(Translated by https://www.hiragana.jp/)
Johnson Uzay Merkezi - Vikipedi İçeriğe atla

Johnson Uzay Merkezi

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Lyndon B. Johnson Uzay Merkezi
JSC

Yukarıdan aşağıya, soldan sağa: JSC'nin havadan görünümü, Uzay Aracı Model Tesisi, Christopher C. Kraft Jr. Görev Kontrol Merkezi, Nötr Yüzdürme Laboratuvarı ve [[Uzay Merkezi] Houston]] Satürn V sergisi.
Genel bilgiler
Kuruluş tarihi1 Kasım 1961 (1961-11-01)[1]
Önceki kurum
Personel sayısı3,200 sivil hizmet
Web sitesiJSC home page

Lyndon B. Johnson Uzay Merkezi (JSC) NASA'nın insanlı uzay uçuş merkezidir (başlangıçta İnsanlı Uzay Aracı Merkezi olarak adlandırıldı), insanlı uzay uçuşu eğitimi, araştırması ve uçuş kontrolünün yürütüldüğü yerdir. Joseph L. Smith & Associates, Inc. tarafından inşa edilmiş ve NASA'ya kiralanmıştır.[2] 19 Şubat 1973'te Amerika Birleşik Devletleri Senatosu'nun kararıyla son ABD başkanı ve Teksaslı Lyndon B. Johnson'ın onuruna yeniden adlandırıldı.

1,620 akre (0,656 ha) üzerine inşa edilmiş 100 binadan oluşan bir komplekstir. 1967'de "Uzay Şehri" resmi takma adını alan Houston'ın Clear Lake Bölgesi'nde Merkez, NASA'nın astronot birliklerine ev sahipliği yapar ve hem ABD'den hem de uluslararası ortaklarından astronotların eğitiminden sorumludur. Gemini 4'ten beri (Apollo, Skylab, Apollo–Soyuz ve Uzay Mekiği dahil) her NASA insanlı uzay uçuşu için uçuş kontrol işlevi sağlayan Christopher C. Kraft Jr. Görev Kontrol Merkezi'ne ev sahipliği yapar. Yaygın olarak "Görev Kontrolü" ve "Houston" telsiz çağrı işaretleriyle bilinir.

Orijinal İnsanlı Uzay Araç Merkezi, ABD mürettebatlı uzay uçuşu programını koordine etmek için kurulan Robert R. Gilruth başkanlığında (STG) Uzay Görev Grubu'ndan doğdu doğdu. STG, Hampton, Virginia'daki Langley Araştırma Merkezi'nde bulunuyordu ancak organizasyonel olarak Washington DC'nin hemen dışındaki Goddard Uzay Uçuş Merkezi'ne rapor verirdi. ABD insanlı uzay uçuşu programının artan ihtiyaçlarını karşılamak için personelini kendi organizasyonuna ve yeni bir tesise taşımak için 1961'de planlar başladı. Bu 1962'de ve 1963'te Humble Oil şirketi tarafından Rice Üniversitesi aracılığıyla bağışlanan arazi üzerinde inşa edilmiş ve Eylül 1963'te resmi olarak JSC kapılarını açmıştır. Bugün JSC, NASA'nın on büyük saha merkezinden birisidir.

Tarih

[değiştir | kaynağı değiştir]
Uzay Görev Grubunun lideri Robert R. Gilruth, 1961'de NASA'nın İnsanlı Uzayaracı Merkezi'nin ilk direktörü oldu.

