Архивирано на 1 јуни 2011 г.