(Translated by https://www.hiragana.jp/)
Buru – Wikipedia, wolna encyklopedia Przejdź do zawartości

Buru

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Buru
Kontynent

Azja

Państwo

 Indonezja

Akwen

Morze Banda

Archipelag

Moluki

Powierzchnia

9505 km²

Najwyższy punkt

2429 m n.p.m.

Populacja (2010)
• liczba ludności
• gęstość


161 828
17 os./km²

Położenie na mapie Indonezji
Mapa konturowa Indonezji, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Buru”
Ziemia3°24′S 126°40′E/-3,400000 126,666667
Mapa wyspy

Buru – wyspa na morzu Banda w Indonezji w archipelagu Moluki; otoczona rafami koralowymi, porośnięta lasem tropikalnym. Powierzchnia 9505 km², ok. 160 tys. mieszkańców; główne miasto to Namlea. Powierzchnia wyspy jest górzysta, najwyższy szczyt ma wysokość 2429 m n.p.m. Panuje klimat równikowy, wybitnie wilgotny. Naturalną roślinność stanowią wilgotne lasy równikowe, wykorzystywane gospodarczo (m.in. eksploatacja drzewa tekowego). Uprawia się palmę sagową, palmę kokosową, przyprawy korzenne, pozyskuje się drewna; rozwinięte jest także rybołówstwo.

Mieszkańcy wyspy (grupa etniczna Buru) posługują się przede wszystkim językiem buru (zróżnicowanym dialektalnie) oraz malajskim ambońskim. Dialekt lisela jest dość odrębny. W użyciu jest także język indonezyjski. Znaczną część populacji stanowią migranci (Ternate, Galela, Sula, Jawajczycy, różne grupy ludności z Buton i Sulawesi)[1].

Ludność Buru wyznaje protestantyzm lub islam sunnicki. We wnętrzu wyspy zachowały się wierzenia tradycyjne[2]. Rdzenna ludność Buru zwykle określa się jako chrześcijanie, a ludność napływowa, zamieszkująca rejon nadbrzeżny, to w znacznej mierze wyznawcy islamu[3].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Od XVI wieku wyspa znajdowała się w strefie wpływów Sułtanatu Ternate[4]. W 1658 została zajęta przez Holenderską Kompanię Wschodnioindyjską; od 1950 należy do Indonezji. W 1965 założono tu karny obóz dla komunistów i innych dysydentów.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Charles E. Grimes: Defining speech communities on Buru Island: a look at both linguistic and non-linguistic factors. W: Charles E. Grimes (red.): Spices from the East: Papers in Languages of Eastern Indonesia. Canberra: Pacific Linguistics. Research School of Pacific and Asian Studies. The Australian National University, 2000, s. 73–103, seria: Pacific Linguistics 503. DOI: 10.15144/PL-503.73. ISBN 978-0-85883-460-6. OCLC 46827844. (ang.).
  2. Michaił Anatoljewicz Czlenow: Buruancy. W: Walerij Aleksandrowicz Tiszkow (red.): Narody i rieligii mira: encykłopiedija. Moskwa: Bolszaja rossijskaja encykłopiedija, 1998, s. 114. ISBN 978-5-85270-155-8. OCLC 40821169. [dostęp 2024-07-23]. (ros.).
  3. Thomas Reuter: Sharing the Earth, Dividing the Land: Land and Territory in the Austronesian World. Acton: ANU E Press, 2006, s. 143. ISBN 1-920942-69-6. ISBN 1-920942-70-X. OCLC 224817320. [dostęp 2024-07-23]. (ang.).
  4. James T. Collins: Penelitian Bahasa di Maluku. Ambon: Kantor Bahasa Provinsi Maluku, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan, 2018, s. 25. ISBN 978-602-52601-2-4. OCLC 1099540304. [dostęp 2022-09-22]. (indonez.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]