(Translated by https://www.hiragana.jp/)
Loverboy (zespół muzyczny) – Wikipedia, wolna encyklopedia Przejdź do zawartości

Loverboy (zespół muzyczny)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Loverboy
Ilustracja
Loverboy 2017. Paul Dean (z lewej) i Mike Reno (z prawej)
Rok założenia

1979

Pochodzenie

 Kanada

Gatunek

rock

Aktywność

1979–obecnie

Wydawnictwo

Columbia Records,
CMC International

Skład
Mike Reno, Paul Dean, Doug Johnson, Matt Frenette, Ken "Spider" Sinnaeve
Byli członkowie
Scott Smith
Instrumentarium
gitara, instrumenty klawiszowe, perkusja
Strona internetowa

Loverboy – kanadyjska grupa rockowa założona w 1979 w Calgary.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Grupa została utworzona przez pięciu kanadyjskich muzyków: Mike Reno (śpiew), Paula Deana (gitara), Douga Johnsona (instrumenty klawiszowe), Scotta Smitha (gitara basowa) i Matta Frenette'ego (perkusja). Nazwa zespołu została wymyślona podczas pewnego wieczornego spotkania towarzyskiego Reno i Deana z ich dziewczynami[1].

Debiutancki występ grupy miał miejsce 19 listopada 1979 w Vancouver podczas koncertu zespołu "Kiss". Odrzucany przez wszystkie większe wytwórnie w Stanach Zjednoczonych, zespół podpisał w końcu kontrakt płytowy z wytwórnią "Columbia Records of Canada". Jego owocem był debiutancki album grupy, wydany 20 marca 1980 roku pod nazwą własną zespołu (Loverboy). Album okazał się wielkim sukcesem – w samej Kanadzie sprzedano ponad 700 tys. płyt[2]. W USA płyta miała premierę w listopadzie tego samego roku i również cieszyła się sporym powodzeniem – sprzedano ponad 2 mln egzemplarzy, zespół wykonał blisko 200 koncertów u boku tak znanych grup jak: Cheap Trick, ZZ Top, Kansas, Def Leppard[3]. Album w maju 1981 dotarł do 13 miejsca rankingu "Billboard 200"[4]. Debiutancki singiel grupy – Turn Me Loose – znalazł się na 35 miejscu amerykańskiej "Billboard Hot 100" w początku roku 1981[4]

Drugi album grupy, wydany już w październiku 1981, Get Lucky stał się największym sukcesem zespołu – sprzedano ponad 4 mln egzemplarzy[5]. Był to najlepiej sprzedający się album grupy w USA – 7 miejsce na liście "Billboard 200" w 1982 roku (122 tygodnie w zestawieniu)[4]. W tym samym roku w Kanadzie grupa otrzymała sześć nagród Juno Awards, co jest do dziś (2018) nie pobitym rekordem[6].

W listopadzie 1983 roku ukazał się trzeci album grupy – Keep It Up. Znalazł się w pierwszej 10-ce "Billboard 200"[4]. Singiel pierwszego utworu na płycie – Hot Girls in Love – dotarł do 11 miejsca "Billboard Hot 100"[4]. Teledysk do utworu oraz do kolejnego singla z tej samej płyty – Queen of the Broken Hearts – stały się bardzo popularne w MTV. Sama grupa rozpoczęła również trasę koncertową, po raz pierwszy jako "headliner" (tj. jako nie zespół poprzedzający, ale główna atrakcja koncertu). Podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Los Angeles utwór grupy pt. Nothing's Gonna Stop You Now był "leitmotivem" reprezentacji USA[7]. Również w 1984 roku "Loverboy" zadebiutował w filmie – ich utwór Destruction został wykorzystany w ścieżce dźwiękowej rockowej wersji ponownie zmontowanego, głośnego filmu Metropolis Fritza Langa z 1927 roku w opracowaniu Giorgio Morodera[8].

