(Translated by https://www.hiragana.jp/)
Elżbieta Witek – Wikipedia, wolna encyklopedia Przejdź do zawartości

Elżbieta Witek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Elżbieta Witek
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Elżbieta Barbara Witek

Imię i nazwisko po urodzeniu

Elżbieta Barbara Zbanuch

Data i miejsce urodzenia

17 grudnia 1957
Jawor

Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
Okres

od 9 sierpnia 2019
do 12 listopada 2023

Przynależność polityczna

Prawo i Sprawiedliwość

Poprzednik

Marek Kuchciński

Następca

Szymon Hołownia

Minister spraw wewnętrznych i administracji
Okres

od 4 czerwca 2019
do 9 sierpnia 2019

Przynależność polityczna

Prawo i Sprawiedliwość

Poprzednik

Joachim Brudziński

Następca

Mariusz Kamiński

Szef Gabinetu Politycznego Prezesa Rady Ministrów
Okres

od 16 listopada 2015
do 18 grudnia 2017

Przynależność polityczna

Prawo i Sprawiedliwość

Poprzednik

Marcin Kierwiński

Następca

Marek Suski

Minister-członek Rady Ministrów
Okres

od 16 listopada 2015
do 18 grudnia 2017

Przynależność polityczna

Prawo i Sprawiedliwość

Rzecznik prasowy Rządu RP
Okres

od 16 listopada 2015
do 8 stycznia 2016

Przynależność polityczna

Prawo i Sprawiedliwość

Poprzednik

Cezary Tomczyk

Następca

Rafał Bochenek

podpis
Odznaczenia
Krzyż Wolności i Solidarności Order Księcia Jarosława Mądrego II klasy
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Wiadomości w Wikinews

ⓘElżbieta Barbara Witek z domu Zbanuch (ur. 17 grudnia 1957 w Jaworze) – polska polityczka i nauczycielka, z wykształcenia historyczka. Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej VIII i IX kadencji w latach 2019–2023.

Posłanka na Sejm V, VI, VII, VIII, IX i X kadencji (od 2005). W latach 2015–2016 rzeczniczka prasowa rządu, w latach 2015–2017 minister-członek Rady Ministrów i szefowa gabinetu politycznego premiera w rządach Beaty Szydło oraz Mateusza Morawieckiego, w 2019 minister spraw wewnętrznych i administracji w pierwszym rządzie Mateusza Morawieckiego, od 2024 wiceprezes Prawa i Sprawiedliwości.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie i działalność zawodowa

[edytuj | edytuj kod]

W 1980 ukończyła studia magisterskie na kierunku historia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego, a w 1996 studia podyplomowe w zakresie wiedzy o Unii Europejskiej w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego.

Od 1980 do 2006 pracowała w Jaworze jako nauczycielka; od 1991 pełniła funkcję dyrektora w Szkole Podstawowej nr 2 w Jaworze, a później w Zespole Szkół Ogólnokształcących w Jaworze. Przez cztery lata była ławnikiem w sądzie pracy[1]. W latach 2004–2008 pełniła funkcję wiceprezesa jaworskiego Klubu Sportowego „Olimpia”[2].

Działalność polityczna (do 2019)

[edytuj | edytuj kod]

W 1980 została członkiem NSZZ „Solidarność”. W 1982 za działalność opozycyjną została tymczasowo aresztowana na trzy miesiące. Na początku lat 90. należała do Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna[3]. Od 2002 do 2005 zasiadała w jaworskiej radzie miejskiej[4], w 2002 bezskutecznie kandydowała na urząd burmistrza[5].

Z listy Prawa i Sprawiedliwości w wyborach parlamentarnych w 2001 bez powodzenia kandydowała do Sejmu, a w wyborach w 2005 została wybrana do Sejmu V kadencji w okręgu legnickim. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz drugi uzyskała mandat poselski, otrzymując 9666 głosów. W wyborach w 2011 została wybrana po raz kolejny, otrzymując 9381 głosów[6].

W listopadzie 2011 została wybrana przez radę polityczną PiS w skład komitetu politycznego swojego ugrupowania[7]. W lipcu 2015 objęła funkcję rzecznika prasowego PiS[8]. W wyborach w tym samym roku została znów wybrana do Sejmu, otrzymując 22 168 głosów[9].

