Korwety typu Flower

Korwety typu Flower
	; USS Intensity
Kraj budowy	Wielka Brytania; Kanada
Użytkownicy	Royal Navy (118),; Royal Canadian Navy (111),; US Navy (25),; Wolna Francja (10),; Norweska KMW (6),; Kriegsmarine (3-4),; Polemiko Naftiko (4),; Royal Indian Navy (3),; Royal New Zealand Navy (2),; Koninklijke Marine (1),; Irlandia (3),; Izraelski Korpus Morski (2),; South African Navy (1),; Armada de la República Argentina,; Armada de Chile; i inne
Wejście do służby	1939
Zbudowane okręty	267
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	925-1015 t
Długość	63 m
Szerokość	10 m
Zanurzenie	3,5 m
Napęd	silnik parowy o mocy 2700 KM, 1 śruba okrętowa
Prędkość	16 węzłów
Zasięg	3500 mil morskich przy prędkości 12 węzłów
Załoga	85
Uzbrojenie	1 działo 102 mm; 4 automatyczne działka plot 40 mm Vickers Mk VIII ("pom-pom"); 2 automatyczne działka plot 20 mm Oerlikon; zrzutnia i 2 miotacze bomb głębinowych (do 70 bomb głębinowych)

Korwety typu Flower – brytyjskie małe okręty eskortowe klasy korweta z okresu II wojny światowej, przeznaczone do zwalczania okrętów podwodnych. W dwóch podstawowych wersjach zbudowano 267 jednostek, które trafiły do Royal Navy, a także innych sojuszniczych marynarek wojennych. Cztery jednostki budowane we Francji zostały przejęte przez Niemców, ukończone i wcielone do służby w Kriegsmarine. Po wojnie użytkowane przez marynarki wojenne i użytkowników cywilnych w wielu krajach. Do dziś zachowała się tylko jedna korweta tego typu, HMCS "Sackville" – okręt muzeum w Halifax (Nowa Szkocja, Kanada).

Historia

Korwety typu Flower były odpowiedzią na gwałtowne zapotrzebowanie na okręty eskortowe do osłony konwojów alianckich na początku wojny. Wraz z jej wybuchem okazało się, że Wielka Brytania nie posiada dostatecznej liczby niszczycieli, aby zapewnić ochronę transportu morskiego przed atakami niemieckich U-Bootów. Sięgnięto więc do doświadczeń z I wojny światowej, gdzie z powodzeniem używano małych okrętów eskortowych do obrony przed okrętami podwodnymi.

Zaprojektowano okręt o jak najprostszej konstrukcji, który można było budować masowo w wielu małych stoczniach, często niedysponujących odpowiednią technologią do budowy skomplikowanych okrętów wojennych. Ewidentnym przykładem skrajnych uproszczeń była siłownia korwety zaopatrzona w tłokową maszynę parową, praktycznie niestosowaną już w tym czasie na okrętach wojennych, ale o wiele prostszą w wykonaniu niż turbina parowa, która była zazwyczaj stosowana do napędzania okrętów. Okręt musiał być jak najmniejszy, ale o dostatecznie dużej dzielności morskiej, aby towarzyszyć konwojom atlantyckim w trudnych warunkach pogodowych. Wzorowano się na konstrukcji statku wielorybniczego. Korwety typu Flower miały 940-980 ton wyporności, długość ok. 68 m, szerokość ok. 11 m i zanurzenie ok. 3,8 m. Osiągały prędkość maksymalną 16 węzłów i miały zasięg 3500 Mm przy 12 węzłach. Załoga początkowo liczyła 85 osób, potem zwiększono ją do 109.

Okręt zaprojektowano głównie do działań ZOP (zwalczania okrętów podwodnych); podstawowym uzbrojeniem były bomby głębinowe. Artylerię główną stanowiło jedno działo kalibru 102 mm oraz stosunkowo słabe uzbrojenie przeciwlotnicze, które na początku składało się z karabinów maszynowych, w późniejszym okresie wojny montowano zamiast nich armaty przeciwlotnicze kalibru 40 mm i 20 mm.

