Hugh Grant
Hugh John Mungo Grant[1][2][3] (ur. 9 września 1960 w Hammersmith w Londynie) – angielski aktor i producent filmowy. Ma na swym koncie takie przeboje filmowe, jak Cztery wesela i pogrzeb (1994), Rozważna i romantyczna (1995), Notting Hill (1999), Dziennik Bridget Jones (2001), Dwa tygodnie na miłość (2002) czy Był sobie chłopiec (2002).
 Hugh Grant (2014) | |
| Imię i nazwisko |
Hugh John Mungo Grant |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
9 września 1960 |
| Zawód |
aktor, producent filmowy |
| Współmałżonek |
Anna Eberstein |
| Lata aktywności |
od 1982 |
| |
Życiorys
edytujWczesne lata
edytujUrodził się w Charing Cross Hospital w londyńskiej dzielnicy Hammersmith. Jego matka, Fyvola Susan (z domu MacLean)[4] była nauczycielką, a ojciec, kpt. James Murray Grant[4], był artystą i sprzedawcą dywanów. Ma starszego brata Jamesa[5].
Uczęszczał do Hogarth Primary School w Chiswick i St Peter’s Primary School w Hammersmith, a następnie kontynuował naukę w szkołach londyńskich: Wetherby School i Latymer Upper School[6]. W 1979 otrzymał stypendium z New College w Oksfordzie[6], gdzie w 1982 ukończył studia na wydziale literatury[1]. Potem pisał teksty do reklamówek telewizyjnych.
Kariera
edytuj
Jeszcze podczas studiów debiutował przed kamerami jako Lord Adrian w komediodramacie Oxford University Film Foundation Privileged (1982)[7] z Imogen Stubbs, Markiem Williamsem i Jamesem Wilbym. Aby uzyskać kartę Equity, wstąpił do teatru regionalnego Nottingham Playhouse[8] i przez rok mieszkał w Park Terrace w The Park Estate. Znudzony małymi rolami, stworzył swoją własną komediową rewię o nazwie The Jockeys of Norfolk[8], nazwisko zaczerpnięte ze sztuki szekspirowskiej Richard III, z przyjaciółmi Chris Lang i Andy Taylor. Grupa koncertowała w londyńskim klubie komediowym z postojami w The George IV w Chiswick, Canal Cafe Theatre w Maida Vale i The King’s Head w Islington. The Jockeys of Norfolk ostatecznie okazał się hitem na Edinburgh Festival, po tym, jak ich szkic na temat Narodzenia Jezusa, trafił do programu telewizyjnego BBC Two Edinburgh Nights. W tym czasie Grant pojawił się także w teatralnych przedstawieniach takich sztuk, jak An Inspector Calls J.B. Priestleya (na Royal Exchange w Manchesterze), Wachlarz lady Windermere i Koriolan.
Wkrótce Merchant Ivory Productions zaangażował go do roli Clive’a Durhama w edwardiańskim dramacie Maurycy (1987)[9] na podstawie powieści E.M. Forstera, za którą zdobył Puchar Volpiego dla najlepszego aktora na 44. MFF w Wenecji[10].
W dramacie sensacyjnym Michaela Radforda Biała intryga (1988) z Gretą Scacchi i Charlesem Dance’em wcielił się w postać barona Delamere – Hugh Cholmondeleya. Był lordem Byronem w hiszpańskim filmie biograficznym Wioślarstwo z wiatrem (Remando al viento, 1988) z Elizabeth Hurley i Ronanem Vibertem. Grał Lorda Jamesa D’Amptona w adaptacji powieści Brama Stokera Kryjówka Białego Węża (1988)[7] w reż. Kena Russella z Catherine Oxenberg. W dramacie wojennym Brzask (The Dawning, 1988) z Anthonym Hopkinsem, Jean Simmons i Trevorem Howardem wystąpił w niewielkiej roli jako Harry. W biograficznym filmie Bengalska noc (la Nuit Bengali, 1988) z Johnem Hurtem na podstawie powieści Mircea Eliade i scenariusza Jean-Claude’a Carrière zagrał postać inżyniera pracującego w latach 30. w Kolkacie.