16 listopada 2015 powołana na ministra bez teki w rządzie Beaty Szydło[10]. Objęła także funkcje szefa gabinetu politycznego premiera oraz rzecznika prasowego Rady Ministrów[11]. Funkcję rzecznika sprawowała do 8 stycznia 2016, zastąpił ją Rafał Bochenek[12]. 11 grudnia 2017 objęła stanowisko ministra bez teki w nowo utworzonym rządzie Mateusza Morawieckiego[13]. 18 grudnia 2017 została odwołana ze składu Rady Ministrów[14].

4 czerwca 2019 powróciła do rządu Mateusza Morawieckiego, została tego dnia powołana na urząd ministra spraw wewnętrznych i administracji[15]. W tym samym miesiącu prezydent powołał ją w skład Rady Dialogu Społecznego[16].

Marszałek Sejmu (2019–2023)

[edytuj | edytuj kod]
 Zobacz też: Protesty przeciwko zmianom w ustawie o radiofonii i telewizji w Polsce#Głosowanie w Sejmie i związane z nim kontrowersje.

9 sierpnia 2019 została odwołana ze składu Rady Ministrów[17] w związku z wysunięciem jej kandydatury na urząd marszałka Sejmu[18][19]. Tego samego dnia została wybrana na to stanowisko, otrzymując 245 głosów[20].

W październikowych wyborach parlamentarnych uzyskała poselską reelekcję, zdobywając 46 171 głosów[21]. 12 listopada 2019 na pierwszym posiedzeniu Sejmu IX kadencji została wybrana na marszałka Sejmu, otrzymując 314 głosów[22].

11 sierpnia 2021 jako Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, Elżbieta Witek zarządziła głosowanie nad reasumpcją głosowania o odroczenie posiedzenia, podczas którego procedowany był wniosek grupy posłów PiS, zakładający budzące społeczne kontrowersje zmiany w ustawie o radiofonii i telewizji (przeciw projektowi nowelizacji ustawy wystąpiło kilkadziesiąt tysięcy osób, a protesty przeciwników nowelizacji były masowe)[23]. Wniosek o odroczenie posiedzenia podczas pierwszego głosowania poparli wyłącznie posłowie i posłanki macierzystego klubu parlamentarnego Witek oraz dwóch posłów niezależnych (Prawo i Sprawiedliwość owe głosowanie przegrało)[24]. Decyzja Elżbiety Witek była szeroko komentowana przez polskie media[25][26], została negatywnie oceniona przez część środowiska dziennikarskiego[27], a część prawników uznała, że nie było podstaw do reasumpcji głosowania[28][29]. Urząd marszałka Sejmu pełniła do końca kadencji, tj. do 12 listopada 2023.

