Steven Vanackere
Steven Vanackere (Wevelgem, 4 februari 1964) is directeur en vicegouverneur van de Nationale Bank van België en een voormalig Belgisch politicus voor CD&V.
.svg){kind=small}
Levensloop
bewerkenHij is de zoon van Leo Vanackere, die in 1979 kortstondig gouverneur van West-Vlaanderen was, na een politieke loopbaan als volksvertegenwoordiger en senator. Ook zijn grootvader Remi Wallays was senator en voormalig burgemeester van Wevelgem.
Studies
bewerkenSteven Vanackere volgde tijdens zijn humaniora de richting Latijn-wiskunde aan het Sint-Albertuscollege van Haasrode, bij de paters karmelieten. Hij werd licentiaat in de Rechten aan de KU Leuven in 1987. Een jaar later studeerde hij aan dezelfde universiteit eveneens af als licentiaat in de economische wetenschappen. In 1985 slaagde Vanackere in de enige (kandidaats)proef politieke wetenschappen. In het academiejaar 1986-1987 was hij preses van de faculteitskring van de rechtsstudenten, het Vlaams Rechtsgenootschap (Leuven) (VRG). Op 1 juli 2015 behaalde hij met de grootste onderscheiding het diploma van bachelor in de Wijsbegeerte.[4] In 2019 behaalde hij ook nog het licentiaat in de geschiedenis.
Loopbaan
bewerkenHij startte zijn loopbaan in 1987 bij de Kredietbank (KBC), maar werkte al vanaf 1988 voor CEPESS, de studiedienst van de toenmalige CVP-PSC, waar hij politiek adviseur werd van CVP-voorzitter Herman Van Rompuy. Vanaf 1991 werd hij adjunct-kabinetschef van Brussels minister Jos Chabert, en van 1995 tot 1999 was hij zijn kabinetschef. Van 1993 tot 2000 was hij als directeur-generaal verbonden aan de Haven van Brussel. Van 2000 tot 2005 was hij adjunct-directeur-generaal van de MIVB, de Brusselse vervoersmaatschappij.[5]
In 2005 schreven hij en Cathy Berx, toenmalige Vlaamse Parlementsleden, mee aan het boek “Vergrijzing en verkleuring” van toenmalig Vlaams minister-president Leterme (eindredactie door Mark Van de Voorde), in 2005 uitgegeven bij het Davidsfonds. Zijn bijdrage betrof het deel over de vergrijzing.
Hij maakt deel uit van het politiek bestuur van CD&V, en schreef samen met toenmalige Kamerleden Herman Van Rompuy en Greta D'hondt, en met Vlaams volksvertegenwoordiger Koen Van den Heuvel, het sociaaleconomisch alternatief van CD&V uit, als tegengewicht tegenover het Generatiepact van de federale paarse regering-Verhofstadt II.
Van 13 juni 2004 tot 27 juni 2007 was hij voor de kieskring Brussel-Hoofdstad lid van het Vlaams Parlement. Ook was hij van december 2006 tot december 2012 gemeenteraadslid van Brussel, waar hij van december 2006 tot juni 2007 schepen voor economie en handel, de haven, de aankoopcentrale en Vlaamse aangelegenheden. was. In juni 2007 werd hij als schepen opgevolgd door Jean De Hertog.[6] Op 27 juni 2007 werd hij in de Vlaamse Regering minister van Welzijn, Gezin en Gezondheid, wat hij bleef tot en met 29 december 2008. Daarna was hij van 30 december 2008 tot 24 november 2009 federaal vicepremier en minister van Ambtenarenzaken, Overheidsbedrijven en Institutionele Hervormingen in de regering-Van Rompuy en van 25 november 2009 tot 4 december 2011 federaal vicepremier, minister van Buitenlandse Zaken en van Institutionele Hervormingen in de regering-Leterme II.[7] Ten tijde van zijn ministerschap zetelde hij van juni tot juli 2009 even in het Brussels Hoofdstedelijk Parlement. Ook zetelde hij van juni 2010 tot december 2011 en van maart 2013 tot mei 2014 in de Kamer van volksvertegenwoordigers. Tijdens zijn ministerschap werd als Kamerlid vervangen door Michel Doomst.
Op 5 december 2011 werd hij minister van Financiën in de regering-Di Rupo. Hij nam op 5 maart 2013 ontslag nadat een fel bekritiseerde deal en de communicatie daarrond over winstbewijzen tussen ACW, waar hij lid van is, en Belfius, sinds 2011 een bank die voor 100% in handen van de overheid kwam en daardoor de bevoegdheid van Vanackere, hem in een moeilijke situatie plaatste. Hij ontkende elke betrokkenheid bij deze deal, maar nam naar eigen zeggen ontslag omdat de heisa hem hinderde in zijn werk, wat "niet in het belang van het land en van zijn partij" was, en omdat het zijn "persoonlijke incasseringsvermogen te boven" ging.[8][9][10] Vanackere werd dezelfde dag nog vervangen door Koen Geens.