W telewizyjnym dramacie kryminalnym Wielki człowiek (The Big Man, 1990) u boku Liama Neesona, Joanne Whalley, Iana Bannena i Billy’ego Connolly’ego pojawił się jako Gordon. Zagrał główną rolę Fryderyka Chopina w dramacie Improwizacja (Impromptu, 1991) z Judy Davis (jako George Sand), Mandym Patinkinem (Alfred de Musset) i Julianem Sandsem (Ferenc Liszt)[11].
Roman Polański powierzył mu rolę młodego żonkosia, konserwatywnego Nigela Dobsona w dramacie psychologicznym Gorzkie gody (1992)[7] z Kristin Scott Thomas, Emmanuelle Seigner i Peterem Coyote’em. Wystąpił jako Reginald Cardinal, chrześniak Lorda Darlingtona (James Fox) w dramacie Jamesa Ivory’ego Okruchy dnia (1993)[7] na podstawie powieści brytyjskiego autora japońskiego pochodzenia Kazuo Ishiguro u boku Anthony’ego Hopkinsa, Emmy Thompson i Christophera Reeve’a.
Za rolę Charlesa w komedii romantycznej Mike’a Newella Cztery wesela i pogrzeb (1994)[7] według scenariusza Richarda Curtisa z Andie MacDowell otrzymał Złoty Glob dla najlepszego aktora w filmie komediowym lub musicalu[10], Nagrodę Brytyjskiej Akademii Filmowej dla najlepszego aktora pierwszoplanowego[10] oraz Chicago Film Critics dla najbardziej obiecującego aktora[10]. W komediodramacie Syreny (Sirens, 1993) z Tarą Fitzgerald, Samem Neillem i Elle Macpherson zagrał młodego anglikańskiego pastora Anthony’ego Campiona. W melodramacie kostiumowym Czas przemian (1995)[11] według powieści Rose Tremain z Robertem Downeyem Jr. i Meg Ryan wystąpił jako wynajęty malarz Elias Finn.
W 2006 odebrał honorowego Cezara za całokształt twórczości, przyznanego przez Francuską Akademię Filmową.
Aktor był też brany pod uwagę do roli Gilderoya Lockhart w serii filmów „Harry Potter”[12].
Życie prywatne
edytujGrant w młodości był czynnym sportowcem, grał w krykieta i piłkę nożną. Obecnie gra w golfa, od czasu do czasu bierze udział w zawodach cyklu Pro-Am[13]. Jest fanem klubu piłkarskiego Fulham F.C.[14]
Związki
edytujW latach 1987–2000 był związany z aktorką Elizabeth Hurley[15][16]. Pozostając z nią w związku, 27 czerwca 1995 został aresztowany za publiczne uprawianie seksu oralnego z prostytutką w swoim samochodzie[7], za co został skazany na 1180 dolarów grzywny oraz dwuletni nadzór sądowy[17]. Po rozstaniu z Hurley romansował ze stylistką Caroline Stanbury (2000–2001)[16], Sandrą Bullock (2001)[16], Martine McCutcheon (2003)[16], Daną Verbytską (2004)[18], Jemimą Khan (2004–2007)[18] i Drew Barrymore (2007)[18].
W styczniu 2011 w chińskiej restauracji w Londynie poznał Chinkę Tinglan Hong[18]. 26 września 2011 urodziła się ich córka Tabitha[18]. Para rozstała się w 2012[16]. W listopadzie 2011 spotykał się z niemiecką artystką, Elisą Schmidt[19]. W lutym 2012 związał się z młodszą o 18 lat szwedzką prezenterką Anną Elisabet Eberstein[16], która we wrześniu 2012 urodziła syna Johna Mungo[18]. 16 lutego 2013 został ojcem syna Felixa Changa Honga Granta, którego urodziła Tinglan Hong[20]. 25 maja 2018 ożenił się z Anną Eberstein, a skromna uroczystość odbyła się w Londynie[21].
