(Translated by https://www.hiragana.jp/)
Alain Prost - Wikipedia Naar inhoud springen

Alain Prost

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Alain Prost
Alain Prost, in 2012.
Alain Prost, in 2012.
Algemene informatie
Nationaliteit Vlag van Frankrijk Frankrijk
Geboren 24 februari 1955
Saint-Chamond
Formule 1-carrière
Jaren actief 1980-1991, 1993
Teams McLaren
Renault
Ferrari
Williams
Races 199
Kampioen­schappen 4 (1985, 1986, 1989, 1993)
Overwinningen 51
Podiums 106
Punten 789,5
Polepositions 33
Snelste rondes 41
Eerste race Argentinië 1980
Eerste overwinning Frankrijk 1981
Laatste overwinning Duitsland 1993
Laatste race Australië 1993
Portaal  Portaalicoon   Autosport

Alain Marie Pascal Prost (Saint-Chamond (Loire, Frankrijk), 24 februari 1955) is een van de succesvolste Formule 1-coureurs aller tijden. Tijdens zijn Formule 1-carrière tussen 1980 en 1993 won hij 51 maal een Grand Prix. Prost werd vier keer wereldkampioen in de Formule 1, driemaal in een McLaren (1985, 1986, 1989) en eenmaal in een Williams (1993).

De rivaliteit tussen Prost en de Braziliaan Ayrton Senna in de Formule 1-seizoenen 1988 en 1989 bij het Engelse team McLaren wordt door velen gezien als een van de interessantste gevechten tussen coureurs die beiden duidelijk een klasse beter waren dan de concurrentie. Prost was de meer berekenend rijdende rijder van de twee en werd daarom ook wel "Le Professeur" genoemd.

Op 13 februari 1997 nam hij het Ligier-team over van Flavio Briatore en veranderde de naam in Prost Grand Prix.

Na zijn Formule 1-carrière won Prost driemaal de Trophée Andros, een Franse competitie waarin op ijs geracet wordt.

In oktober 2013 werd bekend dat Prost samen met DAMS het e.dams-team zou oprichten om deel te nemen aan het Formule E-kampioenschap.

Tussen 2017 en 2021 was hij ook adviseur bij het Renault F1-team (vanaf 2021 "Alpine F1 team" genoemd). Na het seizoen 2021 stopte de samenwerking wegens verschillen van inzicht.

Prijzen en onderscheidingen

[bewerken | brontekst bewerken]
  • Légion d'Honneur (Frankrijk, 1985)
  • Champion of Champions Trophy (Grand Prix Former Drivers Club, 1988)
  • OBE (Britse koninklijke onderscheiding, 1993)
  • Wereldsportprijs van de eeuw (World Sports Awards of the Century, november '99)
  • Kampioen in de Trophée Andros, 2006/2007, 2007/2008 en 2011/2012
  • Frans Formule Renault kampioen, 1976
  • Europees Kampioen Formule Renault, 1977
  • Frans Formule 3 kampioen, 1978 en 1979
  • Europees Formule 3 kampioen, 1979

Overzicht Formule 1-carrière

[bewerken | brontekst bewerken]
Jaar/jaren Team
1980, 1984 - 1989 McLaren
1981 - 1983 Renault
1990 - 1991 Scuderia Ferrari
1993 Williams
1980 1981 1982 1983 1984 1985 1986 1987 1988 1989 1990 1991 1993 Totaal
Aantal races 11 15 16 15 16 16 16 16 16 16 16 14 16 199
Aantal zeges 0 3 2 4 7 5 4 3 7 4 5 0 7 51
Aantal polepositions 0 2 5 3 3 2 1 0 2 2 0 0 13 33
Aantal snelste ronden 0 1 4 3 3 5 2 2 7 5 2 1 6 41
Aantal podiumplaatsen 0 6 4 7 9 11 11 7 14 11 9 5 12 106
Aantal WK-punten 5 43 34 57 71,5 73 72 46 87 76 71 34 99 768,5
Eindstand WK 16 5 4 2 2 1 1 4 2 1 2 5 1
  • Opgaves: 56
  • Aantal ronden aan de leiding: 2684
  • Zes keer de thuiswedstrijd gewonnen

(vetgedrukt is polepositie; schuingedrukt is snelste ronde)