Elżbieta Witek podczas spotkania z przewodniczącą Izby Reprezentantów USA Nancy Pelosi w Waszyngtonie, 2020
Elżbieta Witek w ramach obchodów 100. rocznicy bitwy pod Komarowem – „Święto Kawalerii Polskiej”, 2020
Elżbieta Witek podczas spotkania z przewodniczącymi parlamentów Litwy, Łotwy i Estonii, 2022
Elżbieta Witek w trakcie spotkania Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (OBWE) w Polsce, 2022
Wizyty zagraniczne marszałek Elżbiety Witek
Data Państwo Szczegóły wizyty
1 września 2019  Niemcy Udział w obchodach 80. rocznicy wybuchu II wojny światowej na zaproszenie przewodniczącego Bundestagu Wolfganga Schäuble[30].
3–4 listopada 2019  Węgry Udział w szczycie przewodniczących parlamentów państw Europy Południowo-Wschodniej[31].
17–18 listopada 2019  Czechy Spotkanie przewodniczących parlamentów państw Grupy Wyszehradzkiej. Udział w obchodach 30. rocznicy aksamitnej rewolucji[32].
2–5 marca 2020  Stany Zjednoczone Spotkanie z przewodniczącą Izby Reprezentantów USA Nancy Pelosi i przewodniczącymi parlamentów państw bałtyckich. Spotkanie z analitykami Heritage Foundation. Spotkanie z przedstawicielami Polonii amerykańskiej[33].
28–29 czerwca 2021  Litwa Spotkania z przewodniczącą parlamentu Viktoriją Čmilytė-Nielsen, prezydentem Litwy Gitanasem Nausėdą i premier Ingridą Šimonytė. Spotkanie z przedstawicielami polskiej mniejszości narodowej[34].
15–16 lipca 2021  Węgry Udział w spotkaniu przewodniczących parlamentów państw Grupy Wyszehradzkiej[35].
18–20 sierpnia 2021  Estonia Spotkanie z przewodniczącym parlamentu Estonii (Riigikogu) Jüri Ratasem i prezydent Estonii Kersti Kaljulaid. Udział w spotkaniu przewodniczących parlamentów Litwy, Łotwy i Estonii oraz przewodniczącego Parlamentu Europejskiego. Spotkanie z przedstawicielami polskiej mniejszości narodowej[36].
20–22 października 2021  Grecja Udział w sesji plenarnej konferencji przewodniczących parlamentów państw członkowskich Rady Europy[37].
28–29 marca 2022  Słowenia Udział w spotkaniu przewodniczących parlamentów państw Unii Europejskiej. Spotkania z przewodniczącą Izby Poselskiej Czech Markétą Pekarovą Adamovą, przewodniczącą Bundestagu Niemiec Bärbel Bas, przewodniczącą Kongresu Deputowanych Hiszpanii Meritxell Batet, przewodniczącą Parlamentu Europejskiego Robertą Metsolą oraz przewodniczącymi parlamentów państw bałtyckich[38].
11–15 czerwca 2022  Kanada Spotkanie z przewodniczącym Izby Gmin Kanady Anthonym Rotą i przewodniczącym Senatu Kanady George’em Fureyem. Spotkanie z przedstawicielami Polonii kanadyjskiej[39].
9–10 października 2022  Luksemburg Rozmowy z przewodniczącym Izby Deputowanych Luksemburga Fernandem Etgenem i wielkim księciem Henrykiem. Spotkanie z Polonią luksemburską. Spotkanie z prezesem Europejskiego Trybunału Obrachunkowego Tonym Murphym[40].
24–25 października 2022  Chorwacja Udział w parlamentarnym szczycie Platformy Krymskiej[41].
3 lutego 2023  Słowacja Udział w spotkaniu przewodniczących parlamentów państw wyszehradzkich[42]
10-11 marca 2023  Litwa Spotkanie z marszałek Sejmu Litwy Viktoriją Čmilytė-Nielsen, prezydentem Litwy Gitanasem Nausėdą i premier Ingridą Šimonytė. Udział w obchodach święta odzyskania niepodległości. Spotkanie z przedstawicielami mniejszości polskiej[43].
23-25 kwietnia 2023  Czechy Udział w konferencji przewodniczących parlamentów państw UE. Rozmowy z przewodniczącym Parlamentu Europejskiego Robertą Metsolą oraz przewodniczącymi parlamentów państw bałtyckich, Słowenii i Danii[44][45].
16-17 maja 2023  Cypr Spotkanie z przewodniczącą Izby Reprezentantów Cypru Anitą Demetriou. Przemówienie w cypryjskim parlamencie[46].
1-2 czerwca 2023  Litwa Udział w spotkaniu przewodniczących parlamentów państw NATO. Spotkania z przewodniczącymi parlamentów Czech, Litwy i Ukrainy[47].
9-10 czerwca 2023  Grecja Spotkanie z przedstawicielami Polonii greckiej oraz naukowcami pracującymi w Polskim Instytucie Archeologicznym w Atenach[48].
9-10 lipca 2023  Łotwa Udział w spotkaniu przewodniczących parlamentów państw bałtyckich, Ukrainy i Niemiec[49].

Działalność polityczna (od 2023)

[edytuj | edytuj kod]

W wyborach w 2023 ponownie została posłanką, uzyskując 89 172 głosy[50]. 13 listopada 2023 klub PiS ponownie zgłosił jej kandydaturę na stanowisko marszałka Sejmu, przegrała jednak z kandydatem Polski 2050 (z poparciem Polskiego Stronnictwa Ludowego, Koalicji Obywatelskiej, Konfederacji i Lewicy) Szymonem Hołownią stosunkiem głosów 193:265[51]. Tego samego dnia została zgłoszona przez klub PiS na wicemarszałka Sejmu. Uzyskała 203 głosy i nie została wybrana na tę funkcję[52].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Córka piekarza Floriana i krawcowej Eleonory. Od 1980 do jego śmierci w 2024 była żoną Stanisława Witka[53]. Mają dwie córki: wuefistkę Martę (ur. 1983) i przedszkolankę Gabrielę (ur. 1991)[54].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Wyniki wyborcze

