Achille Peretti
Data i miejsce urodzenia |
13 czerwca 1911 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
14 kwietnia 1983 |
Przewodniczący Zgromadzenia Narodowego | |
Okres |
od 25 czerwca 1969 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca |
Achille Peretti (ur. 13 czerwca 1911 w Ajaccio, zm. 14 kwietnia 1983 w Neuilly-sur-Seine[1]) – francuski polityk, prawnik i samorządowiec, działacz ruchu oporu, deputowany, w latach 1969–1973 przewodniczący Zgromadzenia Narodowego, członek Rady Konstytucyjnej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Syn urzędnika prefektury w Ajaccio, który ochotnik brał udział w I wojnie światowej, podczas której poległ[2]. Achille Peretti ukończył prawo na Uniwersytecie w Montpellier, uzyskał także dyplom z medycyny sądowej[1][2]. Od 1935 był prawnikiem w prokuraturze w Ajaccio, w 1938 został komisarzem policji[1][3].
Podczas II wojny światowej służył w kontrwywiadzie. Po upadku Francji powrócił do służby w policji. Dołączył do ruchu oporu, podejmując walkę z reżimem Francji Vichy. W kwietniu 1941 przeniósł się do Nicei, gdzie potajemnie współpracował z wywiadem. W styczniu 1942 nawiązał kontakt z Wolną Francją, dołączył do sieci wywiadowczej „Ali”. W tym samym roku skierowany do pracy w dyrekcji bezpieczeństwa narodowego Francji Vichy, co wykorzystał do przeszukania archiwów reżimu. Zatrzymany 9 sierpnia 1942 pod zarzutem kradzieży dokumentów dla Brytyjczyków i generała Charles’a de Gaulle’a, zwolniono go jednak z braku dowodów[2]. 13 czerwca 1943 pod fałszywym nazwiskiem przedostał się drogą powietrzną do Wielkiej Brytanii. 22 lipca tegoż roku wrócił do Francji, organizował nową sieć wywiadowczą „Ajax”, której celem był sabotaż i wywiad ekonomiczny. Kierował kilkoma podsieciami, w tym działającymi w Austrii, Belgii, Holandii i Szwajcarii. Po niepowodzeniu operacji 3 marca 1944 został ewakuowany do Wielkiej Brytanii[2]. W maju 1944 mianowany zastępcą dyrektora dyrekcji bezpieczeństwa narodowego, w Algierze odpowiadał za przygotowanie sił policyjnych mających działać we Francji. Po lądowaniu w Normandii przez pewien czas przebywał w Wielkiej Brytanii 25 sierpnia 1944 znalazł się w Paryżu z generałem Charles’em de Gaulle’em, odpowiadał za jego ochronę. Brał udział w walkach w pobliżu parlamentu, dowodził oddziałami wchodzącymi w skład wojsk generała Philippe’a Leclerca de Hauteclocque[2].
Po wojnie związany z ugrupowaniami gaullistów, należał m.in. do Unii Demokratów na rzecz Republiki[1]. W latach 1945–1951 był wiceprzewodniczącym rady departamentu Korsyka. Od 1947 do śmierci w 1983 pełnił funkcję mera miasta Neuilly-sur-Seine. Obejmował też różne stanowiska w przedsiębiorstwach. W latach 1952–1958 był radnym Unii Francuskiej. W latach 1970–1976 zasiadał w radzie departamentu Hauts-de-Seine[1][3].
W 1958 uzyskał mandat posła do Zgromadzenia Narodowego. Czterokrotnie z powodzeniem ubiegał się o reelekcję, zasiadając w niższej izbie parlamentu do 1977[1]. W latach 1964–1969 był wiceprzewodniczący Zgromadzenia Narodowego, a od czerwca 1969 do kwietnia 1973 pełnił funkcję przewodniczącego tej izby[1][3]. W 1977 przewodniczący Zgromadzenia Narodowego powołał go w skład Rady Konstytucyjnej, której członkiem był do czasu swojej śmierci w 1983[3]. Został pochowany w Ajaccio[2].
Jego siostrzenicą była Marie-Dominique Culioli, pierwsza żona Nicolasa Sarkozy’ego, który zastąpił go na stanowisku mera Neuilly-sur-Seine.
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Komandor Legii Honorowej[3]
- Order Wyzwolenia[3]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- Członkowie francuskiego ruchu oporu
- Francuscy parlamentarzyści (V Republika)
- Francuscy prawnicy
- Francuscy samorządowcy
- Politycy Unii Demokratów na rzecz Republiki
- Politycy Zgromadzenia na rzecz Republiki
- Komandorzy Legii Honorowej
- Odznaczeni Orderem Wyzwolenia
- Ludzie związani z Neuilly-sur-Seine
- Ludzie urodzeni w Ajaccio
- Urodzeni w 1911
- Zmarli w 1983