Johnson Uzay Merkezi'nin kökenleri NASA'nın Uzay Görev Grubu'na (STG) dayanır. 5 Kasım 1958'den başlayarak, Robert R. Gilruth yönetimindeki Langley Araştırma Merkezi mühendisleri, Merkür Projesi'ni ve mürettebatlı uzay programlarını yönetti. STG başlangıçta, 37 mühendis, 8 sekreter ve insan "bilgisayarları" (mekanik toplama makinelerinde hesaplamalar yapan kadınlar) dahil olmak üzere toplam 45 kişilik kadroyla Goddard Uzay Uçuş Merkezi organizasyonuna rapor verdi. 1959'da merkez Avro Canada CF-105 Arrow projesinin iptali ile işten çıkarılan 32 Kanadalı mühendisi de ekledi.[3] NASA'nın ilk yöneticisi T. Keith Glennan, ABD uzay programının büyümesinin STG'nin Langley ve Goddard merkezlerini aşmasına ve kendi konumunu gerektirmesine neden olacağını fark etti. 1 Ocak 1961'de henüz ismi açıklanmayan halefine (ki James E. Webb olduğu ortaya çıktı) yeni bir yer seçilmesini tavsiye eden bir not yazdı.[4] O yılın ilerleyen zamanlarında Başkan John F. Kennedy on yılın sonuna kadar bir kişiyi Ay'a gönderme hedefini belirlediğinde, Gilruth'un Apollo Programını yönetmek için yeni test tesisleri ve araştırma laboratuvarlarıyla daha büyük bir organizasyona ihtiyacı olacağı netleşti.[5]

Yer seçimi

[değiştir | kaynağı değiştir]

1961'de Kongre oturumlar düzenledi ve yeni mürettebatlı uzay uçuşu laboratuvarı için 60 milyon doları içeren 1.7 milyar $ 'lık 1962 NASA ödenek faturasını onayladı.[4] Yeni yer için bir dizi şart hazırlandı ve Kongre'ye ve genel kamuoyuna sunuldu. Bunlar şunlardı: büyük mavnalarla su taşımacılığına erişim, ılıman bir iklim, her hava koşulunda ticari jet hizmetinin mevcudiyeti, destekleyici teknik olanaklara ve işgücüne sahip köklü bir sanayi kompleksi, bir kurumun yakınındaki kültürel açıdan çekici bir topluluğa yakınlık yüksek öğrenim, güçlü bir elektrik tesisatı ve su kaynağı, en az 1.000 akre (400 ha) arazi ve belirli belirli maliyet parametreleri.[4] Ağustos 1961'de Webb, Ames Araştırma Merkezi Müdür Yardımcısı John F. Parsons'tan Philip Miller, Wesley Hjornevik ve STG'nin inşaat mühendisi I. Edward Campagna'dan oluşan bir saha seçim ekibine başkanlık etmesini istedi.[6] Ekip başlangıçta iklim ve su kriterlerine göre 22 şehirden oluşan bir liste yaptı, ardından bunu yakındaki federal tesislerle birlikte dokuzluk kısa bir listeye indirdi:

  • Jacksonville, Florida (Green Cove Springs Donanma Hava Üssü)
  • Tampa, Florida (MacDill Hava Kuvvetleri Üssü)
  • Baton Rouge, Louisiana
  • Shreveport, Louisiana (Barksdale Hava Kuvvetleri Üssü)
  • Houston, Teksas (San Jacinto Mühimmat Deposu)
  • Victoria, Teksas (FAA Havaalanı; eski Foster Hava Kuvvetleri Üssü)
  • Corpus Christi, Teksas (Donanma Hava Üssü Corpus Christi)
  • San Diego, Kaliforniya (Elliot Kampı)
  • San Francisko, Kaliforniya (Benicia Arsenal)[4]

Ardından, Houston Üniversitesi'ne ve Rice Üniversitesi'ne yakınlığı nedeniyle seçilen iki ek Houston bölgesi de dahil olmak üzere 14 alan daha eklendi.[5] Ekip, 21 Ağustos ve 7 Eylül 1961 tarihleri arasında 23 yerin hepsini ziyaret etti. Bu ziyaretlerde Massachusetts Valisi John A. Volpe ve Senatör Margaret Chase Smith özellikle güçlü siyasi baskı uygulayan ve Başkan Kennedy'den Webb'e kişisel bir soruşturma başlatan heyetin başkanlığını yaptı. Missouri ve Kaliforniya'daki yerlerden senatörler ve Kongre üyeleri benzer şekilde seçim ekibine lobi yaptılar. Boston, Massachusetts, Rhode Island ve Norfolk, Virginia'daki[7] yerlerin savunucuları, Webb'e ve genel merkez personeline ayrı sunumlar yapacak kadar ileri gittiler bu nedenle Webb bu ek yerleri son incelemeye ekledi.[8]

