Niżnia Kieżmarska Przełęcz
49°12′06″N 20°13′31″E/49,201667 20,225278 Niżnia Kieżmarska Przełęcz widoczna między Kieżmarską Kopą a Małym Kieżmarskim Szczytem | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
Położenie na mapie Karpat  | |
Położenie na mapie Tatr  | |
| 49°12′06″N 20°13′31″E/49,201667 20,225278
| |
Niżnia Kieżmarska Przełęcz[1], w części literatury tatrzańskiej Niżnia Kiezmarska Przełęcz[2] (słow. Nižná Kežmarská štrbina, niem. Untere Kesmarker Scharte, węg. Alsó Késmárki csorba) – najwybitniejsza z przełęczy znajdujących się w północno-wschodniej grani Małego Kieżmarskiego Szczytu opadającej w kierunku Rakuskiej Przełęczy – fragmencie długiej południowo-wschodniej grani Wyżniego Baraniego Zwornika w słowackiej części Tatr Wysokich. Siodło Niżniej Kieżmarskiej Przełęczy oddziela kopułę szczytową Małego Kieżmarskiego Szczytu od Kieżmarskiej Kopy i znajduje się tuż poniżej tego ostatniego wzniesienia[2].
Na północny zachód opada z Niżniej Kieżmarskiej Przełęczy stromy, płytki żleb nazywany Kieżmarską Drabiną, uchodzący do Złotego Kotła pomiędzy północną ścianą Kieżmarskiej Kopy a właściwą północną ścianą Małego Kieżmarskiego Szczytu. Zbocza południowo-wschodnie opadają z przełęczy do Świstówki Huncowskiej – górnego piętra Doliny Huncowskiej[2].
Na przełęcz tę nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne. Najdogodniejsza droga dla taterników wiedzie na nią od Rakuskiej Przełęczy trawersem po stronie Doliny Huncowskiej. Łatwe są też trasy od Złotych Wrótek i z Doliny Huncowskiej, natomiast wejście ze Złotego Kotła – Kieżmarską Drabiną lub jej obejściem – jest dość trudne (II w skali UIAA)[2].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pierwsze zarejestrowane wejścia turystyczne:
- Tadeusz Hickiewicz, Antoni Jakubski i tragarz Stanisław Stopka, 26 sierpnia 1905 r. – letnie (wchodzono już wcześniej),
- Günter Oskar Dyhrenfurth i Alfred Martin, 8 marca 1906 r. – zimowe[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 422. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ a b c d e Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, s. 221–222. ISBN 83-217-2203-2.