Bugisi

Bugisi, Bugijczycy
To Ugi
	; Małżonkowie bugijscy w tradycyjnym stroju podczas swojego ślubu
Populacja	6 mln (2010)
Miejsce zamieszkania	Indonezja (Celebes)
Język	bugijski, indonezyjski
Religia	islam, wierzenia tradycyjne, chrześcijaństwo
Grupa	ludy austronezyjskie, Indonezyjczycy
Pokrewne	Makasarczycy, Mandar, Toradżowie

Ten artykuł od 2019-10 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Bugisi, Bugijczycy (To Ugi) – indonezyjska grupa etniczna, najliczniejsza z trzech głównych grup etnolingwistycznych Celebesu Południowego^[1].

Posługują się językiem indonezyjskim, a także własnym językiem etnicznym, zwanym Basa Ugi. W jego obrębie można wyróżnić kilka zróżnicowanych dialektów.

W 1605 roku Bugijczycy przeszli na islam z animizmu^[2]. Niektórzy Bugijczycy zachowali swoją przedislamską wiarę zwaną tolotang, a inni przyjęli chrześcijaństwo poprzez małżeństwo, jednakże nadal stanowią mniejszość^[3]. Pod względem kulturowym są bliscy Makasarczykom (obie grupy bywają ze sobą mylone), ale stanowią wyraźnie odrębną grupę etniczną, a języki bugijski i makasarski nie są wzajemnie zrozumiałe^[4].

Styl życia

Słyną jako doskonali szkutnicy i żeglarze. W przeszłości rywalizowali z sąsiadującymi z nimi Makasarczykami. Większość współczesnych Bugijczyków zarabia obecnie na życie jako plantatorzy ryżu, handlarze lub rybacy. Kobiety pomagają w pracy w rolnictwie i w domach. Większość Bugijczyków mieszka w domach na palach, niekiedy trzy lub więcej metrów nad ziemią, ze ścianami i podłogami z desek.

Wiele małżeństw jest nadal aranżowanych przez rodziców i ma miejsce przede wszystkim między kuzynami. Bugisi uznają kuzynów aż do dziewiątego z rzędu. Nowożeńcy często mieszkają z rodziną żony przez pierwsze lata ich małżeństwa.

Mówi się, że Bugijczycy uznają pięć odrębnych płci^[5]. Są to makkunrai i oroané, które przypominają odpowiednio cispłciowych mężczyzn i kobiety, jak również calabai, calalai i bissu, które trudno jest porównać z zachodnimi wyobrażeniami na temat płci^[6].

Zobacz też

Przypisy

↑ Michael G.M.G. Peletz Michael G.M.G., Gender pluralism. Southeast Asia since early modern times, New York: Routledge, 2009, ISBN 978-0-415-93160-1, OCLC 259754335 [dostęp 2019-10-23] (ang.).
↑ Keat GinK.G. Ooi Keat GinK.G., Southeast Asia. A historical encyclopedia, from Angkor Wat to East Timor, Santa Barbara, Calif.: ABC-CLIO, 2004, ISBN 1-57607-770-5, OCLC 54528945 [dostęp 2019-10-23] (ang.).
↑ Religion and Cultural Identity Among the Bugis (A Preliminary Remark) [online], www.sabrizain.org [dostęp 2019-10-23] (ang.).
↑ Anthony Jukes: A Grammar of Makasar: A Language of South Sulawesi, Indonesia. Leiden–Boston: Brill, 2019, s. 17, seria: Grammars and Sketches of the World’s Languages, Mainland and Insular South East Asia 10. DOI: 10.1163/9789004412668. ISBN 978-90-04-41266-8. OCLC 1130902791. [dostęp 2022-09-05]. (ang.).
↑ Sulawesi’s fifth gender – Inside Indonesia – a quarterly magazine on Indonesia and its people, culture, politics, economy and environment [online], web.archive.org, 28 lipca 2012 [dostęp 2019-10-23] [zarchiwizowane z adresu 2012-07-28] (ang.).
↑ SharynS. Graham SharynS., It’s Like One of Those Puzzles: Conceptualising Gender Among Bugis, „Journal of Gender Studies”, 13 (2), 2004, s. 107–116, DOI: 10.1080/0958923042000217800, ISSN 0958-9236 [dostęp 2019-10-23] (ang.).

Bibliografia

Indonesia, wyd. polskie, Londyn: Insight Guides, 2006, ISBN 978-83-60174-66-1 .
Indonesia. A travel survival kit, RobertR. Storey, wyd. 3rd ed, Hawthorn, Vic., Australia: Lonely Planet Publications, 1992, ISBN 0-86442-163-X, OCLC 27245124 (ang.).

[1] Michael G.M.G. Peletz Michael G.M.G., Gender pluralism. Southeast Asia since early modern times, New York: Routledge, 2009, ISBN 978-0-415-93160-1, OCLC 259754335 [dostęp 2019-10-23] (ang.).

[2] Keat GinK.G. Ooi Keat GinK.G., Southeast Asia. A historical encyclopedia, from Angkor Wat to East Timor, Santa Barbara, Calif.: ABC-CLIO, 2004, ISBN 1-57607-770-5, OCLC 54528945 [dostęp 2019-10-23] (ang.).

[3] Religion and Cultural Identity Among the Bugis (A Preliminary Remark) [online], www.sabrizain.org [dostęp 2019-10-23] (ang.).

[Jukes-2019-4] Anthony Jukes: A Grammar of Makasar: A Language of South Sulawesi, Indonesia. Leiden–Boston: Brill, 2019, s. 17, seria: Grammars and Sketches of the World’s Languages, Mainland and Insular South East Asia 10. DOI: 10.1163/9789004412668. ISBN 978-90-04-41266-8. OCLC 1130902791. [dostęp 2022-09-05]. (ang.).

[5] Sulawesi’s fifth gender – Inside Indonesia – a quarterly magazine on Indonesia and its people, culture, politics, economy and environment [online], web.archive.org, 28 lipca 2012 [dostęp 2019-10-23] [zarchiwizowane z adresu 2012-07-28] (ang.).

[6] SharynS. Graham SharynS., It’s Like One of Those Puzzles: Conceptualising Gender Among Bugis, „Journal of Gender Studies”, 13 (2), 2004, s. 107–116, DOI: 10.1080/0958923042000217800, ISSN 0958-9236 [dostęp 2019-10-23] (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]