consul

Nederlands

Uitspraak

• Geluid:  consul    (hulp, bestand)
• IPA: / ˈkɔnsʏl / (2 lettergrepen)

Woordafbreking

• con·sul

Woordherkomst en -opbouw

• van Latijn consul, in de betekenis van ‘gevolmachtigd vertegenwoordiger van land’ voor het eerst aangetroffen in 1470

	enkelvoud	meervoud
naamwoord	consul	consuls
verkleinwoord	consulletje	consulletjes

Zelfstandig naamwoord

de consul m

1. (beroep) gevolmachtigd vertegenwoordiger van een vreemde regering in een land.
2. (geschiedenis) (beroep) elk van de beide eerste overheidspersonen tijdens de Republiek in Rome.

Hyponiemen

• ereconsul

Afgeleide begrippen

• consul-generaal, consulaat, consulair, consultant, consultatie, consultatief, consulteren

Verwante begrippen

• ambassade, ambassadeur

Vertalingen

    1. vertegenwoordiger   

Duits: Konsul (de) m Engels: consul (en) Frans: consul (fr) m Italiaans: console (it) m Spaans: cónsul (es) m

    1. Romeins overheidspersoon   

Duits: Konsul (de) m Engels: consul (en) Frans: consul (fr) m Italiaans: console (it) m Spaans: cónsul (es) m

Gangbaarheid

• Het woord consul staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "consul" herkend door:

91 %	van de Nederlanders;
95 %	van de Vlamingen.

Meer informatie

• Zie Wikipedia voor meer informatie.

Engels

enkelvoud	meervoud
consul	consuls

Zelfstandig naamwoord

consul

1. consul

Frans

enkelvoud		meervoud
zonder lidwoord	met lidwoord	zonder lidwoord	met lidwoord
consul	le consul	consuls	les consuls

Zelfstandig naamwoord

consul m

1. consul

Latijn

Uitspraak

• IPA: /kõː.sʊɫ/

Woordafbreking

• con·sul

Zelfstandig naamwoord

cōnsul m

1. (politiek) consul

Verwante begrippen

• consilium

Verbuiging

	enkelvoud	meervoud
nominatief	cōnsul	cōnsulēs
genitief	cōnsulis	cōnsulum
datief	cōnsulī	cōnsulibus
accusatief	cōnsulem	cōnsulēs
vocatief	cōnsul	cōnsulēs
ablatief	cōnsule	cōnsulibus