Anders (czołg)
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
3 osoby |
| Historia | |
| Prototypy |
lata 90. XX wieku |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
silnik wysokoprężny RR Condor V12 o mocy ok. 1500 KM (ok. 1200 kW) |
| Pancerz |
wielowarstwowy pancerz kompozytowy[1] |
| Długość |
9,76 m |
| Szerokość |
3,96 m |
| Wysokość |
2,46 m |
| Masa |
54 tony |
| Osiągi | |
| Prędkość |
70 km/h (po drodze) 45 km/h (w terenie) |
| Zasięg pojazdu |
550 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 armata kal. 120 lub 125 mm (o długości lufy 52 lub 48 kalibrów)
1 przeciwlotniczy karabin maszynowy kal. 12,7 mm 1 karabin maszynowy kal. 7,6 mm (sprzężony z armatą) 1 wyrzutnia ppk 130 lub 140 mm | |
| Wyposażenie | |
| system kierowania ogniem z kamerą termowizyjną, system dowodzenia, | |
Anders, poprzednio Goryl[1] – niezrealizowany projekt polskiego czołgu podstawowego III generacji z lat 90. XX wieku. Kontynuacją Andersa był projekt PT-2001 „Gepard”.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pierwsze prace nad polskim czołgiem podstawowym III generacji rozpoczęto w OBRUM jeszcze w latach 80. XX wieku. Po przemianach ustrojowych, w roku 1991 wznowiono prace koncepcyjne i projektowe[1].
Produkcję planowano rozpocząć po 10 latach od daty podjęcia o uruchomieniu spr, tzn. wówczas, kiedy przestanie być opłacalna produkcja T-72M. Projekt początkowo wzbudził zainteresowanie wojska, jednakże z powodu wysokich, przewidywanych kosztów realizacji projektu (ok. 360 mln USD) oraz dużego kosztu jednostkowego (ok. 4,6 mln USD) zrezygnowano z Andersa[2][1].
Do koncepcji Andersa powrócono na początku XXI wieku, kiedy zaprezentowano koncepcję PT-2001 „Gepard”. PT-2001 podobnie, jak Anders nie wyszedł poza plany koncepcyjne[1].
Opis konstrukcji
[edytuj | edytuj kod]W latach 90. XX wieku powstały dwie koncepcje nowego czołgu. Pierwsza zakładała klasyczny układ czołgu z załogową wieżą, w której umieszczona miała być armata kal. 120 lub 125 mm ładowana automatycznie. Natomiast druga przewidywała zastosowanie bezzałogowej wieży z działem kal. 140 mm[2][1].
Według koncepcji z roku 1995 miał posiadać zawieszenie hydropneumatyczne lub na wałkach skrętnych. Napędzany miał być silnikiem wysokoprężnym RR Condor V12 o mocy ok. 1500 KM z automatyczną skrzynią biegów ESM/500 z 5 biegami do przodu i 2 do tyłu[2][1].
System kierowania ogniem miał składać się z panoramicznego dzienno-nocnego celownika dowódcy typu SFIM HL-70 (lub SAGEM VIGY-40) i dzienno-nocnego celownika działonowego ST72 (lub HL-60). Ponadto czołg miał posiadać system łączności i dowodzenia połączony z systemem nawigacji lokalnej i GPS[2][1].
Na bazie nowego czołgu III generacji miała powstać cała rodzina nowych wozów bojowych i wsparcia m.in.: samobieżne działo przeciwlotnicze, samobieżna wyrzutnia pocisków kierowanych, wóz zabezpieczenia technicznego, wóz drogowo-inżynieryjny oraz most czołgowy[2][1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i Jerzy Kajetanowicz. Czołg podstawowy PT-91 „Twardy”. „Poligon”. 3/2013, s. 4-23, maj-czerwiec 2013. Norbert Bączyk – redaktor naczelny. Warszawa: Magnum-X Sp. z o.o.. ISSN 1895-3344. (pol.).
- ↑ a b c d e Andrzej Dominik. Goryl ogniwo – triady dynamicznej obrony RP. Czy Loara, Goryl i Huzar będą bronić Polski?. „Raport WTO”. 4/1998, s. 11-14. Agencja Lotnicza Altair Sp. z o. o.. ISSN 1429-270X.