Turun ardından ekip, Hava Kuvvetlerinin buradaki Stratejik Hava Komutanlığı operasyonlarını kapatmayı planladığı gerçeğine dayanarak, Tampa'daki MacDill Hava Kuvvetleri Üssü'nü ilk tercihi olarak belirledi. Houston Rice Üniversitesi sahası ikinci, San Francisco'daki Benicia Mühimmat Deposu üçüncü oldu. Ancak bir karar verilmeden önce, Hava Kuvvetleri MacDill'i kapatmamaya karar verip onu değerlendirmeden çıkardı ve Rice Üniversitesi yerini ilk sıraya aldı. Webb, 14 Eylül'de Başkan Kennedy'yi kendisi ve müdür yardımcısı Hugh Dryden tarafından alınan karar hakkında, biri kriterleri ve prosedürleri gözden geçiren, diğeri ise bunları belirten iki ayrı bildiride bilgilendirdi: "Kararımız, bu laboratuvarın Houston, Teksas'ta bulunması gerektiğidir. Rice Üniversitesi ve oradaki ve bölgedeki diğer eğitim kurumlarıyla yakın ilişki içindedir." Yönetim Ofisi ve NASA, ödül hakkında önceden bildirimde bulundu ve 19 Eylül 1961'de yerin halka duyurulması izledi.[4] Texas A&M Üniversitesi tarihçisi Henry C. Dethloff'a göre, "Houston sitesi gerekli kriterlere tam olarak uysa da Yeni merkez için, Teksas'ın kuşkusuz böyle bir karar üzerinde muazzam bir siyasi etkisi oldu. Lyndon B. Johnson Başkan Yardımcısı ve Uzay Konseyi başkanıydı, Albert Thomas Ev Tahsisat Komitesi'ne başkanlık etti, Bob Casey ve Olin E. Teague Bilim ve Uzay Bilimleri Evi Komitesi'nin üyeleriydi ve Teague İnsanlı Uzay Uçuşu Alt Komitesi'ne başkanlık etti. Son olarak, Sam Rayburn Temsilciler Meclisi Başkanıydı."[4]

Yeni tesisin arazisi 1.000 akre (400 ha) gelişmemiş bir bölgede bulunan Humble Oil şirketi tarafından Rice'a bağışlanmış, Galveston Körfezi yakınlarındaki Clear Lake'in bitişiğinde 25 mi (40 km) Houston'ın güneydoğusundadır.[9][10][11] O zamanlar arazi sığır otlatmak için kullanılıyordu. [4] Webb'in duyurusundan hemen sonra, Gilruth ve ekibi, 11 dağınık alanda 295.996 ft2 (27.498,9 m2) kiralık ofis ve laboratuvar alanını[6] kullanarak Langley'den Houston'a taşınmayı planlamaya başladı. 1 Kasım'da Görev Grubu'nun MSC'ye dönüştürülmesi resmîleşti.[12]

İnşaat ve erken operasyonlar

[değiştir | kaynağı değiştir]

İnsanlı Uzay Aracı Merkezi civarındaki araziler ya Joseph L. Smith & Associates, Inc.'e aitti ya da münhasır kontrolü altındaydı.[2] NASA, mülkün bir otoyolla karşı karşıya kalması için ek 600 akre (240 ha) bir alan satın aldı ve toplamda 20 akre (8,1 ha) bir rezerv sondaj alanı daha vardı.[4] Charles Luckman tarafından tasarlanan merkezin inşaatı Nisan 1962'de başladı ve Gilruth'un yeni organizasyonu kuruldu ve Eylül ayına kadar geçici yerlere taşındı.[13] O ay Kennedy, Rice Üniversitesi'nde ABD uzay programı üzerine bir konuşma yaptı. Konuşma, Apollo programını vurgulaması ile ünlüdür, ancak Kennedy ayrıca yeni Merkeze atıfta bulundu:

