தனிமை

தனிமை என்பது சமூகப் பின்வாங்கல், தனிமைப்படுத்துதல், ஒதுக்கிவைத்தல் அல்லது சமூகமயமாதலின்மை என்பதனைக் குறிக்கும். தனிமை சூழ்நிலைக்கு ஏற்ப நேர்மறையாகவோ அல்லது எதிர்மறையாகவோ அமைகிறது. குறுகியகாலத் தனிமை என்பது ஒருவரின் நேரத்தை தனது வேலையிலோ, ஓய்வு எடுப்பதிலோ தனிமையில் செலவிடுவது ஆகும். நீண்டகாலத் தனிமை என்பது விரும்பியதை இழப்பது, மனநலக் குறைபாடுகள், தொற்று நோய், நரம்பியல் சீர்குலைவுகள், தூக்கமின்மை போன்றவற்றாலோ அல்லது முதுமை, மனஅழுத்தம், நெருக்கமானவர்களின் பிரிவு போன்றவற்றாலோ ஏற்படலாம்.

தனிமைக்கும், தனிமையுணர்வுக்கும் இடையில் வேறுபாடு உள்ளது. தனிமை மகிழ்ச்சியையும், தனிமையுணர்வு துன்பத்தையும் தரக்கூடும்.

சுகாதார விளைவுகள்

முழுமையான தனிமையின் அறிகுறிகள், உணர்ச்சி இழப்பு, அடிக்கடி கவலை, உணர்ச்சி பிரமைகள், அல்லது நேரம் மற்றும் கருத்து திரிக்கப்பட்டது கூட அடங்கும். எவ்வாறாயினும், உணர்ச்சி அமைப்புகளின் தூண்டுதலின்றி, மக்களிடமிருந்து தொடர்பு இல்லாதது மட்டுமல்ல, இதுவும் உண்டு. இவ்வாறு, ஒருவரது மனதை பிஸியாக வைத்திருப்பதன் மூலம், இது தவிர்க்கப்பட வேண்டும். இருப்பினும், நீண்ட கால தனிமை பெரும்பாலும் விரும்பத்தகாததாக காணப்படுகிறது, இதனால் உறவுகளை நிறுவுவதற்கான காரணமாக தனிமை அல்லது ஒற்றுமை ஏற்படுகிறது. மேலும், இது மன அழுத்தத்திற்கு வழிவகுக்கும். இருப்பினும், சிலருக்கு, தனிமை துயரமாக இருப்பதில்லை. இன்னும் சிலர் (எ.கா. துறவிகள்) ஆன்மீக அறிவொளியின் ஒரு வழிமுறையாக நீண்டகாலத் தனிமையை விரும்பி ஏற்கின்றனர். சொல்லப்போனால், மனரீதியாக ஏற்படும் அறிகுறிகளின் எந்தவொரு அறிக்கையும் இல்லாமல், உறுதிப்படுத்தப்பட்ட தனிமை (தனிச்சிறப்பு அடைதல்) வரலாறு முழுவதும் தண்டனை முறையாக இருந்து வருகிறது. இது பெரும்பாலும் சித்திரவதையின் வடிவமாக கருதப்படுகிறது. இதற்கு நேர்மாறாக, சில உளவியல் நிலைமைகள் (ஸ்கிசோஃப்ரினியா  மற்றும் ஸ்கிசோயோட் ஆளுமை கோளாறு போன்றவை) தனித்திறமை பெற ஒரு போக்குடன் வலுவாக தொடர்பு கொண்டுள்ளன.