W trakcie wojny korwety wyposażano w miotacz bomb głębinowych Hedgehog. Do poszukiwania okrętów podwodnych okręty wyposażano w hydrolokatory (szumonamiernik, sonar, ASDIC). W późniejszym okresie na korwetach instalowano również radary.

W czasie wojny utracono kilkadziesiąt korwet typu Flower, z czego 22 zostały zatopione przez okręty podwodne.

Nazwa	Data	Przyczyna
FFL "Alysse"	9 lutego 1942	Zatopiona przez U-654
FFL "La Bastiais"	22 czerwca 1940	Zatopiona przez miny morskie
FFL "Mimosa"	9 czerwca 1942	Zatopiona przez U-124
HMCS "Alberni"	21 sierpnia 1944	Zatopiona przez U-480
HMCS "Charlottetown"	11 września 1942	Zatopiona przez U-517
HMCS "Levis"	19 września 1941	Zatopiona przez U-74
HMCS "Louisburg"	6 lutego 1943	Zatopiona przez niemieckie lotnictwo
HMCS "Regina"	8 sierpnia 1944	Zatopiona przez U-667
HMCS "Shawinigan"	25 listopada 1944	Zatopiona przez U-1228
HMCS "Spikenard"	11 lutego 1942	Zatopiona przez U-136
HMCS "Weyburn"	22 lutego 1943	Zatopiona przez miny morskie
HMCS "Windflower"	7 grudnia 1941	Zatopiona w wyniku kolizji
HMS "Arbutus"	5 lutego 1942	Zatopiona przez U-136
HMS "Asphodel"	10 marca 1944	Zatopiona przez U-575(inne języki)
HMS "Auricula"	6 maja 1942	Zatopiona przez miny morskie
HMS "Bluebell"	17 lutego 1945	Zatopiona przez U-711
HMS "Erica"	9 lutego 1943	Zatopiona przez miny morskie
HMS "Fleur de Lys"	14 października 1941	Zatopiona przez U-206
HMS "Gardenia"	9 listopada 1942	Zatopiona w wyniku kolizji
HMS „Gladiolus”(inne języki)	17 października 1941	Zatopiona przez U-558
HMS "Godetia"	6 września 1940	Zatopiona w wyniku kolizji
HMS „Hollyhock”(inne języki)	9 kwietnia 1942	Zatopiona przez japońskie lotnictwo
HMS "Marigold"	9 grudnia 1942	Zatopiona przez włoskie lotnictwo
HMS "Orchis"	21 sierpnia 1944	Zatopiona przez miny morskie (strata całkowita)
HMS "Picotee"	12 sierpnia 1941	Zatopiona przez U-568(inne języki)
HMS "Pink"	27 czerwca 1944	Zatopiona przez U-988 (strata całkowita)
HMS "Polyanthus"	21 września 1943	Zatopiona przez U-952
HMS "Salvia"	24 grudnia 1941	Zatopiona przez U-568(inne języki)
HMS „Samphire”(inne języki)	30 stycznia 1943	Zatopiona przez „Platino(inne języki)”
HMS „Snapdragon”(inne języki)	19 grudnia 1942	Zatopiona przez niemieckie lotnictwo
HMS "Vervain"	20 lutego 1945	Zatopiona przez U-1276
HMS "Zinnia"	23 sierpnia 1941	Zatopiona przez U-564
"Montbretia"	18 listopada 1942	Zatopiona przez U-262
HMCS "Trentonian"	22 lutego 1945	Zatopiona przez U-1004

W literaturze

Fikcyjna korweta typu Flower o nazwie HMS "Compass Rose" występuje w pierwszej części powieści "Okrutne morze" Nicholasa Monsarrata

Linki zewnętrzne

www.fcca.demon.co.uk. fcca.demon.co.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-01-10)]. (ang.)