(Translated by https://www.hiragana.jp/)
Anna Bikont – Wikipedia, wolna encyklopedia Przejdź do zawartości

Anna Bikont

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Anna Bikont
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

17 lipca 1954
Warszawa

Zawód, zajęcie

dziennikarka, pisarka

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Anna Krystyna Bikont z domu Kruczkowska (ur. 17 lipca 1954 w Warszawie[1]) – polska dziennikarka, reporterka i pisarka żydowskiego pochodzenia[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jest absolwentką biologii i psychologii. Pracowała jako asystentka na Wydziale Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego[3]. Po wprowadzeniu stanu wojennego weszła w skład zespołu redakcyjnego drugoobiegowego „Tygodnika Mazowsze”, największego pisma podziemnej „Solidarności”. Współtworzyła „TM” do 1989, to jest do czasu zakończenia jego działalności[4]. Od czasu powstania „Gazety Wyborczej” w 1989 pozostaje związana z tym dziennikiem[5].

Jest autorką i współautorką książek oraz zbiorów reportaży. Jej publikacje były tłumaczone na język angielski, chiński, czeski, francuski, hebrajski, hiszpański, holenderski, portugalski, niemiecki, szwedzki oraz włoski[6]. Jej książka My z Jedwabnego została nagrodzona Europejską Nagrodą Książkową[7] i była finalistką Nagrody Literackiej „Nike” 2005[8]. Wspólnie z Joanną Szczęsną napisała m.in. Pamiątkowe Rupiecie, Biografia Wisławy Szymborskiej oraz Lawina i kamienie. Pisarze wobec komunizmu, za którą autorki uhonorowano Nagrodą Wielką Fundacji Kultury[9]. W 2018 była nominowana do Nagrody Literackiej „Nike”, została laureatką Nagrody Literackiej m.st. Warszawy (w kategorii edycja warszawska) za książkę Sendlerowa. W ukryciu[10][11], a także laureatką poznańskiej Nagrody im. Adama Mickiewicza. Za książkę o Irenie Sendlerowej w 2018 otrzymała również Nagrodę im. Ryszarda Kapuścińskiego za Reportaż Literacki[12].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jest córką Wilhelminy Skulskiej[13]. Jej mężem był Piotr Bikont, z którym ma dwie córki: Maniuchę i Aleksandrę.

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Wybrane publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Małe vademecum PeeReLu. Z wycinków gazet podziemnych w formie kalendarza robotniczego na rok 1990 (współautor), Wyd. Agora, Warszawa 1990.
  • I ciągle widzę ich twarze. Fotografia Żydów Polskich, Wyd. Fundacja Shalom, Warszawa 1996.
  • Pamiątkowe rupiecie, przyjaciele i sny Wisławy Szymborskiej (współautor), Wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 1997.
  • Epitafia, czyli uroki roztaczane przez niektóre zwłoki (współautor), Wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 1998.
  • Limeryki, czyli o plugawości i promienistych szczytach nonsensu (współautor), Wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 1998.
  • Nietykalni. Reportaże roku 1999 (współautor), Wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2000.
  • Gen ciekawości. Z wybitnymi naukowcami rozmawiają dziennikarze „Gazety Wyborczej” (współautor), Wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2004.
  • Lawina i kamienie. Pisarze wobec komunizmu (współautor), Wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2006.
  • Kobiety, które igrały z PRLem (współautor), Agora, Warszawa 2012.
  • My z Jedwabnego, Wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2004, Wyd. Czarne, Warszawa 2012.
  • Pamiątkowe Rupiecie. Biografia Wisławy Szymborskiej (współautor), Wyd. Znak, Kraków 2012.
  • Sendlerowa. W ukryciu, Wyd. Czarne, Wołowiec 2017.
  • Jacek (współautor z Heleną Łuczywo), Wyd. Agora i Wyd. Czarne, Warszawa-Wołowiec 2018.
  • Lawina i kamienie. Pisarze w drodze do i od komunizmu (współautor, wydanie drugie: zmienione i uzupełnione), Wyd. Czarne, Wołowiec, 2021.
  • Cena. W poszukiwaniu żydowskich dzieci po wojnie, Wyd. Czarne, Wołowiec 2022.
  • Nigdy nie byłaś Żydówką. Sześć opowieści o dziewczynkach w ukryciu, Wyd. Czarne, Wołowiec 2023.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Who is who w Polsce. Leksykon biograficzny. Wyd. II uzupełnione. Zug: Hübners blaues Who is Who, 2003, s. 259.
  2. ↑ Anna Bikont. lubimyczytac.pl. [dostęp 2024-03-03].
  3. ↑ Autorzy Antologii. mojabibliotekamazurska.pl. [dostęp 2018-04-24].
  4. ↑ Bikont, Anna. wyborcza.pl, 7 grudnia 2006. [dostęp 2011-05-15].
  5. ↑ Anna Bikont. gazeta.pl, 1 czerwca 2004. [dostęp 2011-05-15].
  6. ↑ Anna Bikont. czarne.com.pl. [dostęp 2023-12-01].
  7. ↑ 2011 – 5eme Prix du Livre Européen. livre-europeen.eu. [dostęp 2018-02-17]. (fr.).
  8. ↑ Nagroda Nike 2005. nike.org.pl. [dostęp 2015-08-05].
  9. ↑ Wręczenie Nagrody Wielkiej Fundacji Kultury za rok 2006. onet.pl, 28 lutego 2007. [dostęp 2018-04-24].
  10. ↑ 20 książek nominowanych do Nagrody Nike 2018. wirtualnemedia.pl, 17 maja 2018. [dostęp 2018-05-22].
  11. ↑ Nagroda Literacka m.st. Warszawy: Laureaci 11. edycji Nagrody Literackiej m.st. Warszawy. kulturalna.warszawa.pl. [dostęp 2018-06-08].
  12. ↑ Nagroda im. Ryszarda Kapuścińskiego: Sendlerowa. W ukryciu. kulturalna.warszawa.pl. [dostęp 2018-06-10].
  13. ↑ Anna Bikont: My z Jedwabnego (fragment książki). onet.pl, 8 grudnia 2000. [dostęp 2011-05-15].
  14. ↑ M.P. z 2014 r. poz. 741 – pkt 2.
  15. ↑ Prezydent: „Gazeta” była zaangażowana w walkę o wolność. prezydent.pl, 9 maja 2014. [dostęp 2014-05-11].
  16. ↑ M.P. z 2011 r. nr 64, poz. 624 – pkt 8.
  17. ↑ Polska författaren Anna Bikont utsedd till hedersdoktor. gu.se, 9 maja 2017. [dostęp 2018-02-17].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Anna_Bikont&oldid=74913128”