(Translated by https://www.hiragana.jp/)
Pocisk – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pocisk – przedmiot miotany na odległość (lub odpalany na dystans) przeznaczony najczęściej do rażenia określonego celu lub wykonywania innych zadań (np. zadymienia czy oświetlenia).

Pocisk kalibru 7,62 mm z naboju .30-06 Springfield

Charakterystyka

edytuj

Rażenie celu przez pocisk może następować poprzez jego energię kinetyczną lub przez zamierzony efekt wywoływany umieszczonym w nim ładunkiem bojowym (np. eksplozją materiału wybuchowego, rażeniem odłamków, podpaleniem, rozpyleniem gazu bojowego itp.). Innym rodzajem zadań bojowych pocisku może być np. oświetlenie terenu, podpalenie obiektu czy postawienie zasłony dymnej[1][2]

Miotanie pocisków odbywa się w zróżnicowany sposób i może być wykonywane zarówno ręcznie (np. granat ręczny) lub za pomocą broni miotającej: np. neurobalistycznej i barobalistycznej (strzały, bełty), palnej (pociski strzeleckie, artyleryjskie), wyrzutni (torpedy, pociski granatników ppanc.). Od II połowy XX w. na bardzo szeroką skalę wykorzystuje się także pociski z własnym napędem, zwłaszcza pociski odrzutowe[1][2][3].

Podział

edytuj

W zależności od wykorzystywanej broni i własności samych pocisków wyróżnia się:[1][2]

Inną klasyfikację można stworzyć w zależności od przeznaczenia pocisku:[4]

Innym istotnym podziałem jest klasyfikacja na pociski kierowane i niekierowane.

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b c Pocisk. W: Mała Encyklopedia Wojskowa. T. I. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowe, 1970, s. 636.
  2. a b c Stanisław Klus: Pocisk. W: Encyklopedia techniki wojskowej. Wydawnictwo MON, 1978, s. 494.
  3. Stanisław Torecki: 1000 słów o broni i balistyce. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1982, s. 159. ISBN 83-11-06699-X.
  4. Encyklopedia techniki wojskowej. Wydawnictwo MON, 1978, s. 495.