Polityka kształcenia

Polityka kształcenia – jedna z form instrumentacji polityki zatrudnienia w celu uzyskania wykwalifikowanej siły roboczej zgodnie z obowiązującym popytem.

Zapotrzebowanie na siłę roboczą o określonych kwalifikacjach powinno być zaspokajane przez szkolnictwo ogólne i zawodowe.

Dwa stanowiska w dyskusji na temat rozwoju szkolnictwa

1. Kształcenie przyszłych kadr w ramach wąskich specjalizacji, co umożliwia szybką adaptację w miejscu pracy.
2. Kształcenie przyszłych kadr w bardziej ogólny sposób, by zapewnić szerokie możliwości dostosowawcze związane z przyszłą pracą.

Druga metoda, pomimo że wydłuża okres szkolenia i okres dostosowawczy w pracy, lepiej przygotowuje do zmieniających się wymogów rynku pracy.

Narzędzia umożliwiające podnoszenie kwalifikacji osobom już pracującym

• szkolenia
• uczelnie
• ośrodki kształcenia ustawicznego (np. szkoły menadżerskie)

Zadania modernizacji polskiego systemu kształcenia i doskonalenia zawodowego

• – zmniejszenie rekrutacji do szkół przygotowujących kandydatów do zawodów nieatrakcyjnych, o małym popycie
• – polepszenie elastyczności kształcenia w zakresie czasu nauki, organizacji systemu szkolnego i treści nauczania
• – rozszerzenie profilu kształcenia i ograniczenie liczby specjalności
• – zmianę organizacji i treści kształcenia dorosłych

Zobacz też

• Polityka zatrudnienia

Bibliografia

• Polityka gospodarcza, B. Winiarski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000