(Translated by https://www.hiragana.jp/)
Cyryl i Metody – Wikipedia, wolna encyklopedia
Wikipedia

Cyryl i Metody

święci Kościoła katolickiego i Wschodniego

Święty Cyryl, właściwie Konstantyn (scs. Кѷрїллъ, gr. Κύριλλος, ros. Равноапостольный Кирилл; ur. ok. 827 w Salonikach (Sołuniu)[1], zm. 14 lutego 869) i Święty Metody, właśc. Michał (scs. Мєѳодїи, gr. Μεθόδιος, ros. Равноапостольный Мефодий; ur. ok. 815, zm. 6 kwietnia 885), Bracia Sołuńscy – bizantyjscy misjonarze, którzy prowadzili w IX wieku misje chrystianizacyjne, m.in. na ziemiach zamieszkanych przez Słowian. Twórcy rytu słowiańskiego, święci kościołów katolickiego i prawosławnego nazywani apostołami Słowian (gr. Άγιοι Κύριλλος κかっぱαあるふぁιいおた Μεθόδιος ιεραπόστολοι τたうωおめがνにゅー Σλάβων) i apostołami Bułgarii.

Święci
Cyryl i Metody
Κύριλλος κかっぱαあるふぁὶ Μεθόδιος
Apostołowie Słowian
patroni Europy
Ilustracja
Obraz przedstawiający św. Cyryla i Metodego pędzla Jana Matejki.
Miejsce urodzenia

Saloniki

Czczeni przez

Kościół katolicki,
Cerkiew prawosławną

Wspomnienie

14 lutego i 5 lipca (katolickie),
11 maja (praw. liturgia według kal. jul.),
24 maja (praw. według kal. greg.)

Atrybuty

krzyż, księga, kielich, rozwinięty zwój

Patroni

Europy, Moraw

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Włodzimierz Tetmajer, Cyryl i Metody, katedra św. Mikołaja Biskupa w Kaliszu

Życie

edytuj

Bracia Konstantyn i Michał pochodzili z wielodzietnej, chrześcijańskiej rodziny wysokiego, bizantyjskiego urzędnika[2]. Konstantyn był najmłodszy z siedmiorga rodzeństwa[2][3]. Ich ojciec pracował w administracji przy strategu temu Thessalonika[4]. Niektóre późne biografie podają słowiańskie pochodzenie matki[5][6][7]. Z tego powodu rodzice mieli posługiwać się biegle językiem słowiańskim i znać obyczaje Słowian[8]. Według innych źródeł wszyscy mieszkańcy ówczesnej Tesaloniki mieli biegle znać języki słowiańskie. W Żywocie świętego Metodego z 885 roku[9] znajduje się fragment wypowiedzi cesarza skierowanej do misjonarzy[10]:

Wtedy cesarz rzekł do Konstantyna [Cyryla] filozofa: „Słyszysz-li, filozofie, słowa te? Nikt inny zdziałać tego nie potrafi prócz ciebie. Owóż dam ci dary mnogie, weź z sobą brata swego ihumena Metodego, i idź. Jesteście bowiem Tesalończykami, a wszyscy Tesalończykowie czysto po słowiańsko mówią”.

G. Labuda, Materiały źródłowe do historii Polski epoki feudalnej, t. I, Słowiańszczyzna pierwotna, Warszawa, 1954, str. 248.

Istnieją jednak opracowania, które wskazują na brak dowodów pochodzenia matki. Polski slawista Leszek Moszyński we Wstępie do filologii słowiańskiej pisze:

„Ich ojciec, Leon, był wyższym dowódcą wojskowym. Chociaż byli Grekami, od dzieciństwa znali także język słowiański, bowiem nie tylko okolice Sołunia, ale i jego przedmieścia zamieszkałe były przez Słowian. Jednak przypuszczenie, że ich matka, Maria, była Słowianką, nie znalazło potwierdzenia”[11].

Michał pełnił w młodości funkcję wysokiego urzędnika administracyjnego; prawdopodobnie był zarządcą w jednej ze słowiańskich prowincji imperium. Następnie został mnichem w kompleksie klasztornym na górze Olimp(inne języki) w Bitynii w Azji Mniejszej (obecnie zwanej Uludağ), gdzie przybrał imię Metody. Źródła podają, że w momencie wyruszenia z misją chrystianizacyjną na Morawy, Metody pełnił funkcję opata jednego z klasztorów wchodzących w skład tego kompleksu[4].