1.620 akre (6,6 km2) tesis Eylül 1963'te resmi olarak işletmeye açılmıştır.[14][15]

Görev Kontrol Merkezi

[değiştir | kaynağı değiştir]
1969'da Apollo 11'in sonunda Görev Operasyon Kontrol Odası 2

1961'de Gemini Projesi için planlar başladığında Cape Canaveral Hava Kuvvetleri İstasyonu fırlatma merkezindeki Mercury Kontrol Merkezi'nin Gemini ve Apollo gibi manevra kabiliyetine sahip uzay araçlarıyla yapılan görevleri kontrol etmek için yetersiz kalacağı gittikçe daha netleşti. Christopher Kraft ve diğer üç uçuş kontrolörü, gelişmiş bir kontrol merkezi için neyin gerekli olduğunu araştırmaya başladı ve Philco'nun Western Development Laboratuvarı'na verilen çalışma sözleşmesini yönetti. Philco, Maryland'deki Canaveral veya Goddard Uzay Uçuş Merkezi yerine MSC' nin Bina 30'unda yer alacak olan yeni Görev Kontrol Merkezi'nin elektronik ekipmanının yapımı için teklif verdi ve ihaleyi kazandı. İnşaat 1963'te başladı.[4]

Yeni merkezde canlı görev devam ederken gerçekleştirilecek sonraki bir görev için eğitim ve hazırlık sağlayan iki Görev Operasyon Kontrol Odası vardı. Ocak 1965'teki mürettebatsız Gemini 2 [4] ve Mart 1965'teki ilk mürettebatlı Gemini uçuşu Gemini 3 sırasında test amacıyla çevrimiçi hale getirildi ancak Mercury Kontrol Merkezi bu uçuşların kontrolünden hala birincil sorumluluğa sahipti. Takip eden haziran ayında Gemini 4'ün uçuşu için tam faaliyete geçti ve Project Gemini Pojesinden sonraki tüm ABD mürettebatlı uzay görevleri için birincil uçuş kontrol merkezi oldu.[10][11]

NASA 14 Nisan 2011'de merkeze Christopher C. Kraft Jr. Görev Kontrol Merkezi adını verdi.[16]

Apollo programı

[değiştir | kaynağı değiştir]

JSC, NASA'nın astronot operasyonlarını barındırmanın yanı sıra, Ay'dan dönen ilk astronotların karantinaya alındığı ve ay örneklerinin çoğunun depolandığı eski Ay Kabul Laboratuvarı'nın yeridir. Merkezin İniş ve Kurtarma Bölümü, Gemini ve Apollo astronotlarının denize inişinden sonra sudan çıkış alıştırması yapması için Meksika Körfezi'nde MV <i id="mw0g">Retriever'</i>'ı işletti.

19 Şubat 1973'te Johnson'ın ölümünden sonra, Başkan Richard Nixon, Senato Çoğunluk Lideri olarak NASA'yı oluşturan 1958 yasasını destekleyen Johnson'ın onuruna İnsanlı Uzay Aracı Merkezi'ni yeniden adlandıran Senato kararını yasalaştırdı.[17][18] Yeni adla adanma törenleri o yılın 27 Ağustos'unda yapıldı.

Johnson Uzay Merkezi'nde sergilenen eserlerden biri de Satürn V roketidir. S-IC ve S-II kademeleri arasındaki halka ve S-II ve S-IVB kademeleri arasındaki kaporta hariç bütündür ve artık uçuşa hazır gerçek eşyalardan yapılmıştır. Ayrıca iptal edilen Apollo 19 görevinde uçmayı amaçlayan gerçek (eksik olsa da) Apollo komut ve hizmet modülleri vardır.

