De Born vun Fagott wiesen.

=== Etymologie ===
De Naam van dat Instrument is ut dat italieensch (''fagotto'') entlehnt un so siet dat fröh 16. Jorhunnert nahwiesbar (in de Form ''fagot'' eerstmals 1518), in’t Düütsche eerst rund hunnert Johr later. Unseker is, wu de Naam [[Etymologie|etymologisch]] to verkloren is. In dat Italieensch bedüüd  ''fagotto'' ok „[[Reisig]]“, un so is de Vermooden dicht bi liggend, dat dat Instrument nah sien mehrdeelig Bauaart nömmt is, also „''weil es sich in mehrere theile zerlegen und wie ein reisbündel zusammenpacken lässt''“ ([[Friedrich Christian Diez]]<ref>Friedrich Diez: ''Etymologisches Wörterbuch der romanischen Sprachen''. Fiefte Utgaav. August Scheler, Bonn 1887. S. 130, s. v. ''Fagotto, fangotto''.</ref>). Disse Verkloren finnd sück eerstmals 1636 in de Schriften van den franzööschen Musikgelehrten [[Marin Mersenne]] uni s siether faken wedderhaalt wurrn, kann aber en gelehrte [[Volksetymologie|Pseudoetymologie]] dorstellen. Dat sücht dornah ut, dat sück dat bi de Beteeken van dat Instrument un it. ''fagotto'' „Bündel“ – bzw. de gliekbedüüdend frz. ''fagot'', wat Mersenne anführen dee – um bloße [[Homonym]]e hannelt, also um twee gliek luuten, aber grundverscheeden, also nich verwandte Wöör. Tomindst in dat Italieensche weer de Woortsinn  „Reisig“ in dat 16. Johrhunnert woll noch nich begäng un schient sogor de jüngere to ween. In dat Okzitaansch is ''fagot'' in disse Bedüüden aber all in dat 13. Johrhunnert nahwiesbar, aber de Etymologie van dit Woort liggt ebenfalls in’n Dunkeln, tomal dat in de anner romaansch Spraaken  (also Spaansch, Katalaansch un Portugeesch) nix derglieken befinn oder eerst laat ut dat Franzöösch entlehnt wurr. Vermoot wurr ünner annern en Afleiden van latiensch ''fagus'' „Bööken“ oder ok en germaansch Oorsprung (oltnordisch ''fagg'' „Stapel, Bündel“). Diez un [[Ernst Gamillscheg (Romanist)|Ernst Gamillscheg]] hemm dat dorgegen van latiensch ''fax'' „[[Kienspan]]“, bzw. van en  Diminutivform (*''facellus'' > ''*facottus'') van dat Woort her, wat ok up düütsch ''[[Fackel]]'' ergeev. In dat Latiensch vergliekt sück buterdem woll de Beteeken van dat zeremoniell Rutenbiel van de röömsch Liktoren, dat ''[[fascis]]'', in’t Greeksch φάκελος (''phákelos'') „Bündel“, togrund liggt allen woll toletzt de indogermaansch Wuddel *pak- „flechten, binnen“.<ref>Lemma ''[http://www.etymologiebank.nl/trefwoord/fagot fagot (houten blaasinstrument)]'' in: Marlies Philippa et al.: ''Etymologisch Woordenboek van het Nederlands''. Amsterdam University Press, Amsterdam 2003-2009.</ref><ref>[[Josef Brüch]]: ''Bemerkungen zum französischen Etymologischen Wörterbuch E. Gamillschegs, s.v. Fagot''. In: ''Zeitschrift für französische Sprache'' 52, 1929, S. 393–483, hier S. 408–411.</ref>

Gor nich weet man aber, wu sück dat Fagott to’n ''Phagotum'' verhollt, en Aart Miniaturörgel, die nah Utkunft van [[Teseo Ambrogio degli Albonesi]] in sien 1539 in [[Pavia]] druckt ''Introductio In Chaldaicam Lingua, Syriaca[m], atque Armenica[m]'' um 1520 van sien Onkel Afranio degli Albonesi entwickelt wurr, en ut dat hüüdige [[Serbien]] stammen, aber in dat italieensch [[Ferrara]] bepfründeten Kanonikus. Bemarkenswert is aber in jeden Fall, dat Teseo Ambrogio den Naam van disse de Nahwelt nich erhollen Apparatur rund 100 Johr vör Mersenne verklort hett und orbi nich etwa up Reisig- oder anner Bündel verwiesen dee, sonnern up latiensch ''fagus'' „Bööken“ as ok up greeksch φαγεῖν ''phageín'' „eeten“ oder völmehr de sien Partizip Perfekt Aktiv πεφαγὠς (''pephagota''), also „eeten hemm harrt“, wiel dat uttüftelte [[Windwark]] van dat ominöös „Phagotums“ in de Lage weer, verscheeden Töne to „eeten“ un up Knoopdruck weer van sück to geeven.<ref>Francis W. Galpin: ''The Romance of the Phagotum''. In: ''Proceedings of the Musical Association'' 67:1, 1940, S. 57–72.</ref>