Jeannou Lacaze
| Data i miejsce urodzenia |
11 lutego 1924 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 sierpnia 2005 |
| Zawód, zajęcie |
wojskowy, polityk |
Jeannou Lacaze (ur. 11 lutego 1924 w Hue, zm. 1 sierpnia 2005[1] w Paryżu) – francuski wojskowy i polityk, generał armii, w latach 1981–1985 szef Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych, eurodeputowany III kadencji.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Indochinach Francuskich w rodzinie urzędnika kolonialnego. Działał w ruchu oporu w okresie II wojny światowej[2]. Absolwent szkoły średniej w Bordeaux, a następnie francuskich szkół wojskowych, w tym École spéciale militaire de Saint-Cyr i École supérieure de guerre. Studiował również na Sorbonie oraz w instytutach wojskowych CHEM oraz IHEDN[3].
Służył początkowo w Legii Cudzoziemskiej[3]. Był żołnierzem w Indochinach Francuskich, gdzie został poważnie ranny w 1948, a także w Algierii i Maroku[2]. Otrzymywał kolejne stopnie oficerskie, pułkownikiem został w 1968. Następnie nominowany kolejno na trzy pierwsze stopnie generalskie (1974, 1977, 1979)[3]. Od 1968 był dowódcą 2 Cudzoziemskiego Pułku Powietrznodesantowego[3], dowodził nim. m.in. w czasie interwencji francuskiej w Czadzie (1969). Pracował później również w wojskowym wywiadzie i kontrwywiadzie SDECE[2]. W 1977 objął dowództwo 11 Brygady Powietrznodesantowej[3], uczestniczył m.in. w operacji ewakuacji obcokrajowców z miasta Kolwezi w Zairze (1978)[2].
W 1980 został gubernatorem wojskowym Paryża, a w 1981 w randze generała armii szefem Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych. Stanowisko to zajmował do 1985, gdy z uwagi na wiek przeszedł w stan spoczynku[2]. Przez kolejne cztery lata pełnił funkcję specjalnego doradcy ministra obrony do spraw kontaktów z krajami afrykańskimi[3].
W wyborach w 1989 z ramienia koalicji centrystów i gaullistów (z rekomendacji Narodowego Centrum Niezależnych i Chłopów) uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego III kadencji, który wykonywał do 1994[1]. Na początku lat 90. kierował założonym przez siebie ruchem politycznym Union des indépendants. Opublikował książkę Le Président et le champignon[2].
Odznaczony m.in. Krzyżem Wielkim Legii Honorowej[3]. Ze względu na swój charakter i małomówność zyskał przydomek „Sphinx”[2].