[edytuj | edytuj kod]
Wybory Komitet wyborczy Organ Okręg Wynik
2001 Prawo i Sprawiedliwość Sejm IV kadencji nr 1 1244 (0,38%)N[57][58]
2002 KWW „Prawo i Samorządność” Burmistrz Miasta Jawora – 1660 (18,67%)N[5]
Rada Miejska w Jaworze nr 3 217 (10,82%)T[59]
2005 Prawo i Sprawiedliwość Sejm V kadencji nr 1 7476 (10,65%)T[60]
2007 Sejm VI kadencji 9666 (8,24%)T[61]
2011 Sejm VII kadencji 9381 (2,73%)T[6]
2015 Sejm VIII kadencji 22 168 (6,21%)T[9]
2019 Sejm IX kadencji 46 171 (10,68%)T[21]
2023 Sejm X kadencji 89 172 (17,77%)T[62]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ O mnie. elzbietawitek.pl. [dostęp 2019-08-10].
  2. ↑ Elżbieta Witek. mamprawowiedzieć.pk. [dostęp 2020-05-07].
  3. ↑ KATALOG zespołu „Kolekcja Unii Wolności”. archiwa.org. [dostęp 2015-11-24].
  4. ↑ Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 2015-10-23].
  5. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 2019-09-18].
  6. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2020-05-07].
  7. ↑ Mariusz Kamiński nowym wiceszefem PiS. tvn24.pl, 26 listopada 2011. [dostęp 2020-02-15].
  8. ↑ Jarosław Kaczyński: Elżbieta Witek nowym rzecznikiem PiS. wp.pl, 6 lipca 2015. [dostęp 2015-07-06].
  9. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2020-05-07].
  10. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 listopada 2015 r. o powołaniu w skład Rady Ministrów (M.P. z 2015 r. poz. 1091).
  11. ↑ Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 17 listopada 2015 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra – Członka Rady Ministrów Elżbiety Witek (Dz.U. z 2015 r. poz. 1913).
  12. ↑ Rafał Bochenek nowym rzecznikiem rządu Beaty Szydło. onet.pl, 8 stycznia 2016. [dostęp 2016-01-08].
  13. ↑ Powołanie rządu Morawieckiego. tvn24.pl, 11 grudnia 2017. [dostęp 2017-12-11].
  14. ↑ Prezydent RP odwołał Elżbietę Witek ze składu Rady Ministrów. prezydent.pl, 18 grudnia 2017. [dostęp 2017-12-18].
  15. ↑ Prezydent Andrzej Duda powołał nowych ministrów. prezydent.pl, 4 czerwca 2019. [dostęp 2019-06-04].
  16. ↑ Nowi członkowie Rady Dialogu Społecznego. prezydent.pl, 27 czerwca 2019. [dostęp 2019-12-08].
  17. ↑ Elżbieta Witek odwołana ze składu Rady Ministrów. prezydent.pl, 9 sierpnia 2019. [dostęp 2019-08-09].
  18. ↑ Elżbieta Witek kandydatką PiS na stanowisko marszałka Sejmu. tvp.info, 9 sierpnia 2019. [dostęp 2019-08-09].
  19. ↑ Zmiany w składzie Rady Ministrów. Elżbieta Witek odwołana. wprost.pl, 9 sierpnia 2019. [dostęp 2019-08-09].
  20. ↑ Głosowanie nr 25 na 85. posiedzeniu Sejmu. sejm.gov.pl, 9 sierpnia 2019. [dostęp 2019-08-09].
  21. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2020-05-07].
  22. ↑ Elżbieta Witek wybrana marszałkiem Sejmu. onet.pl, 12 listopada 2019. [dostęp 2019-11-12].
  23. ↑ Reasumpcja po przegranym przez PiS głosowaniu. „Oszuści, ile zapłaciliście” [online], tvn24.pl, 11 sierpnia 2021 [dostęp 2021-08-11] (pol.).
  24. ↑ Głosowanie nr 16 na 36. posiedzeniu Sejmu [online], sejm.gov.pl, 11 sierpnia 2021 [dostęp 2021-08-11] (pol.).
  25. ↑ Powtórka przegranego przez PiS głosowania. Posłowie zarządzili reasumpcję [online], wiadomosci.onet.pl, 11 sierpnia 2021 [dostęp 2021-08-11] (pol.).
  26. ↑ Sejm wznowił obrady. Elżbieta Witek o reasumpcji: „To moja wina” [online], money.pl [dostęp 2021-08-11] (pol.).
  27. ↑ Witek zarządziła reasumpcję przegranego głosowania. „Upadek parlamentaryzmu” [KOMENTARZE] [online], wiadomosci.gazeta.pl, 11 sierpnia 2021 [dostęp 2021-08-11] (pol.).
  28. ↑ Hołownia o Witek: Popełniła zamach stanu. Relacja na żywo [online], wydarzenia.interia.pl [dostęp 2021-08-11] (pol.).
  29. ↑ Trybunał Stanu dla marszałek Witek? Prof. Chmaj rozwiewa wątpliwości [online], tokfm.pl, 11 sierpnia 2021 [dostęp 2021-08-11] (pol.).
  30. ↑ Berlin: Wizyta Marszałek Sejmu na zaproszenie Przewodniczącego Bundestagu. 80. rocznica wybuchu II wojny światowej [online], sejm.gov.pl, 1 września 2019 [dostęp 2022-08-04].
  31. ↑ IX Szczyt Przewodniczących Parlamentów Państw Europy Południowo-Wschodniej [online], orka.sejm.gov.pl [dostęp 2022-08-04].