Lovin 'Every Minute of It – czwarty album zespołu ukazał się w sierpniu 1985 roku. W USA pod względem sprzedaży zyskał status podwójnej platynowej płyty. Album we wrześniu tego samego roku zajął 3 miejsce na liście przebojów Mainstream Rock Songs magazynu Billboard[4], a dwa utwory się na nim znajdujące dotarły do pierwszej dziesiątki Hot 100 tego magazynu (Lovin' Every Minute of It – miejsce 9 w listopadzie 1985 i This Could Be the Night – miejsce 10 w marcu 1986)[4]. W 1986 roku zespół nagrał piosenkę Heaven in Your Eyes, która została wykorzystana w kultowym obrazie kina lat 80. pt. Top Gun[2]. Singiel w październiku 1986 roku dotarł do 12 miejsca Hot 100[4].

We wrześniu 1987 roku ukazał się piąty album grupy – Wildside. Nieoczekiwanie, pyta sprzedawała się słabo (42 pozycja na "Billboard 200"[4]). Największy jej "hit", napisany wespół z Jonem Bon Jovi i Richie Samborą – Notorious dotarł w październiku 1987 do zaledwie 38 miejsca na liście Hot 100[4].

W 1988 roku, na skutek ciągłych napięć między Deanem i Reno, doszło do rozpadu grupy. Dean rozpoczął karierę solową, której efektem był album Hardcore wydany w maju 1989. W październiku tego samego roku "Columbia Records" wypuściła na rynek kompilacyjny Big Ones, na którym znajdowały się największe przeboje grupy. W tym samym roku miała również miejsce nieudana próba wznowienia działalności zespołu. Zespół ponownie reaktywował się dopiero dwa lata później – w październiku 1991. Rok później (1992) grupa odbyła swoją pierwszą, od czasu rozpadu, trasę koncertową po Kanadzie. W 1993 Loverboy rozpoczął 64 z kolei tournee po Stanach Zjednoczonych. W 1994 roku "Columbia Records" wydała dwa kolejne kompilacyjne albumy zespołu: Loverboy Classics i Temperature's Rising. Jednak kolejny, w pełni autorski album zespołu (szósty z kolei) Six ukazał się dopiero trzy lata później – w 1997 roku. Zawierał on pierwsze od czasu rozpadu grupy, nowe piosenki zespołu, z których żadna nie okazała się być przebojem. Pomimo to grupa z sukcesem kontynuowała działalność sceniczną do listopada 2000 roku, kiedy to basista Scott Smith uległ śmiertelnemu wypadkowi[9]. Rok później zastąpił go Kenneth "Spider" Sinnaeve – były członek zespołów The Guess Who i "Red Rider"[10], a trasa koncertowa zespołu z roku 2001 została zadedykowana pamięci Smitha. Rok później, specjalną trasą koncertową, zespół celebrował swoje oficjalne 25-lecie, które przypadło rok wcześniej (1979-2004). Udane tournee przedłużyło się do roku 2006, w którym to z okazji jubileuszu ukazało się ponowne, zremasterowane wydanie Get Lucky – drugiego albumu grupy z 1981 roku, największego sukcesu zespołu.

W 2007 roku ukazał się kolejny, siódmy z kolei, studyjny album grupy pt. Just Getting Started. W 2009 roku podczas gali "Juno Awards" zespół został włączony do "Canadian Music Hall of Fame" – kanadyjskiej galerii sław wybitnych artystów muzycznych CARAS (Canadian Academy of Recording Arts and Sciences)[6]. 21 lutego 2010 zespół wziął udział w uroczystym wręczaniu nagród ("Vancouver Victory Ceremonies") podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Vancouver[11]. W sierpniu 2012, w Stanach i w Europie, ukazał się ósmy z kolei album grupy pt. Rock 'n' Roll Revival, a dwa lata później (2014) premierę miał dziewiąty krążek pt. Unfinished Business. Obydwie płyty, łącznie z poprzednią Just Getting Started okazały się być przeciętnym sukcesem. Zawierały w większości ponowne wersje starych przebojów grupy, chociaż, w opinii krytyków, zagranymi i zaśpiewanymi w najlepszym stylu "Loverboy"[12][13][14]. Pomimo to "Loverboy" pozostaje prawdopodobnie najlepszą, kanadyjską grupą muzyki pop lat 80. XX w. z wynikiem milionów sprzedanych płyt na całym świecie (do 2009 roku było to ponad 20 mln)[2].

