Stanisław Bejger

Stanisław Bejger
Data i miejsce urodzenia	12 listopada 1929 ; Piątkowo
	Dyrektor naczelny Polskich Linii Oceanicznych
Okres	od 1966; do 1976
Poprzednik	Herman Burau
Następca	Tadeusz Grembowicz
	Minister-kierownik Urzędu Gospodarki Morskiej
Okres	od 3 lipca 1981; do 26 stycznia 1982
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Następca	Jerzy Korzonek
	Ambasador Polski w Austrii
Okres	od 19 września 1988; do 20 września 1990
Poprzednik	Marian Krzak
Następca	Władysław Bartoszewski
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Wersja do druku nie jest już wspierana i może powodować błędy w wyświetlaniu. Zaktualizuj swoje zakładki i zamiast tego użyj domyślnej funkcji drukowania w swojej przeglądarce.

Stanisław Bejger (ur. 12 listopada 1929 w Piątkowie) – polski polityk i dyplomata, minister-kierownik Urzędu Gospodarki Morskiej (1981–1982), zastępca członka Biura Politycznego KC PZPR (1982–1988) i ambasador Polski w Austrii w latach 1988–1990. Poseł na Sejm PRL IX kadencji (1985–1989).

Życiorys

Urodził się w rodzinie chłopskiej jako syn Leona, kowala i Janiny. Od 1943 do 1946 był gońcem i urzędnikiem w starostwie powiatowym w Wąbrzeźnie. Przeniósł się na Wybrzeże Gdańskie, zdał maturę w III Państwowym Gimnazjum i Liceum (tzw. Topolówce) w Gdańsku^[1], w latach 1946–1951 był inspektorem audycji radiowych (cenzorem) w Polskim Radiu Gdańsk, także sekretarzem i wiceprzewodniczącym Rady Zakładowej Związków Zawodowych. W styczniu 1945 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a w grudniu 1948 wraz z nią do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Ukończył Wyższą Szkołę Handlu Morskiego w Sopocie (1948). W latach 1951–1954 był zastępcą kierownika Wydziału Morskiego Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku, a w okresie 1959–1961 I sekretarzem Komitetu Zakładowego PZPR przy Polskich Liniach Oceanicznych w Gdyni i członkiem egzekutywy tamtejszego Komitetu Miejskiego partii. W egzekutywie KM w Gdyni zasiadał także od 1963 do 1966, a w latach 1967–1971 w egzekutywie Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku. Był także przewodniczącym Komisji Morskiej przy tymże KW.

W 1958 został absolwentem Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie i Wyższej Szkoły Nauk Społecznych przy KC PZPR oraz związał się z resortem żeglugi, m.in. był starszym radcą w Ministerstwie Żeglugi (1958–1959), wicekonsulem PRL w Aleksandrii (1961–1963), następnie dyrektorem Zakładu Eksploatacji Polskich Linii Oceanicznych (1963–1966) i dyrektorem naczelnym PLO (1966–1976).

W latach 1961–1980 był tajnym współpracownikiem wywiadu wojskowego PRL (Zarządu II Sztabu Generalnego) o pseudonimie „Rektor”^[2].

Od 1976 do 1980 pełnił funkcję radcy handlowego przy Ambasadzie PRL w Helsinkach. Powrócił do PLO, gdzie powierzono mu funkcję dyrektora Zakładu Linii Azjatyckich i Australijskich (1980–1981)^[3] Od 3 lipca 1981 do 26 stycznia 1982 był ministrem-kierownikiem Urzędu Gospodarki Morskiej w rządzie Wojciecha Jaruzelskiego. W latach 1982–1988 był I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku i zastępcą członka Biura Politycznego Komitetu Centralnego PZPR. W latach 80. wchodził również w skład Rady Redakcyjnej organu teoretycznego i politycznego KC PZPR „Nowe Drogi”^[4] oraz piastował funkcję przewodniczącego Komisji Morskiej KC PZPR. W 1983 wybrany w skład Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Przez 2 kadencje był przewodniczącym Zarządu Wojewódzkiego TPPR w Gdańsku.

Był także prezesem Gdańskiego Okręgowego Związku Żeglarskiego, a w 1981 prezesem Zarządu Głównego Polskiego Związku Żeglarskiego.

W latach 1985–1989 był posłem na Sejm PRL IX kadencji, a w latach 1988–1990 ambasadorem PRL/RP w Austrii.