  32. ↑ 30. rocznica Aksamitnej Rewolucji – wizyta marszałek Sejmu w Pradze [online], orka.sejm.gov.pl [dostęp 2022-08-04].
  33. ↑ Wizyta Marszałek Sejmu w Stanach Zjednoczonych. Podsumowanie pierwszego dnia [online], sejm.gov.pl, 4 marca 2020 [dostęp 2022-08-04].
  34. ↑ Wizyta marszałek Sejmu na Litwie [online], orka.sejm.gov.pl [dostęp 2022-08-04].
  35. ↑ Spotkanie przewodniczących parlamentów państw Grupy Wyszehradzkiej (zapowiedź) [online], sejm.gov.pl, 14 lipca 2021 [dostęp 2022-08-04].
  36. ↑ Wizyta Marszałek Sejmu w Republice Estońskiej (zapowiedź) [online], sejm.gov.pl, 17 sierpnia 2021 [dostęp 2022-08-04].
  37. ↑ Europejska Konferencja Przewodniczących Parlamentów [online], ork.sejm.gov.pl [dostęp 2022-08-04].
  38. ↑ Konferencja przewodniczących parlamentów UE [online], orka.sejm.gov.pl [dostęp 2022-08-04].
  39. ↑ Wizyta Marszałek Sejmu w Kanadzie (zapowiedź) [online], sejm.gov.pl, 10 czerwca 2022 [dostęp 2022-08-04].
  40. ↑ Pomoc Ukrainie i bezpieczeństwo energetyczne - wizyta Marszałek Sejmu w Luksemburgu. Relacja [online], sejm.gov.pl, 10 października 2022 [dostęp 2022-10-25].
  41. ↑ „Krym to Ukraina”. Pierwszy parlamentarny szczyt Platformy Krymskiej w Zagrzebiu z udziałem Marszałek Sejmu – relacja [online], marszalek.sejm.pl, 25 października 2022 [dostęp 2022-10-25].
  42. ↑ Bratysława. Spotkanie przewodniczących parlamentów Grupy Wyszehradzkiej z udziałem Marszałek Sejmu [online], sejm.gov.pl, 3 lutego 2023 [dostęp 2023-02-04].
  43. ↑ Wizyta Marszałek Sejmu w Republice Litewskiej (zapowiedź) [online], sejm.gov.pl, 9 marca 2023 [dostęp 2023-03-18].
  44. ↑ Praga. Pierwszy dzień konferencji przewodniczących parlamentów państw UE z udziałem Marszałek Sejmu - relacja [online], sejm.gov.pl, 5 maja 2023.
  45. ↑ Praga. Drugi dzień konferencji przewodniczących parlamentów państw UE z udziałem Marszałek Sejmu - relacja [online], sejm.gov.pl, 5 maja 2023.
  46. ↑ Wizyta Marszałek Sejmu w Republice Cypryjskiej. Relacja [online], sejm.gov.pl [dostęp 2023-06-01].
  47. ↑ „Przyszłość Ukrainy jest w NATO”. Szczyt przewodniczących parlamentów Sojuszu Północnoatlantyckiego w Wilnie [online], marszalek.sejm.pl [dostęp 2023-09-01].
  48. ↑ Wizyta Marszałek Sejmu w Grecji [online], marszalek.sejm.pl [dostęp 2023-07-13].
  49. ↑ Drugi dzień wizyty Marszałek Sejmu na Łotwie – relacja [online], sejm.gov.pl, 10 lipca 2023 [dostęp 2023-07-13].
  50. ↑ Wybory do Sejmu i Senatu Rzeczypospolitej Polskiej w 2023 r. [online], wybory.gov.pl [dostęp 2023-11-13] (pol.).
  51. ↑ Grażyna Latos: Wybrano marszałka Sejmu X kadencji. Jak rozłożyły się głosy?. gazetaprawna.pl, 2023-11-13. [dostęp 2023-11-13].
  52. ↑ Elżbieta Witek nie zostanie wicemarszałkiem. Sejm odrzucił jej kandydaturę [online], Onet Wiadomości, 13 listopada 2023 [dostęp 2023-11-13] (pol.).
  53. ↑ Nie żyje mąż byłej marszałek Sejmu [online], TVN24, 14 kwietnia 2024 [dostęp 2024-04-14] (pol.).
  54. ↑ Kamil Rakosza: Nowa marszałek Sejmu prywatnie. Oto rodzina Elżbiety Witek. natemat.pl, 9 sierpnia 2019. [dostęp 2020-05-07].
  55. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 21 stycznia 2013 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2013 r. poz. 366).
  56. ↑ Marszałkowie Witek i Grodzki wśród odznaczonych Orderem Księcia Jarosława Mądrego. kresy24.pl, 2022-10-22. [dostęp 2022-10-24]. (pol.).
  57. ↑ Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 26 września 2001 r. o wynikach wyborów do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej przeprowadzonych w dniu 23 września 2001 r. (Dz.U. z 2001 r. nr 109, poz. 1186).
  58. ↑ Serwis PKW – Wybory 2001 [online] [dostęp 2020-05-07].
  59. ↑ Serwis PKW – Wybory 2002. [dostęp 2021-06-21].
  60. ↑ Serwis PKW – Wybory 2005. [dostęp 2020-05-07].
  61. ↑ Serwis PKW – Wybory 2007. [dostęp 2020-05-07].
  62. ↑ Serwis PKW – Wybory 2023. [dostęp 2023-10-17].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Marszałkowie Sejmu Polskiego
  • od 1918 (po odzyskaniu niepodległości)
II Rzeczpospolita
(1918–1939)
Polska Ludowa
(1945–1989)
III Rzeczpospolita
(od 1989)