Konstantyn po wstąpieniu do zakonu przybrał imię Cyryl, lecz był nazywany też Filozofem. Studiował w Konstantynopolu pod kierunkiem Focjusza i Leona Matematyka w Akademii Konstantynopolitańskiej, gdzie następnie wykładał na katedrze filozofii[12]. Później nauczał również w szkole patriarchalnej przy Kościele Świętych Apostołów[4].

Początkowo bracia prowadzili misje (niekiedy mające bardziej charakter poselstwa dyplomatycznego aniżeli wyprawy chrystianizacyjnej) na Półwyspie Arabskim (najprawdopodobniej w latach 855–856)[12], wśród Chazarów na Krymie (860-861)[12][13][14], oraz w Bułgarii[potrzebny przypis].

Następnie bracia zostali skierowani przez cesarza Michała III do Państwa wielkomorawskiego jako odpowiedź na prośbę tamtejszego władcy Rościsława, który (według ówczesnych źródeł) nie chciał, aby chrystianizację jego ludu przeprowadzało duchowieństwo włoskie, greckie czy niemieckie, bojąc się napływu błędnych nauk[15] i pomijając jakiekolwiek polityczne implikacje tego kroku[16]:

Rościsław, książę słowiański, ze Świętopełkiem wyprawili poselstwo [...] do cesarza Michała mówiąc tak: „Oto z łaski bożej zdrowi jesteśmy; i przybyli do nas liczni nauczyciele chrześcijańscy z Włoch, i z Grecji, i z Niemiec, a uczą nas rozmaicie. My Słowianie, ludzi prości nie mamy nikogo, aby nam objawił prawdę, zrozumiale ją wykładając. Dobrze Więc będzie, władco, jeśli nam przyślesz takiego męża, który by nas we wszelkiej prawdzie oświecił”.

G. Labuda, Materiały źródłowe do historii Polski epoki feudalnej, t. I, Słowiańszczyzna pierwotna, Warszawa, 1954, str. 248.

Przygotowując się do działalności na nowym terenie Cyryl (wraz ze swym bratem) stworzył 38-literowy alfabet zwany głagolicą, który dosyć wiernie zapisywał fonemy języka staro-cerkiewno-słowiańskiego, zrozumiałego przez nowy lud boży. Rozpoczęli oni również z uczniami przekład Pisma Świętego i pism liturgicznych na ten język.

W roku 862 Cyryl i Metody opuścili Bizancjum, udając się z misją na Morawy. Wskutek konfliktu z klerem frankońskim, zależnym od Kościoła zachodniego, który prowadził wcześniej działalność misyjną na Morawach, obaj bracia udali się w roku 868 do Rzymu. Zjednali sobie papieża Hadriana II, który poparł ich działalność i uznał nową słowiańską liturgię, dzięki darowi na rzecz Rzymu rzekomych szczątków św. Klemensa[17] odnalezionych na Krymie, gdzie wcześniej bracia przebywali z misją.

Wkrótce po tym Cyryl, nie zniósłszy trudów tak dalekiej podróży, pozostał w Rzymie i tam umarł w roku 869 w jednym z klasztorów. (Informacja w ich Żywocie, że Cyryl udał się potem do Bułgarii jest nieprawdziwa[18] - bułgaryzacja ich obu postaci nastąpiła dopiero po 11 wieku[18].) Po śmierci Cyryla jego dzieło kontynuował brat Metody, który został arcybiskupem Sirmium, z jurysdykcją nad Morawami i Panonią. Ponownie jego działalność spotykała się ze sprzeciwem niemieckiej części hierarchii kościelnej obawiającej się utraty wpływów w regionie. Podczas synodu biskupów w Bawarii (870) Cyryl został oskarżony o herezję i uwięziony na wyspie Reichenau na Jeziorze Bodeńskim przez władze duchowne popierane przez Ludwika II Niemieckiego. Został uwolniony dopiero po 3 latach dzięki interwencji nowego papieża Jana VIII[19]. Udał się wtedy na dwór księcia morawskiego Świętopełka I, gdzie jako arcybiskup Moraw kontynuował swe dzieło.

Metody zmarł w roku 885, prawdopodobnie w Welehradzie na Morawach.

Działalność świętych okazała się niezwykle ważna dla kultury Słowian, popularyzując piśmiennictwo.

