(Translated by https://www.hiragana.jp/)
Horanie (rejon dokszycki) – Wikipedia, wolna encyklopedia Przejdź do zawartości

Horanie (rejon dokszycki)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Horanie
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Rejon

dokszycki

Sielsowiet

Królewszczyzna

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Horanie”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry znajduje się punkt z opisem „Horanie”
Ziemia54°57′44″N 27°56′23″E/54,962222 27,939722

Horanie – dawny folwark. Tereny, na których był położony, leżą obecnie na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie dokszyckim, w sielsowiecie Królewszczyzna.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W czasach zaborów w granicach Imperium Rosyjskiego.

W dwudziestoleciu międzywojennym folwark leżał w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie dziśnieńskim, w gminie Dokszyce, następnie w gminie Porpliszcze[1].

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwały tu 23 osoby, wszystkie były wyznania rzymskokatolickiego i zadeklarowały polską przynależność narodową. Były tu 4 budynki mieszkalne[2]. W 1931 w 3 domach zamieszkiwało 21 osób[3].

Miejscowość należała do parafii rzymskokatolickiej w m. Parafianów. Podlegała pod Sąd Grodzki w Głębokiem i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w m. Porpliszcze[4].

  1. Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921–1922), w Ziemi Wileńskiej (1922–1926) i w województwie wileńskim (od 1926).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dz.U. z 1929 r. nr 22, poz. 224.
  2. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 21.
  3. Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 23.
  4. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 532.