Haziran 2019'da restore edilen Apollo Görev Kontrol Merkezi turistler için açıldı.[19]

Uzay Mekiği programı

[değiştir | kaynağı değiştir]
Uzay Mekiği Columbia felaketinin kurbanları için derme çatma bir anıt ile 1 Şubat 2003'te JSC'ye giriş

28 Ocak 1986 Uzay Mekiği Challenger felaketinin ardından, Başkan Ronald Reagan ve First Leydi Nancy Reagan, astronotları onurlandıran bir anma töreninde konuşmak için 31 Ocak'ta JSC'ye gitti. 6,000 NASA çalışanı ve 4,000 misafirin yanı sıra mürettebatın aileleri katıldı. Tören sırasında, Hava Kuvvetleri grubu, NASA T-38 Talon süpersonik jetleri geleneksel kayıp adam düzeninde doğrudan olay yerinin üzerinde uçarken "Tanrı Amerika'yı Korusun" şarkısını söyledi. Tüm etkinlikler ulusal televizyon ve radyo ağları tarafından canlı olarak yayınlandı.

Benzer anma töreni 4 şubat 2003^'te Başkan George W. Bush ve First Lady Laura Bush'un da katıldığı Columbia Uzay Mekiği felaketinde ölen astronotlar için 4 Şubat 2003'te düzenlendi. Bu hizmet ulusal televizyon ve radyo ağları tarafından canlı olarak yayınlanmasına rağmen, esasen NASA çalışanlarına ve astronotların ailelerine yönelikti. Ulus için ikinci bir hizmet, iki gün sonra Washington Ulusal Katedrali'nde Başkan Yardımcısı Dick Cheney ve eşi Lynne tarafından yönetildi.[20]

13 Eylül 2008'de, Ike Kasırgası Galveston'u kategori 2 kasırgası olarak vurdu ve Görev Kontrol Merkezi'ne ve JSC'deki diğer binalara küçük hasar verdi. Fırtına Ellington Field'daki T-38 Talons için birkaç hangarın çatısına zarar verdi.[21]

Tesisler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Johnson Uzay Merkezi, Amerika Birleşik Devletleri için tüm insan uzay uçuşlarını koordine eden ve izleyen NASA kontrol merkezi olan Christopher C. Kraft Jr. Görev Kontrol Merkezi'ne (MCC-H) 'ni kapsar. MCC-H, tüm Uzay Mekiği görevlerini yönetti ve halen Uluslararası Uzay İstasyonu'ndaki Amerikan faaliyetlerini yönetir.

Ulusal Tarihi Dönüm Noktası Apollo Görev Kontrol Merkezi Bina 30'dadır. Mürettebatlı bir uzay aracı fırlatma kulesini boşalttığı andan Dünya'ya geri inene kadar Görev Kontrolü'nün elindedir. MCC, uçuş kontrolörlerinin uzay uçuşlarını koordine ettiği ve izlediği birkaç Uçuş Kontrol Odasına ev sahipliği yapar. Odalar, uzay aracını izlemek, komuta etmek ve iletişim kurmak için birçok bilgisayar kaynağına sahiptir. Bir görev devam ederken, odalarda genellikle üç vardiya halinde, günün her saati personel bulunur.

