Neorenesansa
| Neorenesansa | |
|---|---|
 | |
Neorenesansa je naziv za jedan umjetnički pravac unutar stilskog razdoblja historicizma, koji je okvirno trajao od prve trećine do kraja 19. vijeka, a najviše se ogledao u arhitekturi. Neorenesansa se temeljila na arhitekturi talijanske i francuske renesanse 16. vijeka, s dodatnim elementima preuzetim iz grčke i rimske arhitekture.[1]
Iako se neorenesansa koja se poklapala sa rađanjem nacionalnih država u 19. vijeku, često pretapala u nacionalne stilove, pa je tako bilo brojnih nacionalnih podstilova (njemačka, engleska, ruska, francuska...). Kako je to bilo vrijeme ubrzane industrijalizacije i naglog porasta gradova, to je bilo vrijeme građevinske ekspanzije i u tom stilu podignuto puno građevina javne namjene širom Evrope i Sjeverne Amerike.
Neorenesansa je bila popularna u dvije odvojene faze. Prva faza trajala je od 1840. do 1885., a druga puno raskošnija od 1890. do 1915. Zbog skupih materijala potrebnih za izgradnju, u stilu neorenesanse gradilo se najviše javne i poslovne građevine, i puno manje stambenih objekata, a to su uglavnom bile velike palače vrlo bogatih ljudi u to vrijeme.[1] Ukupno uzevši neorenesansa je bila najrašireniji stil historicističke arhitekture uopće.
Pariška Akademija umjetnosti École des Beaux-Arts bila je najuticajniji arhitektonski studij u zapadnog svijeta 19. vijeka. Osnovana 1819., kao nasljednik na Kraljevske akademije za arhitekturu, Akademija nije privlačila studente samo iz Francuske, već iz cijele Evrope, a nakon 1850. i iz Sjeverne Amerike. Na akademiji se na arhitekturu gledalo kao na javnu stvar koja bi trebala svojim ostvarenjima vrhunski prezentirati nacionalno i građansko dostojanstvo, te se u skladu s tim koncentrirala na usmjeravanje svojih studenata na probleme projektiranja monumentalnih javnih građevina u klasičnom stilu. Jacques-Ignace Hittorff je bio tipičan arhitekat te škole, koji u kombinaciji modernih materijala i klasičnih arhitektonskih elemenata podigao željezničku stanicu Gare du Nord u Parizu (1861. - 1865.), i crkvu sa divovskim trijemom Saint-Vincent-de-Paul (1830. - 1846.)[2] Njegov kolega Henri Labrouste, podigao je u istom gradu biblioteku Sainte-Genevieve (1843. - 1850.), koju mnogi drže remek djelom arhitekture 19. vijeka.[2]
Neorenesansa se u Italiji poklopila sa rađanjem nacionalne države (1861.) pa je prihvaćena kao nacionalni stil obzirom da je renesansa rođena u Toskani.[2] Prvi veliki ambiciozan primjer je bila je Palača pravde u Rimu, podignuta između 1888. -1910., arhitekta Guglielma Calderinija. Istovremeno je podizan i Spomenik Viktoru Emanuelu II. (1895 - 1911.) Giuseppea Sacconija koji je danas jedan od spomenika Rima.[2]
.jpg)
Najznačajnija građevina u tom stilu podignuta u Njemačkoj je Walhalla, pored Regensburga kao potpuna replika grčkog hrama arhitekta Lea von Klenza.[2]
Jedna od amblematskih građevina u tom stilu bila je palača bečkog Parlamenta (1873. - 1883.)[3] Po austrougarskim zemljama se podiglo puno građevina u tom stilu od Praga, Budimpešte, Trsta, Zagreba, Rijeke do Lavova.
-
Kuća Rosenfeld Zagreb -
Dresdenska opera Gottfrieda Sempera -
Bratislavska opera -
Mentmore Towers Engleska
- ↑ 1,0 1,1 „1840 - 1915: Renaissance Revival House Style” (engleski). About.com. Pristupljeno 28. 2. 2013.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 „Classicism, 1830–1930” (engleski). Encyclopædia Britannica Online. Pristupljeno 28. 3. 2013.
- ↑ „Parliament” (engleski). Encyclopedia of Austria. Pristupljeno 5. 7. 2012.
