(Translated by https://www.hiragana.jp/)
Melania Młodsza – Wikipedia, wolna encyklopedia Przejdź do zawartości

Melania Młodsza

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Święta
Melania Młodsza
pokutnica
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

383
Rzym

Data i miejsce śmierci

31 grudnia 439
Jerozolima

Czczona przez

Kościół katolicki
Cerkiew prawosławną

Wspomnienie

31 grudnia

Patronka

kobiet rodzących i położnic

Melania Młodsza (ur. 383 w Rzymie, zm. 31 grudnia 439 w Jerozolimie) – święta Kościoła katolickiego i prawosławnego, pokutnica, rzymska matrona i ascetka[1][2][3].

Biografia

[edytuj | edytuj kod]

Źródłem wiedzy o Melanii Młodszej są łacińskie i greckie odpisy życiorysu spisanego przez mnicha Geroncjusza[2]. Była córką rzymskiego senatora Waleriusza Publicoli i Albiny Ceionia i wnuczką[4] Melanii zwanej Starszą zmarłej w 409 roku[2]. W 396 roku wbrew jej woli wydana została za skoligaconego z nią Waleriusza Piniana[2]. Po śmierci dwojga dzieci nakłoniła męża do życia w czystości i zaplanowała spożytkowanie majątku na cele charytatywne[2]. Wobec sprzeciwu rodziny, dla realizacji planów dobroczynnych uzyskała poparcie cesarza Flawiusza Honoriusza[2]. Po 404 roku siedzibę przy Via Appia zamieniła na dom pielgrzymkowy, została fundatorką klasztorów, a także udzielała pomocy finansowej ludziom potrzebującym[2]. W 406 wyjechała do Noli i odwiedziła Paulina z Noli, w dwa lata później, po najeździe barbarzyńców udała się na Sycylię do Rufina z Akwilei[1][2]. Od 410 r. zakładała w Afryce wspólnoty ascetyczne[2]. W czasie podróży do Palestyny pielgrzymowała po egipskich ośrodkach życia zakonnego i odwiedziła Cyryla Aleksandryjskiego[2]. W 417 r. osiadła w Jerozolimie[2]. Po śmierci męża (431 r.) pochowała go pod żeńskim klasztorem na Górze Oliwnej, którego była fundatorką[2]. W czasie ostatniej podróży do Konstantynopola (436 r.) nawróciła krewnego Woluzjusza i poznała Eudoksję[2][5].

Życie Melanii upływające na pokucie i medytacjach sprawiło, że po śmierci utrwaliła się opinia o jej świętości i ze wschodu rozeszła się na zachód, gdzie popularność zyskała w IX wieku[2][1].

Jest patronką rodzących kobiet[3].

W Martyrologium Rzymskim wymieniana jest w dzienną rocznicę śmierci (31 grudnia/13 stycznia)[2][3].

W ikonografii przedstawiana jest z nakrytą głową w szatach mnisich (najczęściej zielonych) ze złożonymi w modlitwie na piersi lub uniesionymi rękami[3].

Aprobaty kultu dokonał papież Pius X w 1907 roku[2].

Znaczenie

[edytuj | edytuj kod]

Hieronim ze Strydonu, przedstawiając w listach żywoty świątobliwych niewiast, zapoczątkował nowy rozdział biografii poświęcony świętym kobietom[6]. Była pierwszą bohaterką nowej biografistyki[6].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Antonio Borrelli: Santa Melania la Giovane. 2002-09-15. [dostęp 2012-10-25]. (wł.).
  2. a b c d e f g h i j k l m n o p Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 4: M-P. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 2000, s. 244–245. ISBN 83-7097-671-9.
  3. a b c d Jarosław Charkiewicz: św. Melania Rzymianka. [dostęp 2012-10-25].
  4. P. Szczur, Melania Starsza, [w:] Encyklopedia Katolicka, t. 12, Lublin 2008, kolumna 488.
  5. Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 2: D-G. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 1997, s. 204. ISBN 83-7097-374-4.
  6. a b Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 6: W-Z. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 2007, s. 532. ISBN 978-83-7318-736-8.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]