JSC, ABD astronot birliklerinin planlama ve eğitiminin çoğunu üstlenir ve uzay yürüyüşleri için astronotların eğitiminde kritik bileşen olan Sonny Carter Eğitim Tesisi ve Nötr Yüzdürme Laboratuvarı gibi eğitim tesislerini kapsar. Nötr Yüzdürme Laboratuvarı kontrollü bir nötr yüzdürme ortamı sağlar- astronotların sıfır g koşullarını simüle ederken ekstra araç faaliyet görevlerini uygulamak için eğittikleri yaklaşık 6,2 milyon ABD galonu (23,000 m3) su içeren çok büyük bir havuzdur.[22][23] Tesis, mürettebat faaliyetlerine ve ağırlıksız koşullar altında vücut hareketinin değişkenliklerine alışmak için uçuş öncesi eğitimi verir.[24]

Bina 31-N, Apollo programında Ay'dan getirilen örneklerin çoğunu depolayan, analiz eden ve işleyen Ay Numune Laboratuvarı Tesisi'ni barındırır.

Merkez ayrıca yedek Uzay Mekiği iniş alanı olarak hizmet veren ve 2010'dan sonra Mekik programının yerini alması planlanan Takımyıldızı programının koordinasyon tesisi olacak olan New Mexico'daki White Sands Test Tesisi'deki operasyonların yönetiminden de sorumluydu, ancak 2009'da iptal edildi.

Ziyaretçi merkezi, 1994'ten beri bitişikteki Houston Uzay Merkezi'ndedir; JSC Binası 2 daha önce ziyaretçi merkezini barındırıyordu.

Johnson Uzay Merkezi Heliportu (FAA LID: 72TX) kampüstedir.[25]

Personel ve eğitim

[değiştir | kaynağı değiştir]
Apollo 11 astronotları Neil Armstrong (solda) ve Buzz Aldrin, 18 Nisan 1969'da Bina 9'da eğitimde iken
Nötr Yüzdürme Laboratuvarı'nda bir mekik astronotunun eğitimi

Johnson Uzay Merkezi'nde 110 astronot da dahil olmak üzere yaklaşık 3,200 memur çalışır. İş gücünün büyük kısmı 11,000'den fazla müteahhitten oluşuyor. Ekim 2014 itibarıyla, Stinger Ghaffarian Technologies, United Space Alliance'ın ana sözleşmesini devraldı.[26] Mayıs 2018 itibarıyla merkezin 12. direktörü Mark S Geyer'dir,[27] ilki ise Robert R. Gilruth'idi.

NASA'nın astronot eğitimi Johnson Uzay Merkezi'nde verilir. Astronot adayları, uzay aracı sistemleri ve matematik, yönlendirme ve navigasyon, oşinografi, yörünge dinamiği, astronomi ve fizik gibi temel bilimlerde eğitim alırlar.[24] Adayların uçuş eğitimlerine başlamadan önce askeri suda hayatta kalma eğitimlerini tamamlamaları gerekmektedir. Adayların ayrıca araç dışı eğitim için scuba-ustası olmaları ve yüzme testini geçmeleri gerekir.[28][29] EVA eğitimi, Sonny Carter Eğitim Tesisi'nde yapılır. Adaylar ayrıca hiperbarik ve hipobarik atmosferik basınçlarla ilişkili acil durumlarla başa çıkmak için eğitilirler ve uzay uçuşunun mikro yerçekimine maruz kalırlar.[24] Adaylar, NASA'nın yakındaki Ellington Field'da bulunan T-38 jet filosunda ayda 15 saat uçarak uçuş yeterliliklerini korurlar.[30]

Araştırma

[değiştir | kaynağı değiştir]

Johnson Uzay Merkezi NASA'nın insanlı uzay uçuşuyla ilgili bilimsel ve tıbbi araştırma programlarına liderlik eder. Uzay uçuşu için geliştirilen teknolojiler artık tıp, enerji, ulaşım, tarım, iletişim ve elektronik gibi birçok alanda kullanılır.[31]

Astromaterials Araştırma ve Keşif Bilimi (ARES) ofisi, merkezde fizik bilimi araştırmalarını yapar. ARES, yer, gezegen ve uzay bilimlerinde temel araştırmalar yapan ARES bilim adamlarının tüm fonksiyonlarını ve faaliyetlerini yönlendirir ve yönetir. ARES bilim adamları ve mühendisleri, insan ve robotik uzay uçuşu programlarına destek verir. ARES'in sorumlulukları arasında Emniyet ve Görev Güvence Ofisi ve İnsanlı Uzay Uçuş Programları ile etkileşimi de yer alır.[32]

