Nakagin Capsule Tower
Widok budynku | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | |
Adres |
8 Chome-16-10 Ginza, Chūō-ku, Tōkyō-to 104-0061, Japonia[1] |
Typ budynku |
mieszkalny |
Styl architektoniczny |
metabolizm |
Architekt | |
Wysokość całkowita |
53,5 m[2] |
Wysokość do dachu |
42,137 m[2] |
Kondygnacje |
13 |
Powierzchnia użytkowa |
3 091,23 m² |
Rozpoczęcie budowy |
1970 |
Ukończenie budowy |
1972 |
Zniszczono |
2022 |
Położenie na mapie Tokio | |
Położenie na mapie Japonii | |
Położenie na mapie prefektury Tokio | |
35°39′56″N 139°45′48″E/35,665556 139,763333 |
Nakagin Capsule Tower (jap.
Budynek został wzniesiony w 1972 w zaledwie 30 dni[3] jako pierwszy na świecie budynek z wymiennymi modułami[4]. Składał się z betonowego szkieletu i stu czterdziestu modułów („kapsuł”), tworzących trzynaście pięter. Każdy moduł miał jednakowe wymiary – 2,5m × 4,0 m[5] i stanowił samodzielną (choć niewielką) przestrzeń mieszkalną lub biurową dla jednej osoby[5], zawierającą między innymi małą łazienkę i okrągłe okno. Powierzchnia mieszkalna (bez łazienki) wynosiła 8 m²[6]. Moduły mogły być przemieszczane i łączone w celu uzyskania większej przestrzeni i zmiany wyglądu budynku. Każdy moduł był połączony z jednym z dwóch głównych szybów (rdzeni budynku) i zaprojektowany był w sposób pozwalający na jego wymianę.
Moduły zostały wyprodukowane i wyposażone przed ich wysłaniem na plac budowy, gdzie zostały przymocowane do betonowego szkieletu. Sposób zamocowania modułów umożliwia usunięcie jednego z nich bez wywierania wpływu na pozostałe. Moduły to spawane pudła składające się ze stalowej kratownicy pokrytej panelami z galwanizowanej stali. Panele zostały pokryte farbą zapobiegającą rdzewieniu.
Pod koniec istnienia budynek był wciąż użytkowany, ale z powodu braku konserwacji znajdował się w złym stanie technicznym. Według pierwotnego planu każda kapsuła miała być wymieniona po 25 latach. Nigdy jednak nie wymieniono żadnego modułu[3], zaniedbano kanalizację.
W kwietniu 2007 strona internetowa The Architectural Record poinformowała, że budynek zostanie usunięty. Wśród powodów tej decyzji wymieniano obawy związane z wykorzystaniem azbestu w jego konstrukcji oraz brak zabezpieczenia przed skutkami trzęsień ziemi. Właściciele kapsuł znaleźli developera, który zamierzał zakupić budynek, zburzyć go i zbudować inny obiekt w tym samym miejscu. Transakcja nie doszła jednak do skutku ze względu na bankructwo developera[3].
W 2018 roku niektórzy właściciele zaczęli wynajmować swoje jednostki pasjonatom architektury, którzy pragnęli doświadczyć pobytu w legendarnym budynku[3]. W 2021 właściciele postanowili zdemontować kapsuły, odnowić je i przekazać do muzeów[3]. Budynek ostatecznie rozebrano w 2022 roku. Zachowano 23 kapsuły. Jedną kupiło San Francisco Museum of Modern Art, kolejną, w celach promocyjnych, przedsiębiorstwo Yodogawa Steel Works. Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Wakayamie – zaprojektowane przez Kisho Kurakawę – również dysponuje jedną kapsułą. Przed rozbiórką budynek został zeskanowany w technologii 3D, co pozwoli odtworzyć go w rzeczywistości wirtualnej[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Wpis w portfolio Kisho Kurokawy. [dostęp 2008-09-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-17)]. (ang.).
- ↑ a b Nakagin Capsule Tower. [dostęp 2015-02-07].
- ↑ a b c d e Nakagin Capsule Tower to be dismantled and turned into rental accommodation and exhibits. 2021-07-16. [dostęp 2021-07-25]. (ang.).
- ↑ Megan Sveiven: AD Classics: Nakagin Capsule Tower / Kisho Kurokawa. archdaily.com, 2011-02-09. [dostęp 2023-12-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-12-06)]. (ang.).
- ↑ a b AD Classics: Nakagin Capsule Tower / Kisho Kurokawa | ArchDaily [online], www.archdaily.com [dostęp 2019-12-07] .
- ↑ How to Solve the Housing Crisis [online], perseveranceworks.co.uk [dostęp 2019-12-07] (ang.).
- ↑ Maria-Cristina Florian: Where Are the 23 Modules Saved from the Demolished Nakagin Capsule Tower Now?. archdaily.com, 2023-09-07. [dostęp 2023-12-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-12-01)]. (ang.).