Dyskografia [a]

[edytuj | edytuj kod]
  • 1980 Loverboy
  • 1981 Get Lucky
  • 1983 Keep It Up
  • 1985 Lovin' Every Minute of It
  • 1987 Wildside
  • 1987 Six
  • 2007 Just Getting Started
  • 2012 Rock 'n' Roll Revival
  • 2014 Unfinished Business

Ścieżki dźwiękowe do filmów

[edytuj | edytuj kod]
Rok Utwór Film
1986 "Heaven in Your Eyes" Top Gun
2001 "Turn Me Loose" Wet Hot American Summer
2001 "When it's Over"
2003 "Working for the Weekend" Aniołki Charliego: Zawrotna szybkość
2006 "Working for the Weekend" Klik: I robisz, co chcesz
2010 "Hot Girls in Love" Dziewczyna z ekstraklasy
2015 "Working for the Weekend" Piksele

Członkowie grupy

[edytuj | edytuj kod]

Obecni

[edytuj | edytuj kod]
  • Mike Reno – wokal (1979–1988, 1989, 1991–obecnie)
  • Paul Dean – gitara solowa, wokal towarzyszący (1979–1988, 1989, 1991–obecnie)
  • Doug Johnson – instrumenty klawiszowe, wokal towarzyszący, (1979–1988, 1989, 1991–obecnie)
  • Matt Frenette – perkusja (1979–1988, 1989, 1991–obecnie)
  • Ken "Spider" Sinnaeve – gitara basowa, wokal towarzyszący, (2001–obecnie)

Byli

[edytuj | edytuj kod]
  • Scott Smith – gitara basowa, wokal towarzyszący (1979–1988, 1989, 1991–2000; zmarł w 2000)

Oś czasu

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Tylko albumy studyjne

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Peter Lindblad: Loverboy’s Mike Reno is still ‘Lovin’ Every Minute Of It’. [w:] Goldmine. The Music Collector's Magazine [on-line]. 2012-12-23. [dostęp 2018-04-01]. (ang.).
  2. ↑ a b c Loverboy. [w:] The Canadian Music Hall of Fame [on-line]. [dostęp 2018-04-01]. (ang.).
  3. ↑ About The Band. [w:] Loverboy website [on-line]. [dostęp 2018-04-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 kwietnia 2015)]. (ang.).
  4. ↑ a b c d e f g h i j Loverboy. Chart History. [w:] billboard [on-line]. [dostęp 2018-04-01]. (ang.).
  5. ↑ Adrien Begrand: Loverboy: Get Lucky. [w:] popmatters.com [on-line]. 2007-01-09. [dostęp 2018-04-01]. (ang.).
  6. ↑ a b Canadian Music Hall of Fame 2009. Winner. [w:] Junos [on-line]. [dostęp 2018-04-01]. (ang.).
  7. ↑ Various – The Official Music Of The 1984 Games. [w:] Discogs [on-line]. [dostęp 2018-04-01]. (ang.).
  8. ↑ Lauren Sisselman: Lauren Looks Back: Fritz Lang’s Expressionist Epic ‘Metropolis’. [w:] Bleeding Cool [on-line]. 2017-07-06. [dostęp 2018-04-01]. (ang.).
  9. ↑ Jaan Uhelszki: Loverboy Bassist Scott Smith Missing, Presumed Dead. [w:] Rolling Stone [on-line]. 2000-12-04. [dostęp 2018-04-01]. (ang.).
  10. ↑ Kenneth Spider Sinnaeve. The official website. [w:] www.kenspidersinnaeve [on-line]. [dostęp 2018-04-01]. (ang.).
  11. ↑ Rebecca Bollwitt: Vancouver 2010 Concerts and Live Performances. [w:] Miss 604 [on-line]. 2009-12-16. [dostęp 2018-04-01]. (ang.).
  12. ↑ Jonathan Widran: Loverboy. Just Getting Started. [w:] Allmusic [on-line]. (ang.).
  13. ↑ Loverboy. Rock n Roll Revival. [w:] Frontiers [on-line]. [dostęp 2018-04-01]. (ang.).
  14. ↑ Martin Kielty: Loverboy to settle Unfinished Business. [w:] Louder [on-line]. 2014-06-19. [dostęp 2018-04-01]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Loverboy_(zespół_muzyczny)&oldid=73578327”