Patrijarh srpski German
Patrijarh srpski German
| |
| Osnovne informacije | |
|---|---|
| Pomjesna crkva | Srpska pravoslavna crkva |
| Arhijerejski čin | Patrijarh |
| Titula | Arhiepiskop pećki, mitropolit beogradsko-karlovački i patrijarh srpski |
| Način obraćanja | Njegova svetost |
| Država | Srbija |
| – godine službe | od 13. septembra 1958. do 1. decembra 1990. |
| – prethodnik | Patrijarh Vikentije |
| – nasljednik | Patrijarh Pavle |
| Prethodna eparhija | Eparhija žička |
| – godine službe | 1956—1958. |
| – prethodnik | Nikolaj Velimirović |
| – nasljednik | Vasilije Kostić |
| Prethodna eparhija | Eparhija budimska |
| – godine službe | 1952-1956 |
| – prethodnik | Hrizostom Vojinović |
| – nasljednik | Arsenije Bradvarević |
| Prethodna eparhija | Eparhija moravička |
| – godine službe | 1951-1952 |
| – prethodnik | Hrizostom Vojinović |
| – nasljednik | Sava Vuković |
| Lični podaci | |
| Svetovno ime | Hranislav Đorić |
| Datum rođenja | 19. avgust 1899. |
| Mjesto rođenja | Jošanička banja |
 Kraljevina Srbija
| |
| Datum smrti | 27. avgust 1991. |
| Mjesto smrti | Beograd |
 SFRJ
| |
Patrijarh German (svjetovno ime Hranislav Đorić) je bio patrijarh Srpske pravoslavne crkve u periodu SFRJ.
Bio je 32 godine patrijarh Srpske pravoslavne crkve od 1958. do 1990.
Rođen je 19. avgusta 1899. u Jošaničkoj Banji[1] od oca Mihaila, učitelja (koji je kasnije rukopoložen u čin đakona i prezvitera) i majke Cvete. Osnovnu školu je učio u Velikoj Drenovi i Kruševcu, a devetorazrednu bogosloviju, u Beogradu i Sremskim Karlovcima 1921. Izvesno vreme je studirao prava u Parizu, a potom je završio Pravoslavni bogoslovski fakultet u Beogradu (1942. godine).
U čin đakona rukopoložio ga je episkop žički Jefrem i postavio ga za pisara Duhovnog suda u Čačku. Predavao je veronauku u čačanskoj gimnaziji. Iz zdravstevnih razloga napustio je crkveno-administrativnu službu i pošto je rukopoložen u čin prezvitera, 1927, postavljen je za paroha u Miokovcima. Na ovoj parohiji je ostao do 1931. godine, a tada je premešten u Vrnjačku Banju. Posle izbora patrijarha Gavrila 1938, postavljen je za referenta Svetog arhijerejskog sinoda. Na toj dužnosti ga je zatekao izbor za vikarnog episkopa moravičkog. Kao udovog sveštenika, zamonašio ga je u manastiru Studenici episkop šumadijski Valerijan davši mu ime German.
Čin arhijerejske hirotonije izvršio je, 15. jula 1951. godine, patrijarh srpski Vikentije uz učešće episkopa šumadijskog Valerijana, sremskog Nikanora i banjalučkog Vasilija.
Novoizabrani episkop German je, u isto vreme, primio i dužnost glavnog sekretara Svetog arhijerejskog sinoda, koju je vršio sve do izbora za episkopa žičkog 1956. U isto vreme, uređivao je „Glasnik“, službeni list Srpske pravoslavne crkve.
Na zasedanju Svetog arhijerejskog sinoda 1952. godine izabran je za episkopa budimskog. Posle smrti episkopa žičkog Nikolaja, 1956, episkop German izabran je za episkopa žičkog.
Na patrijaraškom tronu nasledio je patrijarha Vikentija, 13. septembra 1958.[1]
Bio je 32 godine patrijarh Srpske pravoslavne crkve, od 1958. do 1990.
Dok je bio na čelu SPC iako u teškim okolnostima uspeo je mnogo toga da spasi i sačuva. Za vreme njegovo manastir Žiča, koga su Nemci bili gotovo potpuno razorili za vreme rata, obnovljen je u potpunosti. Uspeo je da izdejstvuje obnovu (vraćanje u oblik kakav je imala u 12. veku, kada je podignuta) Studenice, Lazarice (kruševačke crkve iz srednjeg veka) i mnogih drugih. Svi važniji hramovi SPC u tadašnjoj Jugoslaviji stavljeni su pod zaštitu republičkih i pokrajinskih Zavoda za zaštitu spomenika kulture. U Beogradu je 80-ih dozidana priprata na maloj crkvi Svetog Save na Vračaru. Potpuno oslikan Hram Sv. arhanđela Gavrila kod „[|Partizanovog stadiona]“. Milić od Mačve je po njegovom blagoslovu oslikao voždovačku Crkvu Svetog cara Konstantina i carice Jelene čije freske predstavljaju remek-delo slikarstva. U njegovo vreme je došlo do raskola Srpske pravoslavne crkve u Americi[1], koji je u međuvremenu izglađen, i do raskola u Makedoniji koji još uvek traje.