Obszary Słowiańszczyzny oraz Skandynawii historiografia określiła mianem tzw. Młodszej Europy w odróżnieniu od kulturowych kręgów łacińsko‐rzymskiego i grecko‐bizantyjskiego[10]. Działalność Cyryla i Metodego uważana bywała za wzór partykularyzmu i narodowej pychy, gdyż ich działalność misyjna miała znaczącą rolę w przyjęciu chrztu przez słowiańskich władców[20] i założenie przez nich nowych dynastii[10], choć kościół rzymskokatolicki ujmuje to całkiem przeciwnie[21]: w ramach denacjonalizacji działań Braci Sołuńskich i po linii nowych ponadnarodowych idei hesychazmu popularnego po 14 wieku[20].

Kult

edytuj
 
Bracia sołuńscy z alfabetem cyrylickim na ikonie bułgarskiej
Osobny artykuł: Order Świętych Cyryla i Metodego.

W roku 1969 UNESCO obchodziło 1100. rocznicę śmierci Cyryla. Papież Jan Paweł II ogłosił Cyryla i Metodego w 1980 roku współpatronami Europy, a w 1985 r. poświęcił im encyklikę Slavorum apostoli[22].

Dni obchodów

edytuj

Święto liturgiczne patronów Europy, Cyryla i Metodego obchodzone jest w Kościele katolickim 14 lutego, obok św. Benedykta, którego papież Paweł VI ogłosił już wcześniej patronem Europy. Obaj święci patronują również Morawom.

 
Święci Cyryl i Metody na moście Karola w Pradze

W Czechach i na Słowacji święto obchodzone jest 5 lipca[23], w rocznicę przybycia misjonarzy na te tereny, i ma rangę święta państwowego.

Cerkiew prawosławna świętuje ich jako „świętych równych apostołom”[a] i to dwukrotnie:

  • św. Cyryla:
  • św. Metodego:
    • 6/19 kwietnia, czyli 19 kwietnia
    • 11/24 maja, czyli 24 maja wraz ze św. Cyrylem.

Wspominani liturgicznie jako członkowie grupy Siedmiu Apostołów Bułgarii, które to święto w obecnym Martyrologium Rzymskim obchodzi się 22 listopada, zaś prawosławiu 27 lipca lub 9 sierpnia[3][24].

Relikwie

edytuj

Relikwie św. Cyryla spoczywały w Kościele św. Klemensa w Rzymie, w 1974 zostały przekazane Cerkwi prawosławnej przez papieża Pawła VI i obecnie przechowywane są w Salonikach. Natomiast miejsce spoczynku Metodego pozostaje nieznane. Cyryl i Metody zostawili po sobie uczniów (między innymi Klimenta Ochrydzkiego lub Osława), którzy kontynuowali ich dzieło w Bułgarii; opracowali oni uproszczony graficznie alfabet wzorowany na greckim i głagolicy, który na cześć św. Cyryla nazwano cyrylicą.

Ikonografia

edytuj

W ikonografii święci przedstawiani są w stroju pontyfikalnym jako biskupi greccy lub łacińscy, zwykle trzymając w rękach model budynku kościoła. Św. Metody ukazywany jest w todze profesora, w ręce ma księgę, natomiast Cyryl przedstawiany jako młodszy ubrany jest w szatę mnicha i trzyma w dłoni zwój zapisany cyrylicą. Ich atrybutami są krzyż, księga i kielich oraz rozwinięty zwój z alfabetem słowiańskim[25].

Przekłady Żywotów Cyryla i Metodego na język polski

edytuj
  • Żywot św. Konstantyna – Cyryla, przeł. Tadeusz Lehr-Spławiński w: Tadeusz Lehr- Spławiński, Konstantyn i Metody. Zarys monograficzny z wyborem źródeł, Warszawa 1967.
  • Żywot św. Konstantyna – Cyryla, przeł. Tadeusz Lehr-Spławiński; Żywot św. Konstantyna – Cyryla, przeł. Tadeusz Lehr-Spławiński, w: Cyryl i Metody. Apostołowie i Nauczyciele Słowian, cz.2: Dokumenty, Lublin 1991, s. 19–51.
  • Żywot św. Metodego, przeł. Tadeusz Lehr-Spławiński, w: Tadeusz Lehr-Spławiński, Konstantyn i Metody. Zarys monograficzny z wyborem źródeł, Warszawa 1967.
  • Żywot św. Metodego, przeł. Tadeusz Lehr-Spławiński, w: Cyryl i Metody. Apostołowie i Nauczyciele Słowian, cz.2: Dokumenty, Lublin 1991, s. 52–64.
  • Żywot św. Metodego, przeł. August Bielowski, w: Monumenta Poloniae Historica, t. 1, Lwów 1864, s. 85–122 (reprint Warszawa 1961).
  • Żywoty Konstantyna i Metodego (obszerne), przeł. i oprac. Tadeusz Lehr- Spławiński, Poznań 1959 (wyd. 2 popr. Warszawa 1967).
  • Żywot św. Metodego znany też jako Legenda Panońska, przeł. August Bielowski, Wydawnictwo ARMORYKA, Sandomierz 2011 (reprint wyd. z 1864) ISBN 978-83-62661-34-3.

