Freeride: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Znaczniki: Wycofane VisualEditor |
{{K}}, int. |
||
(Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{dopracować|źródła=2009-10}} |
{{dopracować|źródła=2009-10}} |
||
[[Plik:3c96ecf86a.jpeg|thumb|Freeride]] |
[[Plik:3c96ecf86a.jpeg|thumb|Freeride]] |
||
'''Freeride''' – |
'''Freeride''' – nieformalna dyscyplina [[Sporty ekstremalne|sportów ekstremalnych]], bardzo podobna do dyscypliny [[downhill]], polegająca na zjazdach przy pomocy specjalnego, przystosowanego do tego roweru. W ostatnich latach rozwija się błyskawicznie i stała się najbardziej popularną dyscypliną [[Kolarstwo górskie|kolarstwa ekstremalnego]]. |
||
Wyrażenie „freeride” stosowane jest również w windsurfingu, snowboardzie, narciarstwie do określenia ekstremalnej „jazdy” w trudnym terenie – duże zafalowanie, poza przygotowanymi trasami. W przypadku sportów zimowych zazwyczaj w stromym terenie wysokogórskim po dziewiczych trasach. W tym znaczeniu freeride traktowany jest jako osobna dyscyplina snowboardowa, w przeciwieństwie do [[Freestyle (snowboarding)|freestyle]]'u, czyli ewolucji wykonywanych na specjalnie przygotowanym do tego stoku. |
Wyrażenie „freeride” stosowane jest również w windsurfingu, snowboardzie, narciarstwie do określenia ekstremalnej „jazdy” w trudnym terenie – duże zafalowanie, poza przygotowanymi trasami. W przypadku sportów zimowych zazwyczaj w stromym terenie wysokogórskim po dziewiczych trasach. W tym znaczeniu freeride traktowany jest jako osobna dyscyplina snowboardowa, w przeciwieństwie do [[Freestyle (snowboarding)|freestyle]]'u, czyli ewolucji wykonywanych na specjalnie przygotowanym do tego stoku. |
||
Zjazdy najczęściej odbywają się na |
Zjazdy najczęściej odbywają się na górskich szlakach, leśnych przełajach, opuszczonych kamionkach czy dawnych poligonach wojskowych. |
||
Freeride w Polsce od roku 2003 stał się popularny. |
Freeride w Polsce od roku 2003 stał się popularny. Formalnie rozgrywaną odmianą freeride jest ''slopestyle''. |
||
== Rowery == |
== Rowery == |
||
Rower przeznaczony do tego sportu wymaga bardzo wytrzymałej ramy, przynajmniej jednego amortyzatora o dużym skoku, szerokich opon, dobrego przełożenia napędu i w wytrzymałych wielokomorowych obręczy. Rowery tego typu noszą nazwę ''hardtail'' (w przypadku sztywnych ram) lub po prostu (z [[Język angielski|ang.]]) ''freeride bike'' i pierwotnie były zmodyfikowanymi rowerami downhillowymi. |
|||
Rower przeznaczony do freeride,u powinien posiadać pełne zawieszenie i amortyzator przedni z co najmniej 180mm skoku. Lub poprostu może być to rower do downhill'u |
|||
Dzisiejszy rower freerideowy od downhillowego odróżnia się mniejszym skokiem zawieszenia, krótszą bazą kół i bardziej stromym kątem główki ramy co ma na celu poprawę zwrotności przy mniejszych prędkościach i na bardziej technicznych sekcjach (jak np. North Shore). Najpopularniejszym materiałem wykorzystywanym do ich produkcji są różne stopy [[aluminium]], dużo rzadziej stopy [[stal]]i (najpopularniejszym wśród nich jest [[Cro-mo 4130]]). Coraz częściej można spotkać nowy standard średnicy rury sterowej 1,5 [[cal]]a („{{K|en|onepointfive}}”), który przeznaczony jest do amortyzatorów jednopółkowych o dużym skoku. |
|||
Dzisiejszy rower freerideowy od downhillowego nie odużnia się praktycznie niczym. |
|||
Rowery freeride’owe można podzielić na dwie główne kategorie: |
Rowery freeride’owe można podzielić na dwie główne kategorie: |
||
; Rower [[hardtail]] (ze sztywną ramą): charakteryzuje się niską wagą i większą zwrotnością niż w rower z pełną amortyzacją. Wymusza on pewne ograniczenia, lecz jest bardziej uniwersalny. Jednak przy większych skokach istnieje ryzyko uszkodzenia podzespołów w rowerze |
|||
== North Shore == |
|||
; Rower [[Full Suspension]] (z amortyzowaną ramą): pełna amortyzacja pozwala na więcej, ale rower ten cechuje się zazwyczaj większą wagą, przez co jest mniej uniwersalny od roweru sztywnego, jednak pozwala na szybsze zjazdy i pokonywanie większych przeszkód. Przeważają konstrukcje jedno zawiasowe, lecz coraz częściej producenci wprowadzają systemy [[Zawieszenie pojazdu|zawieszeń]] z wirtualnym punktem obrotu. |
