Miechocin
osiedle Tarnobrzega | |
Gotycki kościół św. Marii Magdaleny | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miasto | |
W granicach Tarnobrzega |
1 października 1976[1] |
SIMC |
0980174 |
Zarządzający |
Antoni Sikoń[2] |
Populacja (2006) • liczba ludności |
|
Strefa numeracyjna |
15 |
Kod pocztowy |
39-400 |
Tablice rejestracyjne |
RT |
Położenie na mapie Tarnobrzega |
Miechocin, dawniej także Miechocien[3] – jedna z najstarszych dzielnic Tarnobrzega, w granicach miasta od 1976. Graniczy z osiedlami: Nagnajów, Ocice, Przywiśle, Siarkowiec. Pierwsze osady pochodzą sprzed roku 1000, co czyni tę dzielnicę najstarszą urbanistyczną jednostką obecnego Tarnobrzega. Na terenie Miechocina znajduje się najstarszy w mieście, gotycki kościół pw. św. Marii Magdaleny – do 1922 był on siedzibą jedynej miejskiej parafii miasta. Znajduje się tu zabytkowy cmentarz na Piaskach z neogotycką kaplicą Archanioła Gabriela.
W 1629 roku właścicielem wsi w powiecie sandomierskim województwa sandomierskiego był Michał Stanisław Tarnowski[4].
W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Miechocin. W 1934 częściowo włączony do Tarnobrzega[5], a w 1976 całkowicie[6]. W latach 1973–1976 w gminie Tarnobrzeg[7].
Urodził się tu Wiktor Jan Wiącek – porucznik piechoty Wojska Polskiego, cichociemny.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dz.U. z 1976 r. nr 32, poz. 193
- ↑ Biuletyn Informacji Publicznej – Osiedla Miasta
- ↑ za Norimbergae Impensis Homannianorum Heredum, 1775
- ↑ Własność ziemska w powiecie sandomierskim w roku 1629, w:Przegląd Nauk Historycznych 2012, r. XI, Nr 2, s. 55.
- ↑ Dz.U. z 1934 r. nr 25, poz. 188
- ↑ Dz.U. z 1951 r. nr 35, poz. 269
- ↑ Uchwała Nr XVIII/56/72 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie z dnia 4 grudnia 1972 w sprawie utworzenia gmin w województwie rzeszowskim (Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie z dnia 5 grudnia 1972, Nr 16, Poz. 193).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Miechocin, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 322 .