Zobacz też

edytuj

Uwagi

edytuj
  1. ↑ Kategorie i tytuły świętych prawosławnych.
  2. ↑ Podwójne datowanie.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Prawdy i herezje. Encyklopedja wierzeń wszystkich ludów i czasów [online], pl.wikisource.org [dostęp 2024-09-15], Cytat: Cyryl i Metody święci, apostołowie Słowian. Na prośbę Rościsława, księcia morawskiego, o przysłanie nauczycieli, którzyby w języku słowiańskim oświecali w chrześcijaństwie lud na Morawach, cesarz Wschodniego Państwa rzymskiego Michał III wysłał w r. 863 na Morawy braci Cyryla i Metodego, duchownych pochodzących z Solunia (Tessalonik). (pol.).
  2. ↑ a b Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 1: A-C. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 1997, s. 571. ISBN 83-7097-271-3.
  3. ↑ a b Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 4: M-P. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 2000, s. 275. ISBN 83-7097-671-9.
  4. ↑ a b c Dimitri Obolensky, The Byzantine Commonwealth. Eastern Europe 500-1453., Londyn: Cardinal, 1974, s. 185, ISBN 0-351-17644-6 (ang.).
  5. ↑ Piotr Siemieniuk: Kolebka słowiańskiej kultury. Przegląd prawosławny. [dostęp 2011-04-02].
  6. ↑ Bulgaricus. bulgaricus.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-18)].
  7. ↑ Cyryl i Metody – apostołowie Słowian | APOSTOŁ portal młodzieży katolickiej :: ...po pogodnej stronie życia !! ! <>< <>< <><.
  8. ↑ Cyryl i Metody.
  9. ↑ Idzi Panic, Idea państwa i władcy w najstarszych Żywotach świętych Cyryla i Metodego [online].
  10. ↑ a b c Młodsza Europa między Rzymem a Konstantynopolem. Powstanie pierwszych państw słowiańskich [online], zpe.gov.pl, Zintegrowana Platforma Edukacyjna [dostęp 2024-09-15].
  11. ↑ Leszek Moszyński: Wstęp do filologii słowiańskiej. Wyd. drugie zmienione. Warszawa: PWN, 2006, s. 108. ISBN 978-83-01-14720-4.
  12. ↑ a b c Dimitri Obolensky, The Byzantine Commonwealth. Eastern Europe 500-1453., Londyn: Cardinal, 1974, s. 103, ISBN 0-351-17644-6 (ang.).
  13. ↑ Żywot Konstantyna, 8, w: Medieval Slavic Lives of Saints and Princes, red. Marvin Kantor, Ann Arbor 1983.
  14. ↑ Żywot Metodego, 4, w: Medieval Slavic Lives of Saints and Princes, red. Marvin Kantor, Ann Arbor 1983.
  15. ↑ Powstanie państw u Słowian zachodnich. Państwo węgierskie, [w:] Roman Michałowski, Historia Powszechna. Średniowiecze, wyd. pierwsze, Warszawa: PWN, 2009, s. 169, ISBN 978-83-01-16783-7.
  16. ↑ Idzi Panic, Idea państwa i władcy w najstarszych Żywotach świętych Cyryla i Metodego [online], s. 57, Cytat: Pominięte [tam] zostały natomiast jakiekolwiek polityczne implikacje kroku obu książąt.
  17. ↑ Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona, 2005, Wielka Historia Świata Tom 4 Kształtowanie średniowiecza, Oficyna Wydawnicza FOGRA, s. 274, ISBN 83-85719-85-7.
  18. ↑ a b Krassimir Stantchev, Konstantyn-Cyryl i Metody w tradycji starosłowiańskiej i prawosławno-słowiańskiej, „Święci Konstantyn-Cyryl i Metody – patroni Wschodu i Zachodu. Tom I. Kraków”, 2013, s. 27 [dostęp 2024-09-15], Cytat: Informację ... historycznie nieprawdziwą ... że Cyryl udał się do Bułgarii.
  19. ↑ Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona, 2005, Wielka Historia Świata Tom 4 Kształtowanie średniowiecza, Oficyna Wydawnicza FOGRA, s. 276, ISBN 83-85719-85-7.
  20. ↑ a b Krassimir Stantchev, Konstantyn-Cyryl i Metody w tradycji starosłowiańskiej i prawosławno-słowiańskiej, „Święci Konstantyn-Cyryl i Metody – patroni Wschodu i Zachodu. Tom I. Kraków”, 2013, s. 28 [dostęp 2024-09-15], Cytat: denocjalizacja idei cyrylometodejskiej ....
  21. ↑ Jan Paweł II: ENCYKLIKA SLAVORUM APOSTOLI. [dostęp 2011-03-07].
  22. ↑ Jan Paweł II, List Apostolski „Egregiae virtutis”, 31 grudnia 1980.
  23. ↑ Martin Votruba: Holiday date. [w:] Slovak Studies Program [on-line]. University of Pittsburgh. [dostęp 2013-06-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-22)].
  24. ↑ Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 5: R-U. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 2005 (wznowienie), s. 267. ISBN 83-7318-376-0.
  25. ↑ Święci Cyryl i Metody, patroni Europy. na brewiarz.katolik.pl.

