(Translated by https://www.hiragana.jp/)
Pd11 – Wikipedia, wolna encyklopedia Przejdź do zawartości

Pd11

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pd11
Ilustracja
Parowóz KFNB IIc nr 202 "Gnadendorf"
Producent

Wr. Neustadt, Krauss (Linz), Floridsdorf Austro-Węgry

Lata budowy

1884-1893[1]

Układ osi

2B lub 2'B

Wymiary
Masa pustego parowozu

43 t[2]

Masa służbowa

47 t[2]

Masa przyczepna

27,6 t[2]

Długość

9680 mm (bez daszku budki)[3]

Długość z tendrem

16 016 mm[3]

Wysokość

4570 mm[3]

Rozstaw osi skrajnych

6150 mm[3]

Średnica kół napędnych

1962 mm[2]

Średnica kół tocznych

970 mm[2]

Napęd
Trakcja

parowa

Ciśnienie w kotle

12 at[2]

Powierzchnia ogrzewalna kotła

129 m²[2]

Powierzchnia rusztu

2,2 m²[2]

Średnica cylindra

435 mm[2]

Skok tłoka

632 mm[2]

Parametry eksploatacyjne
Moc znamionowa

460 kW[2]

Prędkość konstrukcyjna

90 km/h[2]

Pd11polskie oznaczenie na PKP austriackiego parowozu pospiesznego serii KFNB IIc (kkStB 104) o układzie osi 2B lub 2'B. Parowóz wykorzystywał parę nasyconą i silnik bliźniaczy. Zbudowano 41 lokomotyw tej serii, z czego do 6 mogło pracować na PKP.

Produkcja i służba do I wojny światowej

[edytuj | edytuj kod]

Parowóz został skonstruowany na zamówienie austriackiej Kolei Północnej Cesarza Ferdynanda (KFNB) i oznaczony początkowo jako seria KFNB IIc. Łącznie zbudowano ich 41. Pierwsze 7 sztuk zostało zbudowanych w fabryce Wiener Neustädter Lokomotivfabrik (WNL) w 1884 r. Dopiero po trzech latach kolej KFNB zaczęła zamawiać dalsze lokomotywy, także w innych fabrykach. W 1887 r. 6 lokomotyw zbudowała fabryka Krauss w Linzu, w 1888 r. – 4 lokomotywy Krauss i 6 WNL, w 1889 r. – 6 lokomotyw WNL i wreszcie w latach 1891 i 1893 po 6 lokomotyw zbudowała fabryka w wiedeńskim Floridsdorfie[3]. Ostatnie 6 lokomotyw miało ulepszoną konstrukcję przedniego wózka tocznego, zamiast przestarzałego wózka systemu Campera[3]. Lokomotywy serii IIc nosiły na kolei KFNB numery 184 - 224 oraz, z wyjątkiem sześciu zbudowanych w 1891 roku, nazwy własne[4].

Po przejęciu kolei KFNB przez Cesarsko-Królewskie Koleje Państwowe (kkStB) w 1906 roku, zostały one oznaczone jako seria 104 (numery 104.01 do 104.41)[3].

Lokomotywy te używane były na kolei KFNB do prowadzenia pociągów pospiesznych na trasach Wiedeń - Kraków i Wiedeń - Brno. Na trasie do Krakowa o długości 416 km, czas przejazdu wynosił od 8 godzin do 8 godzin 40 minut (prędkość średnia 47,5-51,1 km/h, maksymalna 90 km/h, masa pociągu 185 ton)[3].

Służba po I wojnie światowej

[edytuj | edytuj kod]

Po I wojnie światowej austro-węgierskie lokomotywy zostały rozdzielone pomiędzy nowo powstałe państwa. Na PKP trafiło 6 lokomotyw (numery 104.02, 03, 04, 07, 08, 11)[5], dla których przewidziano oznaczenie serii Pd11[1]. Były one już wówczas przestarzałe i nie były używane długo, a według J. Pospichala zostały skasowane jeszcze przed 1927 rokiem, przed nadaniem im polskich numerów[5]. Niektórzy autorzy zagraniczni sugerowali, że miały nosić oznaczenie serii Od14[6].

Większość - 31 lokomotyw znalazło się w Czechosłowacji, chociaż tylko 19 weszło do eksploatacji na kolejach ČSD, otrzymując oznaczenie jako seria 264.6[3] (numery 264.601 do 264.619)[4]. Służyły one do końca lat 30.[3] Jedna lokomotywa trafiła na koleje rumuńskie CFR, a trzy - do Austrii, skąd jednak w latach 1921-23 zostały przekazane Czechosłowacji[4]

Lekki parowóz pospieszny o układzie osi 2B (pierwsze 35 sztuk) lub 2'B (ostatnie 6 sztuk), napędzany dwucylindrowym silnikiem bliźniaczym, na parę nasyconą (2B n2 lub 2'B n2). Kocioł umieszczony nisko, między kołami, z długą i wąską skrzynią ogniową[1] (oś kotła na wysokości 2100 mm)[3].

Ostoja zewnętrzna. Silnik bliźniaczy napędzał pierwszą oś wiązaną za pośrednictwem korb Halla. Z przodu wózek toczny systemu Campera (35 sztuk). Rozrząd Stephensona[1].

Lokomotywy późnej produkcji miały ściętą ukośnie górną krawędź komina[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d J. Piwowoński, Parowozy kolei polskich, Warszawa: WKiŁ, 1978, s. 190, 195
  2. a b c d e f g h i j k l J. Bek, Z. Bek, Parní..., s.144.
  3. a b c d e f g h i j k l J. Bek, Z. Bek, Parní..., s.43-44.
  4. a b c J. Pospichal, kkStB 104 w serwisie Lokstatistik [dostęp 25-4-2012]
  5. a b Josef Pospichal, PKP Pd11 [dostęp 25-4-2012]
  6. Josef Pospichal, kkStB-Reihen in Polen nach dem I. Weltkrieg [dostęp 10-6-2012]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]