Johnson Uzay Merkezi'ne, uzun süreli uzay uçuşlarıyla ilgili sağlık risklerini araştırmak için Baylor Tıp Fakültesi'ndeki Ulusal Uzay Biyomedikal Araştırma Enstitüsü ile yaptığı anlaşmanın beş yıl, 120 milyon dolarlık bir uzatması verildi. Uzatma, enstitü ve NASA'nın İnsan Araştırma Programı tarafından 2012'ye kadar uzayda uzun vadeli insan varlığını desteklemek için biyomedikal araştırmaların devam etmesine izin verecektir.[33]

Önnefes Azaltma Programı, Uluslararası Uzay İstasyonu'ndan uzay yürüyüşlerinin güvenliğini ve verimliliğini artırmak için şu anda geliştirilmekte olan JSC'de bir araştırma çalışma programıdır.[34]

Overset Grid-Flow yazılımı NASA Ames Araştırma Merkezi ile işbirliği içinde Johnson Uzay Merkezi'nde geliştirildi. Yazılım, hesaplamalı akışkan dinamiği kullanarak katı cisimlerin etrafındaki akışkan akışını simüle eder.

Anıt Korusu

[değiştir | kaynağı değiştir]

Astronotlar, merkez müdürleri ve diğer NASA çalışanları, ana girişin ve ziyaretçi rozetleme merkezinin (110 nolu bina) yakınındaki bir Anıt Korusun'da anılır. Astronotların ve merkez müdürlerinin anısına adanmış ağaçlar girişe en yakın yuvarlak bir kümededir diğer çalışanlar ana girişe giden tesisteki bir yol boyunca arkada anılır.[35][36]

Uzay Mekiği emekliliği

[değiştir | kaynağı değiştir]

JSC, emekli olan Uzay Mekiği yörünge araçlarından birini sergilemek için teklifte bulundu ancak seçilmedi.[37]

Galeri

[değiştir | kaynağı değiştir]

Ayrıca bakınız

[değiştir | kaynağı değiştir]

Konuyla ilgili yayınlar

[değiştir | kaynağı değiştir]