Odznaczenia (lista niepełna)

Wśród nadanych mu odznaczeń znajdują się m.in.:^[5]

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski^[6]
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Order Sztandaru Pracy I klasy
Order Sztandaru Pracy II klasy
Złoty Krzyż Zasługi
Order Uśmiechu (1975)^[7]
Medal im. Ludwika Waryńskiego (1988)^[8]
Medal 30-lecia Słowackiego Powstania Narodowego i wyzwolenia Czechosłowacji przez Armię Radziecką (Czechosłowacja, 1975)^[9]
Złoty Medal ze Wstęgą (1972, nadany przez Czechosłowackie Towarzystwo do Spraw Międzynarodowych)^[10]
Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 1985)^[11]
jubileuszowy Medal 100. Rocznicy Urodzin Georgi Dymitrowa (Bułgaria, 1983)^[12]
Medal pamiątkowy „40-lecia PZPR” (1988)^[13]
wiele innych odznaczeń państwowych, resortowych, regionalnych i organizacyjnych

Przypisy

↑ Piotr Brzeziński: Szefowie KW PZPR w Gdańsku w latach 1948–1990: próba portretu zbiorowego, Teki Gdańskie t. XIII, Gdańsk 2013.
↑ Piotr Brzeziński: Zapomniani dygnitarze. Pierwsi sekretarze Komitetu Wojewódzkiego PPR/PZPR w Gdańsku w latach 1945–1990. Szkice biograficzne, Wydawnictwo IPN, Gdańsk 2013, s. 371–375.
↑ Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1984, s. 49.
↑ „Nowe Drogi”, nr 4/1989, s. 2.
↑ Profil na stronie Biblioteki Sejmowej.
↑ „Trybuna Robotnicza”, nr 156 (13 927), 5–6 lipca 1986, s. 4.
↑ S. Bejger wyróżniony przez najmłodszych, „Dziennik Bałtycki”, nr 250, 12 listopada 1975, s. 1.
↑ „Życie Partii”, nr 5 (543), 8 marca 1989, s. 20.
↑ Medale pamiątkowe, „Dziennik Bałtycki”, nr 187, 27 sierpnia 1975, s. 1.
↑ Odznaczenie "Złotymi Medalami ze Wstęgą", „Dziennik Bałtycki”, nr 83, 8 kwietnia 1972, s. 1.
↑ „Życie Partii”, nr 11, 22 maja 1985, s. 21.
↑ „Wojskowy Przegląd Historyczny”, nr 1 (107), styczeń–marzec 1984, s. 116.
↑ VII Plenum KC PZPR, Książka i Wiedza, Warszawa 1988, s. 8.

Bibliografia

Kto jest kim w Polsce, Wydawnictwo Interpress Warszawa, wydania z 1984 i 1989
Andrzej Kępiński, Zbigniew Kilar: Kto jest kim w Polsce – inaczej, część II, Wydawnictwo Czytelnik, Warszawa 1986, s. 25
Michał Czajka: Leksykon Historii Polski, Wiedza Powszechna Warszawa 1995
Informacje w BIP IPN
Nota biograficzna w Gedanopedii

[1] Piotr Brzeziński: Szefowie KW PZPR w Gdańsku w latach 1948–1990: próba portretu zbiorowego, Teki Gdańskie t. XIII, Gdańsk 2013.

[2] Piotr Brzeziński: Zapomniani dygnitarze. Pierwsi sekretarze Komitetu Wojewódzkiego PPR/PZPR w Gdańsku w latach 1945–1990. Szkice biograficzne, Wydawnictwo IPN, Gdańsk 2013, s. 371–375.

[3] Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1984, s. 49.

[4] „Nowe Drogi”, nr 4/1989, s. 2.

[5] Profil na stronie Biblioteki Sejmowej.

[6] „Trybuna Robotnicza”, nr 156 (13 927), 5–6 lipca 1986, s. 4.

[7] S. Bejger wyróżniony przez najmłodszych, „Dziennik Bałtycki”, nr 250, 12 listopada 1975, s. 1.

[8] „Życie Partii”, nr 5 (543), 8 marca 1989, s. 20.

[9] Medale pamiątkowe, „Dziennik Bałtycki”, nr 187, 27 sierpnia 1975, s. 1.

[10] Odznaczenie "Złotymi Medalami ze Wstęgą", „Dziennik Bałtycki”, nr 83, 8 kwietnia 1972, s. 1.

[11] „Życie Partii”, nr 11, 22 maja 1985, s. 21.

[12] „Wojskowy Przegląd Historyczny”, nr 1 (107), styczeń–marzec 1984, s. 116.

[13] VII Plenum KC PZPR, Książka i Wiedza, Warszawa 1988, s. 8.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]