Jaar Team Chassis Motor 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 Positie Punten ‡
1980 Marlboro Team McLaren McLaren M29B Ford Cosworth DFV ARG
6
BRA
5
ZAF
DNS
USW 16e 5
McLaren M29C BEL
DNF
MON
DNF
FRA
DNF
GBR
6
DUI
11
OOS
7
McLaren M30 NED
6
ITA
7
CAN
DNF
USA
DNS
1981 Équipe Renault Elf Renault RE20B Renault V6 (t/c) USW
DNF
BRA
DNF
ARG
3
SAN
DNF
BEL
DNF
5e 43
Renault RE30 MON
DNF
SPA
DNF
FRA
1
GBR
DNF
DUI
2
OOS
DNF
NED
1
ITA
1
CAN
DNF
LVE
2
1982 Équipe Renault Elf Renault RE30B Renault V6 (t/c) ZAF
1
BRA
1
USW
DNF
SAN
DNF
BEL
DNF
MON
7†
DET
NC
CAN
DNF
NED
DNF
GBR
6
FRA
2
DUI
DNF
OOS
8†
ZWI
2
ITA
DNF
LVE
4
4e 34
1983 Équipe Renault Elf Renault RE30C Renault V6 (t/c) BRA
7
2e 57
Renault RE40 USW
11
FRA
1
SAN
2
MON
3
BEL
1
DET
8
CAN
5
GBR
1
DUI
4
OOS
1
NED
DNF
ITA
DNF
EUR
2
ZAF
DNF
1984 Marlboro McLaren International McLaren MP4/2 Porsche V6 (t/c) BRA
1
ZAF
2
BEL
DNF
SAN
1
FRA
7
MON
1
CAN
3
DET
4
DAL
DNF
GBR
DNF
DUI
1
OOS
DNF
NED
1
ITA
DNF
EUR
1
POR
1
2e 71,5
1985 Marlboro McLaren International McLaren MP4/2B Porsche V6 (t/c) BRA
1
POR
DNF
SAN
DSQ
MON
1
CAN
3
DET
DNF
FRA
3
GBR
1
DUI
2
OOS
1
NED
2
ITA
1
BEL
3
EUR
4
ZAF
3
AUS
DNF
1e 73 (76)
1986 Marlboro McLaren International McLaren MP4/2C Porsche V6 (t/c) BRA
DNF
SPA
3
SAN
1
MON
1
BEL
6
CAN
2
DET
3
FRA
2
GBR
3
DUI
6†
HON
DNF
OOS
1
ITA
DSQ
POR
2
MEX
2
AUS
1
1e 72 (74)
1987 Marlboro McLaren International McLaren MP4/3 Porsche V6 (t/c) BRA
1
SAN
DNF
BEL
1
MON
9†
DET
3
FRA
3
GBR
DNF
DUI
7†
HON
3
OOS
6
ITA
15
POR
1
SPA
2
MEX
DNF
JPN
7
AUS
DNF
4e 46
1988 Honda Marlboro McLaren McLaren MP4/4 Honda V6 (t/c) BRA
1
SAN
2
MON
1
MEX
1
CAN
2
DET
2
FRA
1
GBR
DNF
DUI
2
HON
2
BEL
2
ITA
DNF
POR
1
SPA
1
JPN
2
AUS
1
2e 87 (105)
1989 Honda Marlboro McLaren McLaren MP4/5 Honda V10 BRA
2
SAN
2
MON
2
MEX
5
USA
1
CAN
DNF
FRA
1
GBR
1
DUI
2
HON
4
BEL
2
ITA
1
POR
2
SPA
3
JPN
DNF
AUS
DNF
1e 76 (81)
1990 Scuderia Ferrari Ferrari 641 Ferrari V12 USA
DNF
BRA
1
SAN
4
MON
DNF
2e 71 (73)
Ferrari 641/2 CAN
5
MEX
1
FRA
1
GBR
1
DUI
4
HON
DNF
BEL
2
ITA
2
POR
3
SPA
1
JPN
DNF
AUS
3
1991 Scuderia Ferrari Ferrari 642 Ferrari V12 USA
2
BRA
4
SAN
DNS
MON
5
CAN
DNF
MEX
DNF
5e 34
Ferrari 643 FRA
2
GBR
3
DUI
DNF
HON
DNF
BEL
DNF
ITA
3
POR
DNF
SPA
2
JPN
4
AUS
1993 Canon Williams Renault Williams FW15C Renault V10 ZAF
1
BRA
DNF
EUR
3
SAN
1
SPA
1
MON
4
CAN
1
FRA
1
GBR
1
DUI
1
HON
12
BEL
3
ITA
12†
POR
2
JPN
2
AUS
2
1e 99

‡ Omdat de race in Monaco werd afgebroken voordat 75% van het aantal ronden is gereden, werden er halve punten uitgereikt.
‡ Tot en met 1990 telden niet alle door een rijder behaalde punten mee voor het officiële puntenaantal van het kampioenschap (zie de lijst van puntensystemen voor meer informatie). De getallen zonder haakjes geven de officiële uitslag van dat kampioenschap weer; de getallen tussen haakjes het totaal aantal gescoorde punten.