In 2014 kreeg hij de derde plaats bij de Europese verkiezingen 2014, maar hij werd niet verkozen. Op 1 juli 2014 werd bekendgemaakt dat Vanackere gecoöpteerd senator werd voor CD&V.[11][12] In de Senaat werd hij tevens CD&V-fractievoorzitter. Hij bleef er zetelen tot in januari 2019.
Van 2015 tot in 2018 was hij academisch beheerder van de Campus Brussel en de Campus Sint-Lucas Brussel van de KU Leuven.[13][14]
In 2018 schoof CD&V Vanackere naar voren als kandidaat-directielid bij de Nationale Bank. Zijn kandidatuur kon meteen op kritiek rekenen, omdat hierdoor geen enkele vrouw meer in het directiecomité zou zitten.[15] Op 15 november werd Vanackere effectief benoemd tot directeur. In maart 2021 werd hij door de regering-De Croo voorgedragen als vicegouverneur van de Nationale Bank.[16]
Vanackere woont in Neder-Over-Heembeek (Brussel).
Ereteken
bewerken- 2019: Grootofficier in de Leopoldsorde[17]
Publicaties
bewerkenExterne links
bewerken- ↑ Fiche Steven Vanackere; Vlaams Parlement
- ↑ Fiche Steven Vanackere; Kamer van volksvertegenwoordigers
- ↑ Fiche Steven Vanackere; Senaat.be
- ↑ Profiel Steven Vanackere; Twitter
- ↑ Fiche Steven Vanackere; CD&V (gearchiveerd)
- ↑ Steven Vanackere in Brussel allicht vervangen door Jean De Hertogh; De Standaard; 27 juni 2007
- ↑ Steven Vanackere volgt Yves Leterme op als Minister van Buitenlandse Zaken; FOD Buitenlandse Zaken, Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking; 26 november 2009
- ↑ "Insinuaties gaan mijn incasseringsvermogen te boven". deredactie.be (5 maart 2013). Geraadpleegd op 5 maart 2013.
- ↑ Waarom kwam Vanackere onder vuur te liggen?. deredactie.be (5 maart 2013). Geraadpleegd op 5 maart 2013.
- ↑ Waarom Steven Vanackere moest opstappen; Knack; 5 maart 2013
- ↑ Vanackere gecoöpteerd senator voor CD&V. deredactie.be (1 juli 2014). Geraadpleegd op 2 juli 2014.
- ↑ Vanackere dan toch naar de Senaat. deredactie.be (1 juli 2014). Geraadpleegd op 2 juli 2014.
- ↑ KU Leuven benoemt Steven Vanackere tot academisch beheerder Brusselse campussen. KU Leuven (6 oktober 2015). Geraadpleegd op 29 september 2015.
- ↑ Steven Vanackere (CD&V) wil KU Leuven in Brussel op de kaart zetten; BRUZZ; 18 december 2015
- ↑ CD&V: ‘We gaan gewoon door met Vanackere’. De Standaard (2 november 2018). Geraadpleegd op 2 november 2018.
- ↑ Steven Vanackere wordt vicegouverneur van Nationale Bank, De Tijd, 16 maart 2021.
- ↑ Koninklijk Besluit van 23 juni 2019
- ↑ Eddy Eerdekens, Steven Vanackere: 'Ik heb nooit iets gedaan wat niet door de beugel kon - Steven Vanackere over de zeven hoofdzonden van de Wetstraat; Knack; 15 oktober 2013
- ↑ Bert Claerhout, Hebzucht en wellust in de Wetstraat. Gewezen minister Steven Vanackere bekijkt de politiek door de lens van de zeven hoofdzonden; Kerk en Leven; 16 oktober 2013
| Voorganger: Inge Vervotte |
Vlaams minister van Welzijn, Volksgezondheid en Gezin 2007-2008 |
Opvolger: Veerle Heeren |
| Voorganger: Inge Vervotte |
Federaal minister van Ambtenarenzaken 2008-2009 |
Opvolger: Inge Vervotte |
| Voorganger: Inge Vervotte |
Federaal minister van Overheidsbedrijven 2008-2009 |
Opvolger: Inge Vervotte |
| Voorganger: Jo Vandeurzen |
Federaal minister van Institutionele Hervormingen 2008-2011 |
|
| Voorganger: Yves Leterme |
Federaal minister van Buitenlandse Zaken 2009-2011 |
Opvolger: Didier Reynders |
| Voorganger: Didier Reynders |
Federaal minister van Financiën 2011-2013 |
Opvolger: Koen Geens |
| Federaal minister van Duurzame Ontwikkeling 2011-2013 |
Opvolger: Servais Verherstraeten |