Godło Polski

Rząd Beaty Szydło (2015–2017)
W dniu zaprzysiężenia

  • kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
Pierwszy rząd Mateusza Morawieckiego (2017–2019)
W dniu zaprzysiężenia
Późniejsi członkowie rządu

  • kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
Rzecznicy prasowi Rady Ministrów
PRL
III RP
Ministrowie spraw wewnętrznych III Rzeczypospolitej
Ministrowie SW (1990–1996)
Ministrowie SWiA (1997–2011)
Ministrowie SW (2011–2015)
Ministrowie SWiA (od 2015)

Ministrowie-członkowie Rady Ministrów
PRL
III RP
Prezydium VIII kadencji Sejmu RP
  • od 12 listopada 2015 do 11 listopada 2019
Marszałek Sejmu
Wicemarszałkowie
  1. ↑ do 9 sierpnia 2019
  2. ↑ od 9 sierpnia 2019
  3. ↑ do 9 stycznia 2018
  4. ↑ od 11 stycznia 2018 do 28 maja 2019
  5. ↑ od 12 czerwca 2019
Prezydium IX kadencji Sejmu RP
  • od 12 listopada 2019 do 12 listopada 2023
Marszałek Sejmu
Wicemarszałkowie
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Elżbieta_Witek&oldid=75054144”