Na de Formule 1

[bewerken | brontekst bewerken]

Prost werkte van 1994 tot en met 1995 als gastcommentator voor de Franse televisiezender TF1. Daarnaast was hij werkzaam voor Renault en technisch adviseur voor McLaren. Tussen 1997 en 2001 was hij de eigenaar en manager van het Prost Grand Prix raceteam. Op 13 februari 1997 hij had het Ligier-team overgenomen van Flavio Briatore en veranderde de naam in Prost Grand Prix. Het team ging begin 2002 bankroet. Daarnaast is hij ook nog actief in de rallysport en in het ijsracen. In de Andros Trophy werd hij in het seizoen 2006/2007 met Toyota Corolla kampioen en het seizoen 2007/2008 met een Toyota Auris. Hij is ook vaak aanwezig bij de races van zijn zoon, Nicolas Prost. Begin 2010 verklaarde Prost in een interview dat hij was gevraagd om in 1994 bij McLaren te rijden. De letterlijke woorden in het interview dat ging over het afbreken van de comeback van Michael Schumacher in de tweede helft van het seizoen 2009 waren:

In 1994 vroeg McLaren me om weer in te stappen. Ik heb drie dagen getest en realiseerde me direct dat er iets mis was. De snelheid was goed, maar de wil om met de druk, die er bij een kampioenschap komt kijken, om te gaan was weg. Een jaar later werd ik door Jean Todt gevraagd om teamgenoot van Schumacher te worden. Ik zou dan tweede coureur worden, wat prima was. Ik was bijna ingestapt, maar heb het toch niet gedaan, om dezelfde redenen.

Voorafgaand aan het Formule 1-seizoen 2010 werd bekend dat een oud Formule 1-coureur bij iedere Grand Prix aanwezig was als lid van het steward panel. Prost was de eerste oud-Formule 1-coureur die tijdens de Grand Prix van Bahrein in 2010 deze positie vervulde. In februari 2012 maakte Renault bekend dat Alain Prost de nieuwe internationale ambassadeur is voor de autofabrikant. Hij is tevens aanwezig bij demonstratie-evenementen die worden georganiseerd door Renault. Prost deed samen met Sebastien di Pasqua mee aan de Absa Cape Epic, een achtdaagse moutainbikewedstrijd die wordt gehouden in de West-Kaap, Zuid-Afrika.

Sinds 2017 is Prost speciaal adviseur bij het Renault F1 Team (vanaf 2021 "Alpine F1 team" genoemd). In 2022 werd bekend dat Prost vanaf hetzelfde jaar niet meer samen zou werken met het raceteam, omdat hij zich buitengesloten voelde en er met hem slecht werd gecommuniceerd. Ook had Prost ruzie met teambaas Laurent Rossi.

Voorganger:
Vlag van Verenigd Koninkrijk Nigel Mansell
Wereldkampioen Formule 1
1993
Opvolger:
Vlag van Duitsland Michael Schumacher
Voorganger:
Vlag van Brazilië Ayrton Senna
Wereldkampioen Formule 1
1989
Opvolger:
Vlag van Brazilië Ayrton Senna
Voorganger:
Vlag van Oostenrijk Niki Lauda
Wereldkampioen Formule 1
1985, 1986
Opvolger:
Vlag van Brazilië Nelson Piquet sr.
Voorganger:
Vlag van Nederland Jan Lammers
Europees Formule 3 kampioen
1979
Opvolger:
Vlag van Italië Michele Alboreto
Voorganger:
-
Frans Formule 3 kampioen
1978, 1979
Opvolger:
Vlag van Frankrijk Alain Ferté
Voorganger:
Vlag van Frankrijk Didier Pironi
Europees Formule Renault kampioen
1977
Opvolger:
kampioenschap opgeheven
Voorganger:
Vlag van Frankrijk Christian Debias
Frans Formule Renault kampioen
1976
Opvolger:
Vlag van Frankrijk Joël Gouhier
Zie de categorie Alain Prost van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.