(Translated by https://www.hiragana.jp/)
Herman De Croo – Wikipedia, wolna encyklopedia Przejdź do zawartości

Herman De Croo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Herman De Croo
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 sierpnia 1937
Opbrakel

Przewodniczący Izby Reprezentantów
Okres

od 1 lipca 1999
do 12 lipca 2007

Przynależność polityczna

Open VLD

Poprzednik

Raymond Langendries

Następca

Herman Van Rompuy

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Zasługi RP

Herman Francies Joseph De Croo (ur. 12 sierpnia 1937 w Opbrakel) – belgijski polityk i prawnik, były minister w kilku rządach, w latach 1995–1997 przewodniczący Flamandzkich Liberałów i Demokratów (VLD), od 1999 do 2007 przewodniczący Izby Reprezentantów. Ojciec Alexandra De Croo.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył w 1961 studia prawnicze na Université Libre de Bruxelles (ULB), uzyskał stopień doktora nauk prawnych. Przez rok był stypendystą Programu Fulbrighta w Chicago Law School. W 1961 rozpoczął praktykę w zawodzie prawnika w Oudenaarde. Prowadził także działalność akademicką na ULB (do 1968) i jako profesor na Wydziale Prawa Wolnego Uniwersytetu Brukselskiego (1986–2005).

Przystąpił do flamandzkich liberałów (Partii na rzecz Wolności i Postępu, w 1992 przekształconej w ugrupowanie Flamandzcy Liberałowie i Demokraci). Od 1964 do 1971 był burmistrzem Michelbeke, w 2000 objął stanowisko burmistrza Brakel. W 1968 po raz pierwszy został wybrany do Izby Reprezentantów, od tej pory uzyskiwał reelekcję do federalnego parlamentu w każdych kolejnych wyborach, przy czym w latach 1991–1995 był członkiem Senatu.

Pełnił kilkakrotnie funkcje rządowe. Był ministrem edukacji narodowej (1974–1977), ministrem poczty, telefonii i telegrafów (PTT) oraz emerytur (1980), ministrem komunikacji i PTT (1981–1985) oraz ministrem komunikacji i handlu zagranicznego (1985–1988).

W latach 1995–1997 stał na czele Flamandzkich Liberałów i Demokratów. Od 1999 do 2007 przez dwie kadencje sprawował urząd przewodniczącego Izby Reprezentantów[1], następnie przez dwa lata był wiceprzewodniczącym niższej izby krajowego parlamentu. W 2010 odnowił mandat na kolejną kadencję, a w 2014 został wybrany do Parlamentu Flamandzkiego[2] (reelekcja w 2019[3]).

W 2004 przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej[4]. Odznaczony również najwyższymi orderami belgijskimi, uhonorowany tytułem ministra stanu.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Leaders of Belgium. terra.es. [dostęp 2022-08-06]. (ang.).
  2. Informacje na stronie polling2014.belgium.be. [dostęp 2022-08-06]. (ang.).
  3. Informacje na stronie polling2019.belgium.be. [dostęp 2022-08-06]. (ang.).
  4. M.P. z 2005 r. nr 9, poz. 162

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]