Filmografia
edytuj| Rok | Tytuł polski | Tytuł oryginalny | Rola |
|---|---|---|---|
| 1982 | Uprzywilejowany | Privileged | Lord Adrian |
| 1985 | Prywatna wojna Jenny | Jenny’s War | Peter Baines |
| 1985 | The Last Place on Earth | Apsley Cherry-Garrard | |
| Honour, Profit & Pleasure | Burlington | ||
| 1986 | Lord Elgin and Some Stones of No Value | William Hamilton | |
| 1987 | Maurycy | Maurice | Clive Durham |
| Biała gorączka | White Mischief | Hugh | |
| 1988 | Remando al viento | Lord Byron | |
| Bengalska noc | Nuit Bengali, La | Allan | |
| Brzask | The Dawning | Harry | |
| Kryjówka Białego Węża | The Lair of the White Worm | Lord James D’Ampton | |
| Nocturnes | Chopin | ||
| 1989 | Szampański Charlie | Champagne Charlie | Charles Heidsieck |
| The Lady and the Highwayman | Lord Lucius Vyne | ||
| Póki się znów nie spotkamy | Till We Meet Again | Bruno | |
| 1990 | Wielki człowiek | The Big Man | Gordon |
| 1991 | Nasi synowie | Our Sons | James |
| Improwizacja | Impromptu | Fryderyk Chopin | |
| The Trials of Oz | Richard Neville | ||
| 1992 | Gorzkie gody | Bitter Moon | Nigel |
| 1993 | Okruchy dnia | The Remains of the day | Cardinal |
| Nocny pociąg do Wenecji | Night Train to Venice | Martin Gamil | |
| 1994 | Syreny | Sirens | Wielebny Anthony Campion |
| The Changeling | Alsemero | ||
| Cztery wesela i pogrzeb | Four Weddings and a Funeral | Charles | |
| 1995 | Czas przemian | Restoration | Elias Finn |
| Rozważna i romantyczna | Sense and Sensibility | Edward Ferrars | |
| O Angliku, który wszedł na wzgórze, a zszedł z góry | The Englishman Who Went Up a Hill But Came Down a Mountain | Anson | |
| Nieprawdopodobna historia | An Awfully Big Adventure | Meredith Potter | |
| Dziewięć miesięcy | Nine Months | Samuel Faulkner | |
| 1996 | Krytyczna terapia | Extreme Measures | Dr Guy Luthan |
| 1999 | Notting Hill | William Thacker | |
| Mickey Niebieskie Oko | Mickey Blue Eyes | Michael Felgate | |
| 2000 | Drobne cwaniaczki | Small Time Crooks | David |
| 2001 | Dziennik Bridget Jones | Bridget Jones’s Diary | Daniel Cleaver |
| 2002 | Był sobie chłopiec | About a Boy | Will Freeman |
| Dwa tygodnie na miłość | Two Weeks Notice | George Wade | |
| 2003 | To właśnie miłość | Love Actually | Premier |
| 2004 | Bridget Jones: W pogoni za rozumem | Bridget Jones: The Edge of Reason | Daniel Cleaver |
| 2005 | Remont kapitalny | Travaux, on sait quand ça commence... | Nowy sąsiad |
| 2006 | Jak zostać gwiazdą | American Dreamz | Martin Tweed |
| 2007 | Prosto w serce | Music and Lyrics | Alex Fletcher |
| 2009 | Słyszeliście o Morganach? | Did You Hear About the Morgans? | Paul Morris |
| 2012 | Atlas chmur | Cloud Atlas | Wielebny Giles Horrox / Ochroniarz hotelu / Lloyd Hooks / Denholme Cavendish / Widzący Rhee / Wódz Kona |
| 2014 | One Rogue Reporter | ||
| Scenariusz na miłość | The Rewrite | Keith Michaels | |
| 2015 | Kryptonim U.N.C.L.E. | The Man From U.N.C.L.E. | Waverly |
| 2016 | Boska Florence | Florence Foster Jenkins | St Clair Bayfield |
| 2018 | Skandal w angielskim stylu | A Very English Scandal | Jeremy Thorpe |
| 2019 | Dżentelmeni | The Gentlemen | Fletcher |
| 2020 | Od nowa | The Undoing | Jonathan Fraser |
| 2023 | Gra fortuny | Operation Fortune: Ruse de Guerre | Greg Simmonds |
Nagrody
edytuj| Rok | Nagroda | Kategoria | Film |
|---|---|---|---|
| 1987 | Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Wenecji | Puchar Volpiego dla najlepszego aktora | Maurycy (1987) |
| 1994 | Nagroda BAFTA | Najlepszy aktor pierwszoplanowy | Cztery wesela i pogrzeb (1994) |
| 1995 | Złoty Glob | Najlepszy aktor w filmie komediowym lub musicalu | |
| MTV Movie Award | Najlepszy przełomowy występ | ||
| 2002 | Brytyjska Nagroda Filmowa „London Evening Standard” | Nagroda Petera Sellersa w kategorii komedia | Dziennik Bridget Jones (2001) |
| 2003 | Nagroda BAFTA | Stypendium Brytyjskiego Instytutu Filmowego | – |
| Nagroda dla mężczyzny roku „GQ” | Aktor filmowy w komedii | Był sobie chłopiec (2002) | |
| 2006 | Cezar | Cezar Honorowy | – |
Przypisy
edytuj- ↑ a b Hugh Grant – Actor. CineMagia.ro. [dostęp 2018-05-02]. (rum.).
