Omalizumab
| |||
| Identyfikacja | |||
| Inne nazwy i oznaczenia |
Xolair, łac. omalizumabum | ||
|---|---|---|---|
| numer CAS | |||
| DrugBank | |||
| Genetyka i fizjologia | |||
| Choroby | |||
| Klasyfikacja medyczna | |||
| ATC | |||
| Stosowanie w ciąży | |||
| Farmakokinetyka | |||
| Działanie |
przeciwastmatyczne | ||
| Biodostępność |
62%[3] | ||
| Okres półtrwania |
26 dni[2] | ||
| Metabolizm | |||
| Wydalanie | |||
| Uwagi terapeutyczne | |||
| Drogi podawania |
podskórna | ||
| Objętość dystrybucji |
78±32 ml/kg m.c.[4] | ||
Omalizumab (łac. omalizumabum, nazwa handlowa Xolair[4]) – humanizowane, przeciwciało monoklonalne klasy IgG1/к, wytwarzane metodą inżynierii genetycznej w komórkach jajnika chomika chińskiego, stosowane w leczeniu astmy oskrzelowej oraz przewlekłej pokrzywki idiopatycznej.
Budowa i mechanizm działania
[edytuj | edytuj kod]Omalizumab jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym produkowanym przy użyciu technik inżynierii genetycznej w komórkach jajnika chomika chińskiego, które wiąże się z fragmentem Fc immunoglobuliny E[4][1]. Przeciwciało to składa się ze zrębu pochodzenia ludzkiego oraz wprowadzonego w niego regionu determinującego dopasowanie pochodzenia mysiego[4][1]. Omalizumab powoduje szybkie obniżenie poziomu immunoglobuliny E w osoczu krwi, co powoduje obniżenie aktywności komórek odpowiedzialnych za reakcję alergiczną (komórek tucznych, eozynofili, bazofili oraz komórek prezentujących antygen)[1].
Zastosowanie
[edytuj | edytuj kod]- leczenie wspomagające, w celu poprawy kontroli ciężkiej, przewlekłej astmy alergicznej, u pacjentów, u których stwierdzono dodatni wynik testu skórnego lub reaktywność in vitro na całoroczne alergeny wziewne, częste objawy choroby występujące w ciągu dnia lub będące przyczyną wybudzeń w nocy oraz u których występują liczne ciężkie zaostrzenia astmy pomimo przyjmowania dużych dobowych dawek kortykosteroidów wziewnych w skojarzeniu z długo działającym ß-mimetykiem u pacjentów w wieku od 6 lat (Europa)[4]
- umiarkowana lub ciężka, przewlekła astma alergiczna, u pacjentów, u których stwierdzono dodatni wynik testu skórnego lub reaktywność in vitro na całoroczne alergeny wziewne, z objawami które nie są kontrolowane pomimo przyjmowania kortykosteroidów wziewnych (USA)[2]
- przewlekła pokrzywka idiopatyczna, u których objawy utrzymują się pomimo stosowania antagonistów receptora H1, u pacjentów w wieku od 12 lat (USA)[2]
Omalizumab jest dopuszczony do obrotu w Polsce (2018)[5] i jest dostępny dla pacjentów w ramach programu lekowego[6][7].
Działania uboczne
[edytuj | edytuj kod]Omalizumab powoduje następujące działania uboczne u ponad 1% pacjentów: gorączka, reakcje z miejscu podania oraz u dzieci dodatkowo ból głowy i ból w nadbrzuszu[4].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d M. Segal, JR. Stokes, TB. Casale. Anti-immunoglobulin e therapy.. „World Allergy Organ J”. 1 (10), s. 174-83, 2008. DOI: 10.1097/WOX.0b013e318187a310. PMID: 23282676. (ang.).
- ↑ a b c d XOLAIR (omalizumab) for injection, for subcutaneous use.. Agencja Żywności i Leków, 2003. [dostęp 2018-10-14]. (ang.).
- ↑ a b
Jan K. Podlewski, Alicja Chwalibogowska-Podlewska: Leki współczesnej terapii online. Medical Tribune Polska. [dostęp 2018-10-14].
- ↑ a b c d e f g h Novartis: Xolair 75 mg proszek i rozpuszczalnik do sporządzania roztworu do wstrzykiwań. Charakterystyka Produktu Leczniczego. Europejska Agencja Leków. [dostęp 2018-10-14].
- ↑ Obwieszczenie Prezesa Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych z dnia 16 kwietnia 2018 r. w sprawie ogłoszenia Urzędowego Wykazu Produktów Leczniczych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Dziennik Urzędowy Ministra Zdrowia, 2018-04-16. [dostęp 2018-10-14].
- ↑ Iwona Damps-Kostańska, Kwalifikacja chorych na astmę ciężką do leczenia omalizumabem – przewodnik dla lekarza, „Alergia Astma Immunologia”, 20 (4), 2015, s. 215-217 [dostęp 2018-10-14].
- ↑ Ministerstwo Zdrowia, Programy lekowe Choroby nieonkologiczne - leczenie ciężkiej astmy alergicznej IGE zależnej oraz ciężkiej astmy eozynofilowej . [online] [dostęp 2018-10-14].
