dziwaczeć

dziwaczeć (język polski)

wymowa:

​

znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. zdziwaczeć)

(1.1) stawać się dziwakiem, człowiekiem o nietypowych, dziwnych przyzwyczajeniach

odmiana:

przykłady:

(1.1) Kiedy sam zamieszkasz na tym odludziu, na pewno będziesz dziwaczeć.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. dziwić, dziwować się, dk. zdziwaczeć

rzecz. dziwaczek mos/mrz, dziw m, dziwactwo n, dziwaczka ż, dziwaczność ż, dziwadło n, dziwak m, dziwność ż, dziwo n, dziwoląg m, dziwota ż, dziwowisko n, zdziwaczenie n

przym. dziwaczny, dziwny, przedziwny

przysł. dziwacznie, dziwnie

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) become eccentric, queer

źródła: