Tlenek wanadu(III)
| ||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ogólne informacje | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Wzór sumaryczny |
V2O3 | |||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Masa molowa |
149,88 g/mol | |||||||||||||||||||||||||||||||
| Wygląd |
czarny proszek | |||||||||||||||||||||||||||||||
| Minerały | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Identyfikacja | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Numer CAS | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| PubChem | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Podobne związki | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Podobne związki | ||||||||||||||||||||||||||||||||
| Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa) | ||||||||||||||||||||||||||||||||
Tlenek wanadu(III), V2O3 – nieorganiczny związek chemiczny z grupy tlenków, w którym wanad występuje na III stopniu utlenienia. Występuje naturalnie jako minerał karelianit o strukturze trygonalnej (korundu)[5].
Może zostać otrzymany poprzez redukcję tlenku wanadu(V) i innych wyższych tlenków wanadu za pomocą wodoru lub tlenku węgla[2][6]:
- V2O5 + 2H2 ⇌ V2O3 + 2H2O
- V2O4 + CO ⇌ V2O3 + CO2
Powstaje również przez termiczny rozkład wanadanów amonu w temperaturze 600–900 °C w atmosferze redukującej[2].
Tlenek wanadu(III) wykazuje właściwości zasadowe. Rozpuszcza się w kwasach dając zielone lub niebieskie roztwory związków wanadu(III) o właściwościach redukujących. Redukcja V2O3 prowadzi do otrzymania szeregu niestechiometrycznych tlenków wanadu, a ostatecznie do tlenku wanadu(II)[7]. Łatwo utlenia się na powietrzu do tlenku wanadu(IV). Z chlorkiem tionylu daje chlorek wanadu(III)[8].
Jest antyferromagnetykiem. W temperaturze około 160–170 K dochodzi do przemiany, w której związek ten zmienia swoje właściwości z metalicznych na izolacyjne[7][8].
V2O3 wykorzystuje się do otrzymywania wanadu o wysokiej czystości, stopów FeV i VAl, węgliku wanadu (poprzez ogrzewanie z węglem w temperaturze ok. 1100 °C w atmosferze wodoru) i węglikoazotków[2]. Znajduje również zastosowanie w dodatnich elektrodach akumulatorów litowo-polimerowych[9].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c David R. Lide (red.), CRC Handbook of Chemistry and Physics, wyd. 90, Boca Raton: CRC Press, 2009, s. 4-98, ISBN 978-1-4200-9084-0 (ang.).
- ↑ a b c d e Günter Bauer i inni, Vanadium and Vanadium Compounds, [w:] Ullmann’s Encyclopedia of Industrial Chemistry, Weinheim: Wiley‐VCH, DOI: 10.1002/14356007.a27_367 (ang.).
- ↑ Vanadium(III) oxide (nr 463744) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2015-05-20]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ Tlenek wanadu(III) (nr 463744) (ang.) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Stanów Zjednoczonych. [dostęp 2015-05-20]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ CRC Handbook of Chemistry and Physics, David R. Lide (red.), wyd. 88, Boca Raton: CRC Press, 2007, s. 4-161, ISBN 978-0-8493-0488-0 (ang.).
- ↑ The Transition Metals. W: James E. House, Kathleen A. House: Desciptive Inorganic Chemistry. Wyd. 2. Academic Press, 2010, s. 425. ISBN 978-0-12-088755-2.
- ↑ a b Vanadium, Niobium and Tantalum, [w:] Norman N. Greenwood, Alan Earnshaw, Chemistry of the Elements, wyd. 2, Oxford–Boston: Butterworth-Heinemann, 1997, s. 982, ISBN 0-7506-3365-4 (ang.).
- ↑ a b Raymond L. Richards: Vanadium: Inorganic & Coordination Chemistry. W: Encyclopedia of Inorganic Chemistry. R. Bruce King (red. nacz.). Wyd. 2. T. I. Chichester: Wiley, 2005, s. 4. ISBN 978-0-470-86078-6.
- ↑ Dietrich Berndt, Dieter Spahrbier, Batteries, [w:] Ullmann’s Encyclopedia of Industrial Chemistry, Weinheim: Wiley‐VCH, s. 124, DOI: 10.1002/14356007.a03_343 (ang.).