Manele

Manele
Pochodzenie	Rumunia
Czas i miejsce powstania	koniec lat 80. XX w.
Instrumenty	wokal, syntezator, akordeon, skrzypce
Gatunki pokrewne	czałga, turbofolk, skyladiko(inne języki)

Ten artykuł od 2013-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Manele – styl muzyczny będący mieszanką muzyki cygańskiej, orientalnej oraz współczesnej muzyki pop. Manele rozwija się na terenie Rumunii, choć pokrewne mu gatunki można spotkać również w Bułgarii (czałga), Serbii (turbofolk), Grecji (skyladiko(inne języki)), Albanii, Turcji oraz we Włoszech.

Geneza

Manele narodziło się pod koniec lat 80. w południowej Rumunii, powoli zyskując popularność w pozostałych częściach kraju. Za kolebkę manele uważana jest bukareszteńska dzielnica biedoty Ferentari(inne języki), zamieszkana głównie przez ludność cygańską. To tu powstały pierwsze surowe, acz nowatorskie interpretacje lokalnej muzyki, silnie zabarwione wschodnimi akcentami rodem z Turcji i Bliskiego Wschodu. Środowisko wykonawców i odbiorców manele szybko wytworzyło własną, specyficzną subkulturę. Manelişti (tak po rumuńsku nazywani są wykonawcy manele) znani są z zamiłowania do drogich samochodów, złotej biżuterii, ekstrawaganckiego ubioru oraz towarzystwa licznych młodych kobiet.

Maneliști są współczesną emanacją bogatej tradycji rumuńskich lautari, czyli zawodowych muzyków cygańskich, którzy uświetniali wszystkie ważniejsze uroczystości takie jak wesela, chrzciny, pogrzeby oraz zwykłe zabawy. Do dziś środowisko manele zdominowane jest przez wykonawców pochodzenia cygańskiego (romskiego), chociaż pozostaje ono otwarte na artystów „z zewnątrz” (przykładem są Costi Ioniță i Carmen Șerban(inne języki)). Tradycyjni muzycy cygańscy odrzucają jednak manele i traktują go jako gatunek podrzędny i zdegenerowany.

Charakterystyka

W warstwie muzycznej główny nacisk położony jest na interpretację wokalną utworu. Wykorzystanie instrumentów muzycznych może ograniczać się do akompaniamentu syntezatora, często natomiast instrumentarium rozbudowane jest o skrzypce i akordeon. W warstwie tekstowej utwory manele nawiązują przede wszystkim do tematyki miłości, seksu, pieniędzy i szeroko pojętej zabawy. Utwory manele krytykowane są za powszechność wulgaryzmów. Ponieważ manele nadal znajduje się w Rumunii poza tzw. oficjalnym obiegiem, większość manelişti tworzy we własnych małych studiach.

Manele spotyka się z ostrą krytyką ze strony rumuńskiej elity, w tym inteligencji i wykształconej klasy średniej. Główne zarzuty to prymitywność muzyki oraz niski poziom wykonawstwa. Na gruncie polskim analogicznie postrzegane jest np. disco polo. Większość rozgłośni radiowych i telewizyjnych bojkotuje wykonawców manele. Krytyka ta nie wpływa jednak na popularność gatunku, szczególnie wśród mniej zamożnej części społeczeństwa, zarówno na prowincji, jak i w dużych miastach.

Wykonawcy