|||
Jest to jedna z odmian freeride’u polegająca na przejeżdżaniu specjalnie przygotowanych tras obfitujących w kładki (''skinnys'', z angielskiego „skinny” – wąski, chudy) i wiele wymyślnych przeszkód nierzadko zawieszonych kilka metrów nad ziemią. Miejscem jej narodzin jest [[Vancouver]] w [[Kolumbia Brytyjska|Kolumbii Brytyjskiej]]. |
|||
W skoku amortyzatora nie ma ani dolnej, ani górnej granicy – liczy się komfort i zwrotność jazdy. Standardem jest widelec amortyzowany o skoku +150 mm, tłumieniem olejowym i wzmacnianą konstrukcją. |
|||
Budowniczowie często adaptują naturalne cechy terenu, wykorzystują jako przeszkody zwalone pnie drzew i kamieniste zbocza. Trasy North Shore określane są jako „techniczne”. Wymagają umiejętności balansowania i utrzymywania równowagi na rowerze, jak również nierzadko [[refleks]]u. |
|||
Kładki wywołują dość duże kontrowersje z racji sporego podczas budowy zapotrzebowania na drewno nieraz potrzebna jest wycinka kilku(nastu) drzew co prowadzi do konfliktów z leśnikami/właścicielami terenów, bądź obrońcami przyrody. Nierzadkie są przypadki sabotażu (częściowego demontażu przeszkód), lub zwykłego wandalizmu. |
|||
== Zobacz też == |
== Zobacz też == |
Aktualna wersja na dzień 10:15, 20 cze 2023
Freeride – nieformalna dyscyplina sportów ekstremalnych, bardzo podobna do dyscypliny downhill, polegająca na zjazdach przy pomocy specjalnego, przystosowanego do tego roweru. W ostatnich latach rozwija się błyskawicznie i stała się najbardziej popularną dyscypliną kolarstwa ekstremalnego.
Wyrażenie „freeride” stosowane jest również w windsurfingu, snowboardzie, narciarstwie do określenia ekstremalnej „jazdy” w trudnym terenie – duże zafalowanie, poza przygotowanymi trasami. W przypadku sportów zimowych zazwyczaj w stromym terenie wysokogórskim po dziewiczych trasach. W tym znaczeniu freeride traktowany jest jako osobna dyscyplina snowboardowa, w przeciwieństwie do freestyle'u, czyli ewolucji wykonywanych na specjalnie przygotowanym do tego stoku.
Zjazdy najczęściej odbywają się na górskich szlakach, leśnych przełajach, opuszczonych kamionkach czy dawnych poligonach wojskowych. Freeride w Polsce od roku 2003 stał się popularny. Formalnie rozgrywaną odmianą freeride jest slopestyle.
Rowery
[edytuj | edytuj kod]Rower przeznaczony do tego sportu wymaga bardzo wytrzymałej ramy, przynajmniej jednego amortyzatora o dużym skoku, szerokich opon, dobrego przełożenia napędu i w wytrzymałych wielokomorowych obręczy. Rowery tego typu noszą nazwę hardtail (w przypadku sztywnych ram) lub po prostu (z ang.) freeride bike i pierwotnie były zmodyfikowanymi rowerami downhillowymi.
Dzisiejszy rower freerideowy od downhillowego odróżnia się mniejszym skokiem zawieszenia, krótszą bazą kół i bardziej stromym kątem główki ramy co ma na celu poprawę zwrotności przy mniejszych prędkościach i na bardziej technicznych sekcjach (jak np. North Shore). Najpopularniejszym materiałem wykorzystywanym do ich produkcji są różne stopy aluminium, dużo rzadziej stopy stali (najpopularniejszym wśród nich jest Cro-mo 4130). Coraz częściej można spotkać nowy standard średnicy rury sterowej 1,5 cala („onepointfive”), który przeznaczony jest do amortyzatorów jednopółkowych o dużym skoku.
Rowery freeride’owe można podzielić na dwie główne kategorie:
- Rower hardtail (ze sztywną ramą)
- charakteryzuje się niską wagą i większą zwrotnością niż w rower z pełną amortyzacją. Wymusza on pewne ograniczenia, lecz jest bardziej uniwersalny. Jednak przy większych skokach istnieje ryzyko uszkodzenia podzespołów w rowerze
- Rower Full Suspension (z amortyzowaną ramą)
- pełna amortyzacja pozwala na więcej, ale rower ten cechuje się zazwyczaj większą wagą, przez co jest mniej uniwersalny od roweru sztywnego, jednak pozwala na szybsze zjazdy i pokonywanie większych przeszkód. Przeważają konstrukcje jedno zawiasowe, lecz coraz częściej producenci wprowadzają systemy zawieszeń z wirtualnym punktem obrotu.
W skoku amortyzatora nie ma ani dolnej, ani górnej granicy – liczy się komfort i zwrotność jazdy. Standardem jest widelec amortyzowany o skoku +150 mm, tłumieniem olejowym i wzmacnianą konstrukcją.