(Translated by https://www.hiragana.jp/)
Pier della Vigna: Różnice pomiędzy wersjami – Wikipedia, wolna encyklopedia Przejdź do zawartości

Pier della Vigna: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
KamikazeBot (dyskusja | edycje)
550 479 edycji
m przywrócenie spisu treści zgodnie z WP:Dostępność#Spis treści
(Nie pokazano 8 wersji utworzonych przez 8 użytkowników)
Linia 1: Linia 1:
__NOTOC__
[[Plik:Inferno- 1911, pier delle vigne.jpg|thumb|300px|Pier della Vigna w więzieniu. Film ''l'Inferno'' (1911)]]
[[Plik:Inferno- 1911, pier delle vigne.jpg|thumb|300px|Pier della Vigna w więzieniu. Film ''l'Inferno'' (1911)]]
'''Pier della Vigna''' zwany również ''Piero delle Vigne'' (ur. ok. [[1190]], zm. [[1249]]) – włoski prawnik, dyplomata i poeta, kanclerz (logoteta) cesarza [[Fryderyk II Hohenstauf|Fryderyka II]].
'''Pier della Vigna''' zwany również ''Piero delle Vigne'' (ur. ok. [[1190]], zm. [[1249]]) – włoski prawnik, dyplomata i poeta, kanclerz (logoteta) cesarza [[Fryderyk II Hohenstauf|Fryderyka II]].


== Życie ==
== Życie ==
Pier della Vigna urodził się około 1190 roku w [[Kapua|Kapui]]<ref>Według J. Heisteina w 1180 roku (Historia, s. 18)</ref>. Dzięki niezwykłej inteligencji i kulturze szybko awansował. rozpoczął swą karierę około 1220 roku jako zwykły pisarz<ref name="Hei18">{{Cytuj książkę|nazwisko=Heistein |imię=Józef |tytuł= Historia literatury włoskiej |strony=19}}</ref>. W krótkim czasie awansował na głównego sędziego dworu. Prawdopodobnie współpracował z arcybiskupem Jakubem z Kapui przy opracowaniu kodeksu praw dla Królestwa Sycylii, zwanego Konstytucjami z Melfi, ogłoszonego przez cesarza Fryderyka II w 1231 roku. W 1245 roku był przedstawicielem cesarza na soborze w Lyonie w 1245 roku. W tym samym roku mediował w konflikcie między cesarstwem a Kościołem. W tym czasie wraz z Taddeo da Suessa zarządzał już cesarską kancelarią. W 1247 roku został cesarskim protonotariuszem i logotetą Królestwa Sycylii, stając się tym samym szefem kancelarii cesarskiej. W 1249 roku został w niewyjaśnionych okolicznościach wtrącony przez cesarza do więzienia zamku San Miniato i oślepiony<ref name="Enc">[http://www.newadvent.org/cathen/11766c.htm Peter de Vinea] - Catholic Encyclopedia article</ref>. W więzieniu popełnił samobójstwo<ref name="His16">{{Cytuj książkę |inni= P. Salwa (red.) |tytuł= Historia literatury włoskiej |tom=1|strony=16 |nazwisko r= Salwa |imię r= Piotr}}</ref>.
Pier della Vigna urodził się około 1190 roku w [[Kapua|Kapui]]<ref>Według J. Heisteina w 1180 roku (Historia, s. 18)</ref>. Dzięki niezwykłej inteligencji i kulturze szybko awansował. rozpoczął swą karierę około 1220 roku jako zwykły pisarz<ref name="Hei18">{{Cytuj książkę|nazwisko=Heistein |imię=Józef |tytuł= Historia literatury włoskiej |strony=19}}</ref>. W krótkim czasie awansował na głównego sędziego dworu. Prawdopodobnie współpracował z arcybiskupem Jakubem z Kapui przy opracowaniu kodeksu praw dla [[Królestwo Sycylii|Królestwa Sycylii]], zwanego [[Konstytucje z Melfi|Konstytucjami z Melfi]], ogłoszonego przez cesarza Fryderyka II w 1231 roku. W 1245 roku był przedstawicielem cesarza na soborze w [[Lyon]]ie w 1245 roku. W tym samym roku mediował w konflikcie między cesarstwem a Kościołem. W tym czasie wraz z Taddeo da Suessa zarządzał już cesarską kancelarią. W 1247 roku został cesarskim protonotariuszem i logotetą Królestwa Sycylii, stając się tym samym szefem kancelarii cesarskiej. W 1249 roku został w niewyjaśnionych okolicznościach wtrącony przez cesarza do więzienia zamku San Miniato i oślepiony<ref name="Enc">[http://www.newadvent.org/cathen/11766c.htm Peter de Vinea] – Catholic Encyclopedia article</ref>. W więzieniu popełnił samobójstwo<ref name="His16">{{Cytuj książkę |inni= P. Salwa (red.) |tytuł= Historia literatury włoskiej |tom=1|strony=16 |nazwisko r= Salwa |imię r= Piotr}}</ref>.


