(Translated by https://www.hiragana.jp/)
Uri Caine – Wikipedia, wolna encyklopedia Przejdź do zawartości

Uri Caine

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Uri Caine
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

8 czerwca 1956
Filadelfia

Instrumenty

fortepian

Gatunki

jazz, muzyka poważna

Współpracownicy
John Zorn, Questlove
Strona internetowa

Uri Caine (ur. 8 czerwca 1953 w Filadelfii[1]) – amerykański pianista klasyczny i jazzowy.

Urodził się w Filadelfii. Jego ojciec, Burton Caine, był profesorem prawa na Temple University, matka, Shulamith Wechter Caine, poetką i pisarką[2][3][1]. Jest żydowskiego pochodzenia[4]. Grę na pianinie rozpoczął w wieku 7 lat, jednak początkowo nie był zbyt zainteresowany graniem. Sytuacja zmieniła się, gdy miał ok. 12–13 lat, a jego nauczycielem został pianista jazzowy Bernard Peiffer[3][5]. Po dwóch latach dodatkowo zaczął praktykę u kompozytora George'a Rochberga[3]. W 1977 r. rozpoczął studia muzyczne na University of Pennsylvania[3][6], gdzie jego nauczycielami byli m.in. George Rochberg, Richard Wernick i George Crumb[3]. Jeszcze przed rozpoczęciem studiów grywał w klubach jazzowych[1]. W 1992 roku zadebiutował albumem zatytułowanym Sphere Music.

W swojej twórczości łączy elementy jazzu, muzyki poważnej (interpretował dla wytwórni Winter & Winter m.in. utwory Mahlera, Beethovena, Bacha, Wagnera i Schumanna[6]), muzyki elektronicznej oraz muzyki żydowskiej. Związany jest z ruchem Radical Jewish Culture i sceną New York Downtown. Współpracował m.in. z Hankiem Mobleyem, Freddiem Hubbardem, Johnem Zornem, Donem Byronem.

W 2001 roku nagrał album pt. The Philadelphia Experiment z perkusistą The Roots Ahmirem "Questlove'em" Thompsonem i Christianem McBride'em. Wszyscy trzej artyści pochodzą z Filadelfii, choć reprezentują różne style muzyczne[7].

W 2009 roku był nominowany do nagrody Grammy za The Othello Syndrome[6].

Występując w ramach festiwalu Jazztopad we Wrocławiu w 2011 roku, zagrał specjalnie na tę okazję skomponowane utwory[8].

Ma żonę Jan, z którą mieszka w Nowym Jorku[6].

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Sphere Music (JMT Records, 1992)
  • Toys (JMT, 1995)
  • Blue Wail (Winter & Winter, 1997)
  • Wagner e Venezia (Winter & Winter, 1997)
  • Nigunim (Winter & Winter, 1998)
  • Urlicht/Primal Light (Winter & Winter, 1998)
  • Keter (Winter & Winter, 1999)
  • Blue Wail (Winter & Winter, 1999)
  • Sidewalks of New York: Tin Pan Alley (Winter & Winter, 1999)
  • Gustav Mahler in Toblach: I Went Out This Morning Over the Countryside (Winter & Winter, 1999)
  • Zohar Keter (Knitting Factory Works, 1999)
  • Love Fugue Robert Schumann (Winter & Winter, 2000)
  • Goldberg Variations (Winter & Winter, 2000)
  • The Philadelphia Experiment (Ropeadope Records, 2001)
  • Bedrock (Witner & Winter, 2002)
  • Solitaire (Winter & Winter, 2002)
  • Rio (Winter & Winter, 2002)
  • Diabelli Variations (Ludwig Van Beethoven) (Winter & Winter, 2003)
  • Gustav Mahler: Dark Flame (Winter & Winter, 2004)
  • Live at the Village Vanguard (Winter & Winter, 2004)
  • Shelf-Life (jako Bedrock, Winter & Winter, 2005)
  • Moloch: Book of Angels Volume 6 (Tzadik, 2006)
  • Think (z Paolo Fresu, Blue Note, 2006)
  • Plays Mozart (Winter & Winter, 2006)
  • Classical Variations (Winter & Winter, 2007)
  • The Othello Syndrome (Winter & Winter, 2008)
  • Plastic Temptation (jako Bedrock, Winter & Winter, 2010)
  • Mahler-Caine: The Drummer Boy (Winter & Witner, 2011)
  • Azoy Tsu Tsviet (z Joelem Rubinem, Tzadik, 2011)
  • Siren (Winter & Winter, 2011)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Heather Phares: Uri Caine Biography. AllMusic.com. [dostęp 2013-08-11]. (ang.).
  2. The Gospel According to Uri Caine [online], Philadelphia Jewish Exponent, 16 lipca 2014 [dostęp 2022-07-20] (ang.).
  3. a b c d e Nate Chinen, Raising Caine, „The Pennsylvania Gazette”, www.upenn.edu, luty 2001, s. 2 [dostęp 2022-07-20].
  4. Jazztopad: Na finał Uri Caine / Ben Perowski / Lutosławski Quartet [online], jazzarium.pl, 2011 [dostęp 2022-07-20].
  5. Tomasz Handzlik, Jazzmani też są uczniami Bacha. Rozmowa z Uri Cainem [online], dwutygodnik.com, lipiec 2009 [dostęp 2022-07-20].
  6. a b c d Biography. Uri Caine Homepage. [dostęp 2013-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-28)]. (ang.).
  7. The Philadelphia Experiment [online], Ropeadope [zarchiwizowane z adresu 2014-08-15] (ang.).
  8. Milena Fabicka, Muzyka jako rzeźba! - wywiad z Uri Cainem [online], jazzarium.pl, 2011 [dostęp 2022-07-20].