Folklori japonez

Folklori japonez përfshin traditat popullore të mësuara në mënyrë joformale të Japonisë dhe popullit japonez siç shprehen në traditat e tij gojore, zakonet dhe kulturën materiale.

Në japonisht, termi minkan denshō (民間みんかん伝承でんしょう, "transmetime mes popullit") përdoret për të përshkruar folklorin. Studimi akademik i folklorit njihet si minzokugaku (民俗みんぞく学がく). Folkloristët gjithashtu përdorin termin minzoku shiryō (民俗みんぞく資料しりょう) ose "material folklorik" (民俗みんぞく資料しりょう) për t'iu referuar objekteve dhe arteve që studiojnë.

Bestytnia

Artikulli kryesor: Shinto

Burrat e veshur si namahage, të veshur me maska si ogre dhe pelerina tradicionale prej kashte (mino) sillen rreth shtëpive, në një ritual vjetor të zonës së gadishullit Oga të rajonit verilindor. Këta burra-ogre të paraqitur si kami kërkojnë të mbjellin frikë tek fëmijët të cilët boshatisin me përtaci rreth zjarrit. Ky është një shembull veçanërisht i gjallë i praktikës popullore që mbahet ende gjallë.

Kultet popullore japoneze ose kō (講こう) nganjëherë u kushtohen hyjnive dhe budave të veçantë, p.sh. i zemëruari Fudō Myōō ose shëruesi Yakushi Nyorai. Por shumë kulte përqendrohen rreth respektimit të vendeve të shenjta të tilla si Faltorja Ise (Ise-kō ose okage-mairi) ose Mali Fuxhi (Fuji-kō, me anë të të cilit janë ngritur shumë faltore tallëse-Fuji lokale). Pelegrinazhi në këto ra pas periudhës së Edos. Por kohët e fundit, Pelegrinazhi Shikoku i tetëdhjetë e tetë vendeve tempullore (i njohur zakonisht si ohenro-san) është bërë modë. Mediat e njohura dhe industritë e vilave tani nxjerrin një numër faltoresh dhe vendesh të shenjta natyrore si pika të energjisë.

Ekziston një listë e gjatë e praktikave të kryera për të shmangur të keqen ose për të dëbuar të keqen, p.sh. duke tingëlluar daullet. Në disa zona është e zakonshme të vendoset një grumbull të vogël kripe jashtë shtëpisë. Shpërndarja e kripës zakonisht konsiderohet pastruese (përdoret në turne sumo, për të dhënë një shembull të njohur). Një rutinë e aksioneve në periudhën apo edhe dramën bashkëkohore përfshin një pronar të shtëpisë që i thotë gruas së tij të shpërndajë kripë pasi një vizitor i padëshiruar sapo është larguar. Përkundrazi, ndezja e shkëndijave me strall ashtu si dikush po largohet nga shtëpia u konsiderua me fat.

Përralla

Si në vendet më të zhvilluara, është gjithnjë e më e vështirë të gjesh tregimtarë të gjallë të traditës gojore. Por ekziston një pasuri e tregimeve folklorike të mbledhura ndër epoka. Emri mukashi-banashi (përralla të "kohë më parë" ose nga "kohë të shkuara") është aplikuar në historinë e zakonshme, pasi ato zakonisht hapen me formulën "Mukashi ..." (e ngjashme me "Njëherë e një kohë ... . "). Ata gjithashtu mbyllen me një frazë të caktuar si "dotto harai".

Këto përralla ishin thënë në dialektet e tyre lokale, të cilat mund të jenë të vështira për t'u kuptuar nga të huajt, si për shkak të dallimeve në intonacion dhe shqiptim, bashkëzgjatjeve dhe fjalorit. Shumë përralla të mbledhura nga fusha janë në të vërtetë "përkthime" në japonishten standarde (ose më shumë si adaptime, duke bashkuar disa versione të mbledhura).

Përralla klasike

Përralla klasike si Momotarō, të cilat sot japonezët njihen përmes librave me figura për fëmijë, manga ose popullarizime të tjera, mund të gjurmohen në libra me figura të shtypura në periudhën Edo, megjithëse historitë e tyre prototipike mund të shkojnë shumë më larg. Versionet e ritreguara nga autori i tregimit për fëmijë Sazanami Iwaya (1870–1933) kishin një dorë të fortë në krijimin e formave që zakonisht njihen sot.

Kafshët në përralla

Dy krijesa janë veçanërisht të njohura për aftësitë e tyre për t'u shndërruar në njerëz ose qenie dhe objekte të tjera, kitsune (dhelpra) dhe tanuki (qeni rakun japonez). Ato ndodhin shpesh në tregime popullore me natyrë humoristike, të tilla si tanuki, Bunbuku Chagama, i cili mund të zhvendoset në një çajnik.

Martesat midis njerëzve dhe jo-njerëzve (irui konin tan (異類いるい婚姻こんいん譚たん, "përrallat e martesave heterotip")) përbëjnë një kategori ose motiv kryesor në folklorin japonez. Shembuj heterotipë japonezë siç është historia e vinçit përshkruan një periudhë të qëndrueshme të jetës martesore midis çiftit ndër specie, në kontrast me shembujt perëndimorë si princi bretkocë ose mitit Leda ku takimi i mbinatyrshëm është i shkurtër. Një çiftëzim i pazakontë ndodh në historinë e Hamaguri nyōbo (蛤はまぐり女房にょうぼう, "gruaja molusqe"), e cila ekziston si në një version të shkruar me politikë (otogi-zōshi) ashtu edhe në një përrallë gojore më fshatare dhe vulgare. Gjinia përmbyset në përrallën e Tanishi chōja ku një nuse martohet me një tanishi të vogël (kërmilli i lumit).