Bibliografia

edytuj
  • Jan Paweł II, Encyklika „Slavorum Apostoli” (w tysiącsetną rocznicę dzieła ewangelizacji świętych Cyryla i Metodego), Tum Wydawnictwo Wrocławskiej Księgarni Archidiecezjalnej, Wrocław 1999, ISBN 83-86968-73-7.
  • Konstanty Wojtaszczyk, Wojciech Jakubowski (redakcja): Społeczeństwo i polityka – podstawy nauk politycznych. Warszawa: Aspra, 2007, s. 894. ISBN 978-83-7545-012-5.
  • Czesław Bartula, Cyryl i Metody – ich dziedzictwo, w: Dziedzictwo misji słowiańskiej Cyryla i Metodego. Materiały sesji naukowej w WSP w Kielcach, 4-5 XII 1985, red. Czesław Bartula, Kielce 1988, s. 7–13.
  • Aleksander Bruckner, Co sądzić o „Żywotach Cyryla i Metodego”, „Kwartalnik Historyczny” 22 (1908), s. 1–15.
  • Aleksander Bruckner, Cyryl i Metody. Nowe źródła i opracowania, „Przegląd Historyczny” 6 (1908), s.295, (1909), s. 159.
  • Aleksander Bruckner, Cyrillo- Methodiana, „Kwartalnik Historyczny” 47 (1933), s. 529–552.
  • Aleksander Bruckner, Die Wahrheit uber die Slavenapostel, Tubingen 1913.
  • Aleksander Bruckner, Legenda o Cyrylu i Metodym wobec prawdy dziejowej. Szkic z dziejów chrześcijaństwa u Słowian, „Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Poznańskiego” t.30, Poznań 1904, s. 1–49.
  • Leonard Górka, Wykaz ważniejszej literatury cyrylo-metodiańskiej, w: Cyryl i Metody. Apostołowie i Nauczyciele Słowian. Studia i dokumenty, t.2: Dokumenty, red. Jan Sergiusz Gajek MIC, Leonard Górka SVD, Lublin 1991, KUL, s. 275–282.
  • Tadeusz Lehr-Spławiński, Misja św. Metodego a Polska, w: Rozprawy i szkice z dziejów kultury Słowian, Warszawa 1954, s. 182–189.
  • Tadeusz Lehr-Spławiński, Konstantyn i Metodiusz w walce o liturgię słowiańską, w: Rozprawy i szkice z dziejów Słowian, Warszawa 1954, s. 149–162.
  • Tadeusz Lehr-Spławiński, Dookoła obrządku słowiańskiego w Polsce, w: Od piętnastu wieków, Warszawa 1961, s. 76–81.
  • Tadeusz Lehr-Spławiński, Nowa faza dyskusji o zagadnieniach liturgii słowiańskiej w dawnej Polsce, w: Od piętnastu wieków, Warszawa 1961, s. 51–67.
  • Tadeusz Lehr-Spławiński, Czy są ślady istnienia liturgii cyrylo-metodiańskiej w dawnej Polsce?, w: Od piętnastu wieków, Warszawa 1961, s. 35–41.
  • Jan Leśny, Konstantyn i Metody – apostołowie Słowian, dzieło i jego losy, Poznań 1987.
Źródła internetowe

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Cyryl_i_Metody&oldid=75036483”