Pioneer 9
| |
| Inne nazwy |
Pioneer-D |
|---|---|
| Zaangażowani | |
| Indeks COSPAR |
1968-100A |
| Rakieta nośna | |
| Miejsce startu | |
| Cel misji | |
| Orbita (docelowa, początkowa) | |
| Okrążane ciało niebieskie | |
| Perycentrum | |
| Apocentrum | |
| Okres obiegu | |
| Nachylenie | |
| Mimośród |
0,13530[1] |
| Czas trwania | |
| Początek misji |
8 listopada 1968 (09:46:29 UTC) |
| Koniec misji |
19 maja 1983 |
| Wymiary | |
| Kształt |
cylindryczny |
| Wymiary |
wys. 87,5 cm, śred. 92,5 cm |
| Masa całkowita |
65,36 kg |
Pioneer 9 (również Pioneer D) – amerykańska sonda kosmiczna wprowadzona na orbitę heliocentryczną w ramach programu Pioneer.
Wraz z sondami Pioneer 6, 7 i 8 tworzyła ona sieć czterech obiektów krążących po orbitach zbliżonych do orbity okołosłonecznej Ziemi. Zespół ten umożliwił kompleksowe poznanie warunków fizycznych panujących w przestrzeni międzyplanetarnej i monitorowanie stanu aktywności słonecznej.
Eksperymenty naukowe sondy
[edytuj | edytuj kod]- Trójosiowy magnetometr transduktorowy
- Analizator plazmy
- Detektor anizotropii promieniowania kosmicznego
- Detektor gradientu promieniowania kosmicznego
- Eksperyment propagacji fal radiowych
- Detektor pola elektrycznego
- Detektor pyłu kosmicznego
- Eksperyment mechaniki nieba
Przebieg misji
[edytuj | edytuj kod]Pioneer 9 była czwartą z serii pięciu sond zaprojektowanych do zbierania danych o właściwościach elektromagnetycznych i plazmowych przestrzeni międzyplanetarnej z daleko oddalonych od siebie punktów na orbicie heliocentrycznej. Sonda została wystrzelona z Cape Canaveral na Florydzie 8 listopada 1968 roku. Na swojej 297,55-dniowej orbicie o parametrach 0,75 × 0,99 au, stabilizowana obrotowo sonda zebrała cenne dane na temat właściwości wiatru słonecznego, promieniowania kosmicznego i międzyplanetarnych pól magnetycznych.
W maju 1969 roku NASA ogłosiła, że misja osiągnęła już wszystkie swoje cele, przekazując ponad 6 miliardów bitów danych. NASA utrzymywała kontakt z Pioneerem 9 do 19 maja 1983 roku. Kolejne próby nawiązania kontaktu z sondą przy użyciu sprzętu programu Search for Extraterrestrial Intelligence (SETI) 3 marca 1987 roku zakończyły się niepowodzeniem i NASA oficjalnie uznała sondę za nieaktywną.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Asif A. Siddiqi: Beyond Earth: A Chronicle of Deep Space Exploration, 1958-2016. Washington, DC: NASA History Program Office, 2018. ISBN 978-1-62683-042-4.
