Nic Potter
| Nic Potter | |||
 Nic Potter i 2007 | |||
| Fødd | 18. oktober 1951 | ||
|---|---|---|---|
| Fødestad | Wiltshire | ||
| Død | 16. januar 2013 (61 år) | ||
| Dødsstad | London | ||
| Alias | Mozart | ||
| Opphav | Storbritannia | ||
| Aktiv | 1968–2013 | ||
| Sjanger | progressiv rock | ||
| Instrument | Bassgitar, elektrisk gitar | ||
| Tilknytte artistar | Van der Graaf Generator, Peter Hammill, The Misunderstood | ||
| Verka som | Bassist, komponist | ||
Nic Potter (18. oktober 1951–16. januar 2013) var ein britisk bassist, komponist og målar, mest kjend som medlem av gruppa Van der Graaf Generator i 1970-åra.
Biografi
[endre | endre wikiteksten]Nic Potter var fødd i Wiltshire og slutta på skulen då han var 15 for å bli snikkar. Den eldre systera Sally, er ein kjend filmregissør.[1] 16 år gammal vart han med i The Misunderstood, samstundes med trommeslagaren Guy Evans, som kom med frå Van der Graaf Generator, som då hadde ein kort pause. Då Van der Graaf valde å kome saman att etter utgjevinga av The Aerosol Grey Machine, og den tidlegare bassisten Keith Ellis valde å gå til Juicy Lucy i staden for, tilrådde Evans Potter som erstattar.[2]:49
Potter vart først med på albumet The Least We Can Do Is Wave To Each Other, og spelte òg noko elektrisk gitar på eit par songar i tillegg til bass. Halvvegs gjennom innspelinga av det neste albumet, H to He, Who Am the Only One (1970), slutta han i gruppa. På resten av albumet spelte organisten Hugh Banton bass, og tok over basslinjene med basspedalar på konsertane deira.
Potter heldt kontakten med bandet, og i 1971 spelte han bass på det første soloalbumet til Peter Hammill, Fool's Mate, på albumet til Colin Scot', Colin Scot og med bandet Magna Carta. I 1970-åra spelte han òg med Jeff Beck, Chuck Berry, Rare Bird og Steve Swindells. I 1973 samarbeidde han på prosjektet The Long Hello. Han spelte bass på Peter Hammill-albumet Over (1977).
I 1977, då Hugh Banton og David Jackson slutta Van der Graaf Generator, vart Potter beden om å kome attende. Han spelte på både The Quiet Zone/The Pleasure Dome (1977) og det doble konsertalbumet Vital (1978). Han var derimot framleis ikkje komfortabel med dynamikken i bandet og skildra det som «stundom kjennes det som ei sky kjem ned - ei særs illevarslande kjensle»[3] Han vart særleg uroa på ein konsert i Annecy i Frankrike, der nokon hadde prøvd å utføre ein eksorisme medan bandet spelte på scenen, og måtte hjelpast attende garderoben.[3]
Gjennom 1980- og 1990-åra fortsette Potter å spele og turnere med Peter Hammill, mellom anna som bassist for The K-Group (1981–1985), og med The Tigers (1980) og Duncan Browne (1984). I 1983 starta han ein solokarriere, og gav ut fleire album med hovudsakleg elektronisk musikk. I 1985 produserte Potter og spelte bass på det posthume albumet Songs of Love and War av Duncan Browne. I 2008 publiserte Potter konsertalbumet Live in Italy, i lag med mange musikarar som David Jackson og Tony Pagliuca (Le Orme).
Diskografi
[endre | endre wikiteksten]Soloalbum
[endre | endre wikiteksten]- Mountain Music (1983)
- Sketches in Sound (1986)
- Self Contained (1987)
- Dreams in View 81–87 (1988)
- The Blue Zone (1990)
- The Blue Zone Party (1991)
- New Europe-Rainbow Colours (1992)
- Dreamworld (1997)
- Live in Italy (2008)
- All Contained (2009)
med The Misunderstood
[endre | endre wikiteksten]- Golden Glass (The Misunderstood) (1969)
med Van der Graaf Generator
[endre | endre wikiteksten]- The Least We Can Do Is Wave to Each Other (1970)
- H to He, Who Am the Only One (1970)
- The Quiet Zone/The Pleasure Dome (1977)
- Vital (1978)
med Rare Bird
[endre | endre wikiteksten]- Epic Forest (1972)
- Somebody's Watching (1973)
med The Tigers
[endre | endre wikiteksten]- Savage Music (1980) [1]
med Peter Hammill
[endre | endre wikiteksten]- Fool's Mate (1971)
- Chameleon in the Shadow of the Night (1973)
- The Silent Corner and the Empty Stage (1974)
- Over (1977)
- Enter K (1982)
- Patience (1983)
- The Love Songs (1984)
- The Margin (1985, live)
- Out of Water (1990)
- Room Temperature (1990, live)
- Fireships (1992)
- The Noise (1993)
- Offensichtlich Goldfisch (1993)
- There Goes The Daylight (1993, live)
- Roaring Forties (1994)
Andre samarbeid
[endre | endre wikiteksten]- Songs From Waistes Orchard (Magna Carta) (1971)
- The London Chuck Berry Sessions (Chuck Berry) (1972)
- Colin Scot (Colin Scot) (1971) – ikkje nemnt
- The Long Hello (1974)
- Fresh Blood (Steve Swindells) (1980)
- The Long Hello Volume Two (1981 Potter/Evans)
- Travelling Man (Duncan Browne) (1984)
- Final Adjustments (The Pool Sharks) (1987)
- Songs of Love and War (Duncan Browne) (1995)
- Mistaken Identities (Steve Hyams) (1997)
- Bloodlines (Spirits Burning & Bridget Wishart) (2009)
Kjelder
[endre | endre wikiteksten]- Denne artikkelen bygger på «Nic Potter» frå Wikipedia på engelsk, den 9. juli 2017.
- Wikipedia på engelsk oppgav desse kjeldene:
- ↑ «Profile : Sally Potter». London: The Guardian. 22 January 2013. Henta 9. juli 2017.
- ↑ Christopulos, Jim; Smart, Phil (2005). Van der Graaf Generator – The Book. Phil and Jim publishers. ISBN 978-0955133701.
- ↑ 3,0 3,1 David Cavanagh (2002). «Run for Your Lives!». Mojo.