po polskiemu

po polskiemu (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌpɔ‿pɔlˈsʲcɛ̃mu], AS: [po‿polsʹḱẽmu], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• zestr. akc.• akc. pob.

znaczenia:

fraza przysłówkowa

(1.1) iron. pot. używając języka polskiego z rażącymi błędami

(1.2) iron. pot. w sposób przypisywany Polakom

(1.3) żart. pot. w prosty sposób, tak żeby „każdy głupi” zrozumiał

(1.4) gw. (Górny Śląsk) po polsku

odmiana:

(1.1-4) nieodm.

przykłady:

(1.1) Jeśli bowiem ktoś (z przeróżnych powodów, w tym obiektywnych) mówi niezbyt poprawnie, „po polskiemu" (…)

(1.1) (…)nadchodzące z zewnątrz korespondencje polskie napisane były najczęściej „po polskiemu”, a nie po polsku (…)

(1.1) Myśmy dwa polskie pisarze, więc czemu Pan tu nie mówi do mnie czysto po polskiemu?

(1.2) (…) oczywiście może się zdarzyć że to się skończy znowu po polskiemu, czyli dobry pomysł zostanie powyginany tak, że będzie przypominał swoją parodię.

(1.2) Bo nie będę gotować po polskiemu, czyli na tony, bo mam za małą lodówkę, by pomieścić to, co niezjedzone.

(1.3) Jeśli nam jak głupim dzieciom nie wytłumaczy po prostu, „po polskiemu”, bez wygibasów

(1.4) Teraz i berkmon to się musi nauczyć gadać po polskiemu, bo je za dużo goroli.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) fatalną polszczyzną, w łamanej polszczyźnie

(1.3) prosto, pot. łopatologicznie

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. polskawy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

(1.1-3) Słowo polski w tym zwrocie jest celowo błędnie odmienione. Poprawnie zwrot ten powinien brzmieć: po polsku, z przymiotnikiem polski odmienionym według archaicznej deklinacji (lp C. polsku), nie występującej już poza konstrukcją po + -u. Użycie w tym kontekście współczesnej formy celownika, polskiemu, jest celowym błędem, oddającym ironicznie jakość opisywanej polszczyzny. Zwrot po polskiemu zwykle jest ujmowany w cudzysłowy, dla podkreślenia dystansu autora od zawartego w nim błędu.

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) in bad Polish

źródła: