IRB Sevens World Series 2006/2007
|
|
| Szczegóły turnieju
|
| Termin
|
1 grudnia 2006 – 3 czerwca 2007
|
| Liczba drużyn
|
32 (z 6 konfederacji)
|
| Stadiony
|
8 (w 8 miastach)
|
 I miejsce
|
 Nowa Zelandia
|
 II miejsce
|
 Fidżi
|
 III miejsce
|
 Samoa
|
| Statystyki turnieju
|
| Najwięcej punktów
|
William Ryder (416)
|
| Najwięcej przyłożeń
|
Mikaele Pesamino (43)
|
IRB Sevens World Series (2006/2007) – ósma edycja IRB Sevens World Series, organizowanej przez IRB corocznej serii turniejów dla męskich reprezentacji narodowych w rugby 7. Składała się z ośmiu turniejów rozegranych pomiędzy grudniem 2006 a czerwcem 2007 roku, w których startowało szesnaście bądź dwadzieścia cztery zespoły. Cztery zespoły zwyciężały poszczególne zawody – triumfatorzy cyklu, Nowozelandczycy, okazali się najlepsi w trzech z nich i jako jedyni byli w czołowej czwórce każdego z nich, kolejni w klasyfikacji generalnej Fidżyjczycy i Samoańczycy wygrali po dwa turnieje, w jednym najlepsi byli zaś reprezentanci RPA.
Z uwagi na fakt, iż poprzednie umowy z gospodarzami turniejów zostały podpisane w roku 2003 na trzy lata[1] ponownie odbyło się przyznawanie praw do organizacji przez IRB. Pewne miejsce miały Hongkong, Wellington, Dubaj oraz Londyn[2], a spośród związków nie goszczących zawodów w poprzednim cyklu zainteresowanie wyraził Australian Rugby Union (gdzie poprzednia edycja odbyła się w 2003)[3][4][5][6], a także po raz pierwszy Scottish Rugby Union z planami organizacji zawodów w kolebce tego sportu – Melrose[7][8][9][10][11]. Ostatecznie takie prawo otrzymały Adelaide i Edynburg, zastępując tym samym turnieje w Singapurze i Paryżu, zawody w Stanach Zjednoczonych zostały natomiast przesunięte do San Diego[12][13][14].
Pod koniec września 2006 roku ogłoszono obsadę sędziowską zawodów, spośród dziewiętnastu wyznaczonych arbitrów we wszystkich turniejach sezonu sędziować miał jedynie Taizō Hirabayashi[15][16][17].
Podobnie jak w edycji 2003/2004 cztery rozpoczynające sezon turnieje miały czterech różnych triumfatorów[18]. Najlepiej w sezon weszli reprezentanci RPA i Nowej Zelandii, którzy docierając wspólnie do finałów w Dubaju[19] i George[20] podzielili się w nich zwycięstwami, a dla podopiecznych Gordona Tietjensa był to pięćdziesiąty turniejowy triumf w światowym cyklu[21]. Środkowa część sezonu była jednak popisem wyspiarzy z południowego Pacyfiku, reprezentacje Samoa i Fidżi rozegrały bowiem między sobą finały kolejnych czterech turniejów. W Wellington Samoańczycy odnieśli pierwszy w historii cyklu triumf w zawodach[22], Fidżyjczycy zrewanżowali się im tydzień później w San Diego[23]. Następnie z uwagi na pierwsze zwycięstwo w wyżej punktowanym turnieju Hong Kong Sevens od roku 1993, samoański rząd ogłosił półdniowe święto narodowe[24][25], w Adelaide jednak ponownie lepsi byli reprezentanci Fidżi[26]. Przed dwuturniejową europejską częścią sezonu szanse na końcowy triumf miały zatem jedynie trzy czołowe drużyny klasyfikacji generalnej[27]. W Londynie triumfowali reprezentanci Nowej Zelandii w finale pokonując Fidżi i zmniejszając tym samym stratę do nich w klasyfikacji generalnej do dziesięciu punktów[28]. Przed szkockim turniejem szansę na wyprzedzenie Fidżyjczyków w klasyfikacji generalnej cyklu mieli jeszcze Nowozelandczycy – jednak musieliby wygrać te zawody i liczyć, by ich rywale nie awansowali do półfinału – oraz Samoańczycy, których strata wynosiła czternaście punktów[29][30]. W ćwierćfinale Walijczycy sensacyjnie pokonali Fidżyjczyków otwierając tym samym Nowozelandczykom drogę do triumfu w całym sezonie. Reprezentacja Fidżi zajęła ostatecznie piąte miejsce w zawodach zyskując osiem punktów, jednak reprezentanci Nowej Zelandii łatwo wygrali w finale z zespołem Samoa zdobywając dwadzieścia punktów i tym samym wyprzedzając o dwa punkty Fidżyjczyków w klasyfikacji generalnej[31]. Z dużą stratą czwartą lokatę zajęli Południowoafrykańczycy, którzy po finałowych występach w pierwszych dwóch turniejach, w kolejnych sześciu tylko raz awansowali do półfinałów.
