Rym daktyliczny
Rym daktyliczny (proparoksytoniczny) pada na zgłoskę trzecią od końca (akcent proparoksytoniczny). Rymy tego rodzaju pojawiają się w wierszu polskim relatywnie rzadko.
Rymy daktyliczne wykazują znaczny obszar współdźwięczności rymowej, obejmując zazwyczaj rozmiar dwu-i-pół-zgłoskowy. Są to zatem rymy pogłębione, bogate i zarazem wyszukane.
Przykłady
edytuj- Różowiła się dal przezroczysta
- Podnosiła się kula ognista!
- Podnosiła się, wytaczała się
- Hejże, sława! Powiększała się! (rymy daktyliczne inicjalne 1-3, końcowe 3-4)
- Julian Tuwim, Helios (fragment)
- Sztucznym ujęta łożem płynie bez ryzyka,
- Skocznie gdzieniegdzie pląsa, gdzieniegdzie bystrzy się,
- Skrzętnie we własnym lustrze jak gdyby iskrzy się
- Sama do Słońca, jasna jak metafizyka. (rymy daktyliczne końcowe: a-b-b-a)
- Adam Witczak, Sonety międzyleskie, utwór Rzeka (fragment)
Bibliografia
edytuj- Aleksandra Okopień-Sławińska, Rym, w: Michał Głowiński, Teresa Kostkiewiczowa, Aleksandra Okopień-Sławińska, Janusz Sławiński, Słownik terminów literackich, ISBN 83-04-04417-X, Ossolineum, Wrocław-Warszawa-Kraków 1998, s. 487-492, zwł. 488.