Okoliczności śmierci Piera della Vigna do dzisiaj budzą kontrowersje. Dante bierze go w obronę. W ''Boskiej komedii'' umieszcza go w siódmym kręgu piekła, w lesie samobójców. Składa hołd jego sztuce retorycznej każąc cesarskiemu logotecie przemawiać językiem dostojnym, bogatym w figury retoryczne. Broni go też przed zarzutem zdrady: ''Lecz na korzenie klnę się one świeże / co z nich wyrastam, żem ja nigdy wiary / nie złamał panu, com go wielbił szczerze''<ref>Piekło, pieśń XIII, w. 76-78, przekł. A. Świderskiej</ref>. Zdaniem Dantego śmierć Piera została wywołana przez zawiść dworzan<ref>{{Cytuj książkę|nazwisko=Alighieri |imię=Dante |tytuł= Boska komedia |strony=82}}</ref>. Według relacji Mateusza z Paryża cesarski kanclerz sprzeniewierzył znaczne sumy pieniędzy, a gdy to wyszło na jaw, był nawet zamieszany w próbę zamordowania cesarza w [[Cremona|Cremonie]] i to stało się przyczyną jego upadku<ref name="Enc"/>. Współcześni historycy próbują się doszukiwać tła konfliktu cesarza z jego kanclerzem w działalności dyplomatycznej Piera.
Okoliczności śmierci Piera della Vigna do dzisiaj budzą kontrowersje. Dante bierze go w obronę. W ''Boskiej komedii'' umieszcza go w siódmym kręgu piekła, w lesie samobójców. Składa hołd jego sztuce retorycznej każąc cesarskiemu logotecie przemawiać językiem dostojnym, bogatym w figury retoryczne. Broni go też przed zarzutem zdrady: ''Lecz na korzenie klnę się one świeże / co z nich wyrastam, żem ja nigdy wiary / nie złamał panu, com go wielbił szczerze''<ref>Piekło, pieśń XIII, w. 76-78, przekł. A. Świderskiej</ref>. Zdaniem Dantego śmierć Piera została wywołana przez zawiść dworzan<ref>{{Cytuj książkę|nazwisko=Alighieri |imię=Dante |tytuł= Boska komedia |strony=82}}</ref>. Według relacji Mateusza z Paryża cesarski kanclerz sprzeniewierzył znaczne sumy pieniędzy, a gdy to wyszło na jaw, był nawet zamieszany w próbę zamordowania cesarza w [[Cremona|Cremonie]] i to stało się przyczyną jego upadku<ref name="Enc"/>. Współcześni historycy próbują się doszukiwać tła konfliktu cesarza z jego kanclerzem w działalności dyplomatycznej Piera.
Linia 11: Linia 10:
Pier della Vigna pisał po łacinie i w dialekcie sycylijskim. Pozostawił po sobie zbiór listów, satyrę na skorumpowanych księży oraz pieśni i sonety. Jego utwory poetyckie odznaczają się starannym opracowaniem retorycznym, świadomym konstruowaniem każdej strofy, a jednocześnie swoistą śpiewnością. Za pomocą wyszukanych środków językowo-stylistycznych opiewa miłość, odwołując się do skojarzeń erudycyjnych i pierwiastków baśniowo-legendowych<ref name="Hei18"/>. [[Canzona (literatura)|Kancona]] ''Amor, In mi disto ed ho speranza'' (''Miłość, w której pragnienie i nadzieję kładę'') świadczy też o tym, że jego utwory pozostają pod silnym wpływem retoryki<ref name="His16"/>.
Pier della Vigna pisał po łacinie i w dialekcie sycylijskim. Pozostawił po sobie zbiór listów, satyrę na skorumpowanych księży oraz pieśni i sonety. Jego utwory poetyckie odznaczają się starannym opracowaniem retorycznym, świadomym konstruowaniem każdej strofy, a jednocześnie swoistą śpiewnością. Za pomocą wyszukanych środków językowo-stylistycznych opiewa miłość, odwołując się do skojarzeń erudycyjnych i pierwiastków baśniowo-legendowych<ref name="Hei18"/>. [[Canzona (literatura)|Kancona]] ''Amor, In mi disto ed ho speranza'' (''Miłość, w której pragnienie i nadzieję kładę'') świadczy też o tym, że jego utwory pozostają pod silnym wpływem retoryki<ref name="His16"/>.


