(243) Ida

(243) Ida
	; Ida ze swym księżycem Daktylem
Odkrywca	Johann Palisa
Data odkrycia	29 września 1884
Numer kolejny	243
	Charakterystyka orbity (J2000)
Przynależność; obiektu	Pas główny; rodzina Koronis
Mimośród	0,0461
Peryhelium	2,7284 au
Aphelium	2,9936 au
Okres obiegu; wokół Słońca	4 lata 306 dni 8 godzin
Średnia prędkość	17,60 km/s
Inklinacja	1,13°
	Charakterystyka fizyczna
Średnica	53,6×24,0×15,2 km
Masa	4,2×1016 kg
Średnia gęstość	2,6 g/cm3
Okres obrotu	(4 h 38 min 2 s) h
Albedo	0,238
Jasność absolutna	9,94m
Typ spektralny	Typ S
Średnia temperatura powierzchni	śred. ~158K; max. (-45 °C) 229 K
Satelity naturalne	1 – Daktyl
	Multimedia w Wikimedia Commons

(243) Ida – planetoida średniej wielkości krążąca w głównym pasie planetoid.

Odkrycie

Planetoida została odkryta 29 września 1884 roku w Obserwatorium Uniwersyteckim w Wiedniu przez Johanna Palisę. Jej nazwa pochodzi od Idy, nimfy kreteńskiej z mitologii greckiej, która miała wychowywać małego Zeusa.

Orbita

Orbita Idy jest nachylona do płaszczyzny ekliptyki pod kątem 1,13°. Na jeden obieg wokół Słońca potrzebuje 4,83 roku, krążąc w średniej odległości 2,86 j.a. Średnia prędkość orbitalna wynosi ok. 17,6 km/s.

Planetoidę tę zalicza się do rodziny Koronis.

Właściwości fizyczne

Ida ma nieregularny kształt; jej rozmiary wynoszą 53,6 × 24,0 × 15,2 km. Ma albedo 0,238 i jasność absolutną 9,94^m. Zalicza się do typu S. Średnia temperatura na powierzchni sięga 158 K.

28 sierpnia 1993 roku obok Idy przeleciała sonda Galileo, fotografując ją oraz badając jej właściwości fizyczne. Planetoida ma szaro-brązową powierzchnię pokrytą licznymi kraterami uderzeniowymi, na której dodatkowo miejscami zalega warstwa regolitu.

Powierzchnia zawiera wiele krzemianów oraz związków żelaza.

Księżyc Daktyl

Podczas przelotu sondy Galileo obok Idy odkryto mały księżyc Daktyl. Jego średnica wynosi 1,5 km, obiega on Idę w odległości ok. 108 km w czasie 1,54 dnia.

Formacje geologiczne na powierzchni Idy i Daktyla

Zestawienie znanych i nazwanych oficjalnie formacji na powierzchni 243 Idy i Daktyla.

Nazwy regionów na powierzchni Idy pochodzą od nazwiska odkrywcy Johanna Palisy oraz miejsc, w jakich pracował.

Region	Pochodzenie nazwy
Palisa Regio	Johann Palisa
Pola Regio	Pula, Chorwacja
Vienna Regio	Wiedeń

Jedynym nazwanym grzbietem górskim na Idzie jest Townsend Dorsum, od Tima Townsenda, członka zespołu kierującego misją Galileo.

Nazwy kraterów na Idzie zostały zapożyczone od jaskiń na Ziemi:

Krater	Nazwa pochodzi od
Afon	Jaskinia Nowoatońska, Abchazja
Atea	Jaskinia Atea, Papua-Nowa Gwinea
Azzurra	Azzurra Grotta, Włochy
Bilemot	Jaskinia Bilemot, Korea
Castellana	Grotte di Castellana, Włochy
Choukoutien	Choukoutien, Chiny
Fingal	Grota Fingala, Wielka Brytania
Kartchner	Kartchner Caverns, Arizona, USA
Kazumura	Jaskinia Kazumura, Hawaje, USA
Lascaux	Lascaux, Francja
Lechuguilla	Jaskinia Lechuguilla, Nowy Meksyk, USA
Mammoth	Mammoth Cave, Kentucky, USA
Manjang	Jaskinia Manjang, Korea
Orgnac	Jaskinia Orgnac, Francja
Padirac	Jaskinia Padirac, Francja
Peacock	Jaskinia Peacock, Floryda, USA
Postojna	Postojna, Słowenia
Sterkfontein	Sterkfontein, Południowa Afryka
Stiffe	Jaskinia Stiffe, Włochy
Undara	Jaskinia Undara, Australia
Viento	Jaskinia Viento, Hiszpania

Kraterom uderzeniowym na powierzchni Daktyla nadano nazwy pochodzące od mitologicznych Daktylów:

Krater	Nazwa pochodzi od
Acmon	Acmon
Celmis	Celmis

Zobacz też

Bibliografia

(243) Ida w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
(243) Ida w bazie Minor Planet Center (ang.)

Linki zewnętrzne