Jedna od njegovih najvećih zasluga je taj što je uspeo da se izbori da se nastavi izgradnja Hrama Svetog Save u Beogradu — posle višedecenijske borbe gradnja je odobrena 1984. Zabeleženo je da je 88 puta patrijarh German podnosio molbu i vodio razgovore sa raznim instancama vlasti, dok se nije izborio za nastavak gradnje, posle 26 godina svoje službe. Izgradnja Hrama je ponovo počela 12. maja 1985. i tom prilikom je odslužena arhijerejska liturgija i postavljena povelja.
Veoma se trudio na otvaranju bogoslovije i u izdavanju crkvenih listova za versko prosvećivanje svoga naroda. Obnovio je rad pravoslavne bogoslovije u manastiru Krki.
Kada je 1989. godine slomio kuk bio je to početak bolesti koja je trajala do kraja njegovog života. Prema mišljenju lekara sa VMA nije više bio u stanju da obavlja složene crkvene dužnosti i arhijereji su doneli odluku da biraju novog patrijarha, krajem 1990. godine. Patrijarh German je umro 27. avgusta 1991. i sahranjen je unutar Crkve Svetog Marka u Beogradu.
Zbog navodne bliskosti sa komunističkim režimom, neki su ga zvali crveni patrijarh.[2]. Tokom vladavine patrijarha Germana promenjena je procedura izbora patrijarha i uveden je takozvani apostolski princip[2], po kome episkopi na saboru biraju trojicu kandidata, a zatim se žrebom (izvlačenjem) odlučuje koji će od njih biti novi patrijarh.
Njegov naslednik na patrijaršijskom tronu je bio patrijarh Pavle.
O životu patrijarha Germana napisana je knjiga „Patrijarh srpski German u životu i borbi za Spomen-hram“ autora Milana D. Jankovića, protojereja-stavrofora i dugogodišnjeg sekretara Svetog arhijerejskog sinoda. Ova knjiga ima više od 700 strana i najbolji je izvor podataka o patrijarhu Germanu.
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Pravoslavlje: Patrijarsi Vikentije, German i Pavle Arhivirano 2009-05-08 na Wayback Machine-u
- ↑ 2,0 2,1 „Vreme: Sveti duh na tajnom zadatku”. Arhivirano iz originala na datum 2014-10-31. Pristupljeno 2013-03-25.
- Sajt Srpske pravoslavne crkve Arhivirano 2006-02-02 na Wayback Machine-u
Žičko-pećki arhiepiskopi (1219-1337):
Sveti Sava • Arsenije I Sremac • Sveti Sava II • Danilo I • Joanikije I • Jevstatije I • Jakov • Jevstatije II • Sveti Sava III • Nikodim • Danilo II • Joanikije II
Pećki patrijarsi (1346-1463):
Joanikije II • Sava IV • Jefrem • Spiridon • Danilo III • Sava V • Danilo IV • Kirilo • Nikon • Teofan • Nikodim II • Arsenije II
Pećki patrijarsi (1557-1766):
Makarije Sokolović • Antonije Sokolović • Gerasim Sokolović • Savatije Sokolović • Jerotej Sokolović • Filip Sokolović • Jovan • Pajsije Janjevac • Gavrilo I Rajić • Maksim Skopljanac • Arsenije III Crnojević • Kalinik I • Atanasije I • Mojsije Rajović • Arsenije IV Jovanović • Joanikije III Karadža • Atanasije II Gavrilović • Gavrilo II Sarajevac • Gavrilo III • Vikentije Stefanović • Pajsije II Grk • Gavrilo IV Grk • Kirilo II • Vasilije Jovanović-Brkić • Kalinik II Grk
Karlovački mitropoliti i patrijarsi (1690-1920):
Arsenije III Crnojević • Isaija Đaković • Sofronije Podgoričanin • Vikentije Popović • Mojsije Petrović • Vićentije Jovanović • Arsenije IV Jovanović • Isaija Antonović • Pavle Nenadović • Jovan Đorđević • Vićentije Jovanović Vidak • Mojsije Putnik • Stefan Stratimirović • Stefan Stanković • Josif Rajačić • Samuilo Maširević • Prokopije Ivačković • German Anđelić • Georgije Branković • Lukijan Bogdanović
Beogradski mitropoliti (1831-1920):
Melentije Pavlović • Petar Jovanović • Mihailo Jovanović • Teodosije Mraović • Inokentije Pavlović • Dimitrije Pavlović
Patrijarsi Srpske pravoslavne crkve (1920- ):
Dimitrije • Varnava • Gavrilo (V) • Vikentije (II) • German • Pavle • Irinej