- ↑ Personalidade: Hugh Grant (Reino Unido). InterFilmes.com. [dostęp 2015-09-10]. (port.).
- ↑ Hugh Grant. Listal. [dostęp 2015-09-10]. (ang.).
- ↑ a b Hugh Grant – What Nationality Ancestry Race. Ethnicity of Celebs. [dostęp 2018-05-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-02)]. (ang.).
- ↑ Virginia Blackburn, Brothers in the shadows [online], Express.co.uk, 5 maja 2012 [dostęp 2024-06-11] (ang.).
- ↑ a b Hugh Grant Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2015-09-10]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Hugh Grant. MYmovies. [dostęp 2018-05-02]. (wł.).
- ↑ a b Hugh Grant Biography (1960–). FilmReference.com. [dostęp 2018-05-02]. (ang.).
- ↑ Hugh Grant. Rotten Tomatoes. [dostęp 2018-05-02]. (ang.).
- ↑ a b c d Hugh Grant Awards. FamousFix.com. [dostęp 2011-01-21]. (ang.).
- ↑ a b Hugh Grant (9 de Setembro de 1960). Filmow. [dostęp 2015-09-10]. (port.).
- ↑ 10 Actors Who Were Almost Cast in Harry Potter, popsugar.co.uk, autor: Becky Kirsch, [dostęp:] 3 czerwca 2020.
- ↑ Hugh Grant i Paule Creamer wspólnie na tee (2010-07-23). Dr Irena Eris Ladies Golf Cup. [dostęp 2015-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-02)]. (pol.).
- ↑ Hugh Grant Fulham FC (England). ClubFootball Fan Channel (2005-09-11). [dostęp 2015-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-02)].
- ↑ Elizabeth Hurley w bazie Notable Names Database (ang.)
- ↑ a b c d e f Hugh Grant Dating History. FamousFix. [dostęp 2015-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-02)]. (ang.).
- ↑ Jason Rodrigues (2015-06-26): Hugh Grant arrested with sex worker 20 years ago. The Guardian. [dostęp 2015-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-02)]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Lubię matki moich dzieci. styl.pl. [dostęp 2018-05-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-02)]. (pol.).
- ↑ Hugh Grant: new father, 51, 'seen kissing burlesque singer, 21 in Berlin’. The Daily Telegraph. [dostęp 2015-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-02)]. (ang.).
- ↑ Ciara Farmer (2018-05-26): Hugh Grant, 57, marries Anna Eberstein, 39: Actor weds dressed-down girlfriend in ‘happy and relaxed’ London ceremony. Daily Mail. [dostęp 2016-10-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-14)]. (ang.).
- ↑ aceshowbiz.com (2018-05-26): Hugh Grant już po ślubie. Onet.pl. [dostęp 2016-10-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-14)]. (pol.).
Bibliografia
edytuj- Hugh Grant w bazie IMDb (ang.)
- Hugh Grant w bazie Filmweb
- Hugh Grant w bazie Notable Names Database (ang.)