{{Przypisy|2}}
== Przypisy ==
{{Przypisy}}


== Bibliografia ==
== Bibliografia ==
Linia 19: Linia 19:
* {{cytuj książkę |tytuł= Dzieje literatur europejskich |wydawca= Państwowe Wydawnictwo Naukowe |miejsce=Warszawa |rok=1977 |tom=1 |strony= |rozdział=''Literatura włoska'' |adres rozdziału= |nazwisko r= Żaboklicki |imię r= Krzysztof |autor r link=}}
* {{cytuj książkę |tytuł= Dzieje literatur europejskich |wydawca= Państwowe Wydawnictwo Naukowe |miejsce=Warszawa |rok=1977 |tom=1 |strony= |rozdział=''Literatura włoska'' |adres rozdziału= |nazwisko r= Żaboklicki |imię r= Krzysztof |autor r link=}}
* {{Cytuj książkę|nazwisko=Żaboklicki |imię=Krzysztof |tytuł= Historia literatury włoskiej |data=2008 |wydawca=Wydawnictwo Naukowe PWN |miejsce=Warszawa |isbn=978-83-01-15525-4}}
* {{Cytuj książkę|nazwisko=Żaboklicki |imię=Krzysztof |tytuł= Historia literatury włoskiej |data=2008 |wydawca=Wydawnictwo Naukowe PWN |miejsce=Warszawa |isbn=978-83-01-15525-4}}
* [http://www.newadvent.org/cathen/11766c.htm Peter de Vinea] - Catholic Encyclopedia article
* [http://www.newadvent.org/cathen/11766c.htm Peter de Vinea] – Catholic Encyclopedia article


{{Kontrola autorytatywna}}

[[Kategoria:Pisarze związani z Palermo]]
⚫
[[Kategoria:Poeci średniowiecza]]
[[Kategoria:Poeci włoscy XIII wieku]]
[[Kategoria:Włoscy dyplomaci]]
[[Kategoria:Włoscy dyplomaci]]
⚫
[[Kategoria:Włoscy prawnicy]]
[[Kategoria:Włoscy pisarze]]
[[Kategoria:Włoscy pisarze]]
[[Kategoria:Poeci włoscy XIII wieku]]
[[Kategoria:Włoscy prawnicy]]
[[Kategoria:Zmarli w 1249]]
[[Kategoria:Zmarli w 1249]]

[[ca:Pier della Vigna]]
[[de:Petrus de Vinea]]
[[en:Pietro della Vigna]]
[[es:Pier della Vigna]]
[[fr:Pierre Des Vignes]]
[[it:Pier della Vigna]]
[[ru:Винья, Пьетро делла]]
[[scn:Petru di la Vigna]]

Wersja z 21:00, 20 gru 2021

Pier della Vigna w więzieniu. Film l'Inferno (1911)

Pier della Vigna zwany również Piero delle Vigne (ur. ok. 1190, zm. 1249) – włoski prawnik, dyplomata i poeta, kanclerz (logoteta) cesarza Fryderyka II.