Najwięcej punktów w sezonie zdobył Fidżyjczyk William Ryder, zaś w klasyfikacji przyłożeń zwyciężył Samoańczyk Mikaele Pesamino[32][33]. IRB opublikowała następnie podsumowanie statystyczno-analityczne tej edycji[34]. Nominację do nagrody dla najlepszego zawodnika sezonu otrzymali DJ Forbes, Afeleke Pelenise (obaj Nowa Zelandia) i Mikaele Pesamino (Samoa)[35], a wyróżnienie to na gali IRB Awards otrzymał Pelenise[36].
Cały sezon ponownie pobił wszelkie rekordy. Transmisje telewizyjne na żywo osiągnęły łącznie liczbę 911 godzin, co oznaczało wzrost z poprzednim sezonem o 72%, potencjalnie docierając do 213 milionów gospodarstw domowych (ponad 530 milionów widzów) w 137 terytoriach. Zaangażowane w to były trzydzieści dwie stacje nadające w jedenastu językach. Dodatkowo zwiększyła się również frekwencja na stadionach, a połowa z zawodów miała całkowicie wyprzedane bilety[37].
W poszczególnych turniejach brało udział szesnaście zespołów, z wyjątkiem Hong Kong Sevens, skupiającego dwadzieścia cztery drużyny, a każda z nich mogła liczyć maksymalnie dwunastu graczy[38].
W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku turnieju w Hongkongu po zakończeniu fazy grupowej ustalany był ranking – pierwsze osiem zespołów awansowały do ćwierćfinałów, kolejna ósemka do turnieju Plate, a pozostałe do Bowl. W pozostałych turniejach czołowa dwójka z każdej grupy awansowała do ćwierćfinałów, pozostałe zaś walczyły o Bowl. W przypadku tej samej liczby punktów ich lokaty były ustalane kolejno na podstawie[39][40]:
- wyniku meczu pomiędzy zainteresowanymi drużynami;
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- lepszego bilansu przyłożeń zdobytych i straconych;
- większej liczby zdobytych punktów;
- większej liczby zdobytych przyłożeń;
- rzutu monetą.
W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Jedynie mecze finałowe składały się z dwóch dziesięciominutowych części, w pozostałych zaś spotkaniach połowa meczu obejmowała siedem minut[39][40].
Punkty liczone do klasyfikacji generalnej przyznawane były zespołom walczącym o Cup, finalistom i półfinalistom Plate oraz zwycięzcy Bowl, przy czym zawody w Hongkongu były wyżej punktowane. W przypadku tej samej liczby punktów w klasyfikacji generalnej lokaty zainteresowanych drużyn były ustalane kolejno na podstawie[38]:
- lepszego bilansu punktów zdobytych i straconych;
- większej liczby zdobytych przyłożeń;
- drużyny są klasyfikowane ex aequo.
| 16 zespołów |
|
24 zespoły
|
| Pozycja |
Pkt |
Pkt |
Pozycja
|
| 1 (Cup) |
20 |
30 |
1 (Cup)
|
| 2 (finał Cup) |
16 |
24 |
2 (finał Cup)
|
| 3–4 (półfinały Cup) |
12 |
18 |
3–4 (półfinały Cup)
|
| – |
– |
8 |
5–8 (ćwierćfinały Cup)
|
| 5 (Plate) |
8 |
4 |
9 (Plate)
|
| 6 (finał Plate) |
6 |
3 |
10 (finał Plate)
|
| 7–8 (półfinały Plate) |
4 |
2 |
11–12 (półfinały Plate)
|
| – |
– |
0 |
13–16 (ćwierćfinały Plate)
|
| 9 (Bowl) |
2 |
1 |
17 (Bowl)
|
| 10–16 |
0 |
0 |
18–24
|
Osobny artykuł: Dubai Sevens 2006. Osobny artykuł: USA Sevens 2007.
I miejsce
II miejsce
III miejsce
Dubaj
Południowa Afryka
San Diego
Hongkong
Adelaide
Londyn
Edynburg
Walia
Francja
Argentyna
Kenia
Tonga
Kanada
Tunezja
Portugalia
Rosja
Korea Południowa
Papua-Nowa Gwinea
Zimbabwe
Gruzja
Wyspy Cooka
Chiny
Japonia
Uganda
Chińskie Tajpej
Sri Lanka
Włochy
Chile