Dış bağlantılar

[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ Grimwood (1963), s. 152.
  2. ^ a b "Space" is our product. // Aviation Week & Space Technology, June 17, 1963, v. 78, no. 24, p. 127.
  3. ^ Murray & Bly Cox (1989).
  4. ^ a b c d e f g h i j Dethloff (1993).
  5. ^ a b "JSC History". 27 Eylül 2002 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Mart 2008.  Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi: "JSC" adı farklı içerikte birden fazla tanımlanmış (Bkz: Kaynak gösterme)
  6. ^ a b "Chapter 12.3: Space Task Group Gets a New Home and Name". This New Ocean: A History of Project Mercury. Special Publication. 4201. NASA. 1989. 13 Temmuz 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Kasım 2021. 
  7. ^ Korsgaard (20 Temmuz 2019). "Williamsburg recalls watching Apollo 11 and helping crew get there". Virginia Gazette, Daily Press. Tribune Media. 24 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Temmuz 2019. 
  8. ^ Dethloff (1993), s. 39.
  9. ^ "Houston, we have a space program". 19 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  10. ^ a b From Cotton Belt to Sunbelt: Federal Policy, Economic Development, and the Transformation of the South 1938–1980. Duke University Press. 1994. s. 149. ISBN 978-0-8223-1537-7. 29 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Kasım 2021.  Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi: "Schulman" adı farklı içerikte birden fazla tanımlanmış (Bkz: Kaynak gösterme)
  11. ^ a b Dumoulin (1988).
  12. ^ Grimwood (1963).
  13. ^ "Appendix C: Organization Charts". This New Ocean: A History of Project Mercury. Special Publication. 4201. NASA. 1989. 
  14. ^ "Charles Luckman Biography". 1 LMU Drive, MS 8200, Los Angeles, CA 90045: Loyola Marymount University. 2007. 13 Ekim 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Temmuz 2009. 
  15. ^ "Lyndon B. Johnson Space Center". NASAFacts. JSC 04264 Rev D.
  16. ^ NASA - NASA Names Mission Control for Legendary Flight Director Christopher Kraft 13 Nisan 2020 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.. Nasa.gov (2011-04-14). Retrieved on 2013-09-06.
  17. ^ Nixon (1973).
  18. ^ New York Times (1973).
  19. ^ Brown (29 Haziran 2019). "NASA Reopens Apollo Mission Control Room That Once Landed Men on Moon". The New York Times (İngilizce). ISSN 0362-4331. 1 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Temmuz 2019. 
  20. ^ "CNN LIVE EVENT/SPECIAL: Remembering the Columbia 7: Washington National Cathedral Memorial for Astronauts". CNN. 6 Şubat 2003. 13 Ocak 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 15 Eylül 2011. 
  21. ^ Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi; IkeDamage isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: Kaynak gösterme)
  22. ^ Strauss S (July 2008). "Space medicine at the NASA-JSC, neutral buoyancy laboratory". Aviat Space Environ Med. 79 (7): 732-3. PMID 18619137. 
  23. ^ "Extravehicular mobility unit training and astronaut injuries". Aviat Space Environ Med. 76 (5): 469-74. May 2005. PMID 15892545. 6 Haziran 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ağustos 2008. 
  24. ^ a b c "Astronaut Selection and Training". 27 Nisan 1999 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ağustos 2008.  Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi: "history" adı farklı içerikte birden fazla tanımlanmış (Bkz: Kaynak gösterme)
  25. ^ "AirNav: 72TX - Johnson Space Center Heliport". 13 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  26. ^ "NASA Awards Mission Operations Support Contract". NASA.gov. NASA. 14 Temmuz 2014. 16 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  27. ^ "NASA Announces New Director of Johnson Space Center (Release 18-036, May 15, 2018)". 14 Mayıs 2018. 28 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Mayıs 2019. 
  28. ^ "Improved pulmonary function in working divers breathing nitrox at shallow depths". Undersea Hyperb Med Abstract. 30 (Supplement): 763-7. 2003. PMID 12862332. 11 Ağustos 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ağustos 2008. 
  29. ^ "Improved pulmonary function in working divers breathing nitrox at shallow depths". Aviat Space Environ Med. 74 (7): 763-7. July 2003. PMID 12862332. 10 Nisan 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ağustos 2008. 
  30. ^ "T-38s Soar as Spaceflight Trainers". NASA. 20 Nisan 2011. 27 Nisan 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  31. ^ NASA. "Johnson Space Center: Exploring the science of space for the future of Earth" (PDF). NASA. 10 Nisan 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 27 Ağustos 2008. 
  32. ^ "Astromaterials Research Office". Johnson Space Center. 10 Ekim 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ekim 2009. 
  33. ^ "Johnson Space Center to continue biomedical research". Houston Business Journal. 2 Ekim 2007. 10 Nisan 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ekim 2009. 
  34. ^ "Comparison of V-4 and V-5 Exercise/Oxygen Prebreathe Protocols to Support Extravehicular Activity in Microgravity". NASA Technical Reports. 10 Nisan 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ekim 2009. 
  35. ^ "Memorial Grove Map". NASA. 5 Mart 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Temmuz 2016. 
  36. ^ "Memorial Trees - Starport". starport.jsc.nasa.gov. 14 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  37. ^ Berger. "Houston we've had a problem: 'Space City' snubbed in bid for retired space shuttle". Houston Chronicle. 17 Nisan 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 12 Nisan 2011. 
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Johnson_Uzay_Merkezi&oldid=33440251" sayfasından alınmıştır