Życie

Pier della Vigna urodził się około 1190 roku w Kapui[1]. Dzięki niezwykłej inteligencji i kulturze szybko awansował. rozpoczął swą karierę około 1220 roku jako zwykły pisarz[2]. W krótkim czasie awansował na głównego sędziego dworu. Prawdopodobnie współpracował z arcybiskupem Jakubem z Kapui przy opracowaniu kodeksu praw dla Królestwa Sycylii, zwanego Konstytucjami z Melfi, ogłoszonego przez cesarza Fryderyka II w 1231 roku. W 1245 roku był przedstawicielem cesarza na soborze w Lyonie w 1245 roku. W tym samym roku mediował w konflikcie między cesarstwem a Kościołem. W tym czasie wraz z Taddeo da Suessa zarządzał już cesarską kancelarią. W 1247 roku został cesarskim protonotariuszem i logotetą Królestwa Sycylii, stając się tym samym szefem kancelarii cesarskiej. W 1249 roku został w niewyjaśnionych okolicznościach wtrącony przez cesarza do więzienia zamku San Miniato i oślepiony[3]. W więzieniu popełnił samobójstwo[4].

Okoliczności śmierci Piera della Vigna do dzisiaj budzą kontrowersje. Dante bierze go w obronę. W Boskiej komedii umieszcza go w siódmym kręgu piekła, w lesie samobójców. Składa hołd jego sztuce retorycznej każąc cesarskiemu logotecie przemawiać językiem dostojnym, bogatym w figury retoryczne. Broni go też przed zarzutem zdrady: Lecz na korzenie klnę się one świeże / co z nich wyrastam, żem ja nigdy wiary / nie złamał panu, com go wielbił szczerze[5]. Zdaniem Dantego śmierć Piera została wywołana przez zawiść dworzan[6]. Według relacji Mateusza z Paryża cesarski kanclerz sprzeniewierzył znaczne sumy pieniędzy, a gdy to wyszło na jaw, był nawet zamieszany w próbę zamordowania cesarza w Cremonie i to stało się przyczyną jego upadku[3]. Współcześni historycy próbują się doszukiwać tła konfliktu cesarza z jego kanclerzem w działalności dyplomatycznej Piera.

Twórczość

Pier della Vigna pisał po łacinie i w dialekcie sycylijskim. Pozostawił po sobie zbiór listów, satyrę na skorumpowanych księży oraz pieśni i sonety. Jego utwory poetyckie odznaczają się starannym opracowaniem retorycznym, świadomym konstruowaniem każdej strofy, a jednocześnie swoistą śpiewnością. Za pomocą wyszukanych środków językowo-stylistycznych opiewa miłość, odwołując się do skojarzeń erudycyjnych i pierwiastków baśniowo-legendowych[2]. Kancona Amor, In mi disto ed ho speranza (Miłość, w której pragnienie i nadzieję kładę) świadczy też o tym, że jego utwory pozostają pod silnym wpływem retoryki[4].

Przypisy

  1. ↑ Według J. Heisteina w 1180 roku (Historia, s. 18)
  2. ↑ a b Józef Heistein: Historia literatury włoskiej. s. 19.
  3. ↑ a b Peter de Vinea – Catholic Encyclopedia article
  4. ↑ a b Piotr Salwa: Historia literatury włoskiej. P. Salwa (red.). T. 1. s. 16.
  5. ↑ Piekło, pieśń XIII, w. 76-78, przekł. A. Świderskiej
  6. ↑ Dante Alighieri: Boska komedia. s. 82.

Bibliografia

  • Józef Heistein: Historia literatury włoskiej. Wrocław: Ossolineum, 1987. ISBN 83-0402122-6.
  • Mały słownik pisarzy włoskich. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1969.
  • Piotr Salwa: Szkoła sycylijska. W: Historia literatury włoskiej. P. Salwa (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Semper, 2002. ISBN 83-89100-09-6.
  • Krzysztof Żaboklicki: Literatura włoska. W: Dzieje literatur europejskich. T. 1. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1977.
  • Krzysztof Żaboklicki: Historia literatury włoskiej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008. ISBN 978-83-01-15525-4.
  • Peter de Vinea – Catholic Encyclopedia article
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pier_della_Vigna&oldid=65659761”